Þótt áratugir séu liðnir frá því rekaviður hætti að berast í stórum stíl að ströndum Íslands finnast enn bændur sem nýta þessi hlunnindi. Í fréttum Stöðvar 2 var rætt við bónda við nyrstu strandir sem var að saga rekaviðardrumba niður í innanhússklæðningu.
Í fjörum norðaustanlands eins og á Melrakkasléttu má enn sjá væna drumba, sem flestir hafa legið þar í áratugi. Sveinungsvík sunnan Raufarhafnar er meðal sjöhundruð bújarða í kringum landið sem höfðu hlunnindi af reka.
Árni Gunnarsson er þar með stærðar sög við fjárhúsin, sem ekki veitir af til að saga svona stórvið. Þrettán ára sonur hans, Heimir Sigurpáll, hjálpar pabba sínum að stafla borðunum upp.
„Þetta er rauðviður, alveg grjóthart, og endist mannsaldur,“ segir Árni um leið og hann bankar í viðinn.
Borðin fara í aldargamalt hús sem verið er að gera upp á Sléttu.
„Þetta fer í stofuvegginn á Oddsstöðum, innanhússklæðning,“ segir Árni og jánkar því að þetta sé klárlega úrvalsviður með náttúrulega fúavörn eftir að hafa velkst um í söltum sjónum.
Kunnugir segja að fara þurfi hálfa öld aftur í tímann til að finna dæmi um góð rekaár og að tekið hafi að mestu fyrir rekann fyrir aldarfjórðungi. Skýringin er sögð sú að Rússar hafi farið að passa betur upp á timbrið sitt en sýnt hefur verið fram á að rekinn er að mestu úr skógum Síberíu.
„Það er varla hægt að segja að komi spýta,“ segir Árni og segist lifa á fornum reka.
Áður voru spýtur gjarnan sagaðar niður í girðingarstaura en bóndinn segist ekki lengur tíma því.
„Ég fæ bara meira borgað fyrir spýtuna í borðum heldur en í girðingarstaur.“
-Áttu mikið af svona við?
„Nei, allt of lítið.“
-Þannig að það þarf að fara að trufla Rússana og láta þá missa meira út í sjó?
„Já, já.“
Sonurinn segist ætla að taka við bújörðinni af pabba. En sér hann fyrir sér að saga einnig niður rekavið?
„Já. Ef hann verður til ennþá,“ svarar Heimir.
Hér má sjá frétt Stöðvar 2:
Hér má sjá frétt frá árinu 2012 um sögun rekaviðar í Árneshreppi á Ströndum:
Hér má sjá frétt frá árinu 2007 um nýtingu rekaviðar við Bakkaflóa:
