Hanna Björk talar frá Teheran: Bíó og brjálæði!

Jæja, þá er ég komin frá Teheran til meginlands Evrópu.

Ég fékk meira menningarsjokk við að lenda í Cannes heldur en í Teheran fyrir fjórum mánuðum. Cannes er mjög fallegur staður og ströndin og sólin lofuðu góðu. En svo fór ég á hátíðarsvæðið og geðveikin byrjaði. Fólk, fólk, fólk alls staðar. Höstl og læti.

Fólk kemur ekki á kvikmyndahátíðina í Cannes til að slappa af. Hér er tekið á því á öllum vígstöðvum og það er ekkert grín að vera hér í fyrsta sinn en með blaðamanna­passann að vopni rauk ég í bíó og á blaðamannafundi, og reyndi að snapa nokkur viðtöl.

Cannes snýst nefnilega mikið um höstl. Fyrir utan höllina stendur „venjulegt“ fólk og reynir að næla sér í bíómiða allan daginn. Leikstjórar reyna að krækja í framleiðendur, seljendur reyna að finna kaupendur. Blaðamenn reyna að fá viðtöl og allir reyna að næla sér í partíboð. Og einhverjir reyna líklega að tæla einhverja í bólið.

Snekkjupartí, strand­partí, „celeb“-partí. Cannes snýst að miklu leyti um endalaus partí þar sem er boðið upp á endalausa drykki og blínís. Boðskort þarf í flestar veislurnar og því betra að vera vakandi fyrir þeim, en svo er líka ágætis íþrótt að reyna að smygla sér inn í sem flest partíin og margir eru orðnir mjög sjóaðir í þeirri keppni.

Í öllum stærri partíum er öflug öryggisgæsla og almannatenglar standa vaktina og sjá til þess að aðeins rétta fólkið mæti í réttu partíin. Þegar stóru framleiðendurnir halda partí er ekkert til sparað og kampavínið og kavíarinn fljóta um og maður sér fyrir sér allar milljónirnar sem markaðsliðið hefur hent út um gluggann við að framleiða alls konar drasl sem tengist myndunum.

Á meðan eru einhverjir aumingja smáleikstjórar frá afdölum veraldar sveittir við að tala við framleiðendur og skrapa saman nokkrum krónum fyrir bíómyndina sem þeir ganga með í maganum og kemur þeim kannski í keppnina og á rauða dregilinn á næsta ári.

Cannes er furðulegt sambland af listrænni kvikmyndahátíð og Hollywood-veislu með slatta af túristum í ofanálag. Það er ekki annað hægt að segja en að útkoman verði einstök og önnur eins stemning finnst varla á jörðinni. 

Hvarvetna verður ekki þverfótað fyrir fólki. Það væri nóg að hafa bara öll mörg þúsundin sem eru hér mætt til að vinna, en svo eru allir túristarnir sem ráfa um í reiðileysi. „Venjulega“ fólkið sem labbar fram og til baka meðfram strandlengjunni í von um að sjá einhverri stjörnunni bregða fyrir og þá skiptir varla máli hver hún er. Þannig sér maður öðru hvoru þegar mannfjöldinn hópast allt í einu á eftir einhverjum og stelpur byrja að öskra og æpa. Fyndnast er samt þegar ljósmyndarar mynda venjulegt fólk í von um að geta selt þeim myndirnar. Þannig getur líka „venjulegt“ fólk fengið nasaþefinn af því hvernig er að vera frægur og láta ljósmyndara elta sig. En það er einmitt mjög vandræðalegt þegar maður er ekki frægur. 

Hér byrjar dagurinn klukkan átta á morgnana þegar fyrstu bíósýningarnar byrja og rennur saman við síðustu partíin sem enda öðru hvorum megin við sólarupprás. Það verður að teljast mjög óeðlileg hegðun að rjúka í bíó eftir að hafa burstað tennurnar á morgnana. Fólk gerir vanalega allt aðra hluti þegar það vaknar, en flestir eru komnir hingað til að sjá myndir og horfa á þrjár til fjórar myndir á dag. Inn á milli eru fundir, hádegis- og kvöldverðarboð. Blaðamannafundir og viðtöl. 

Kvikmyndagagnrýnendur eru alveg sér þjóðflokkur og hér eru mjög hressilegar týpur. Hér eru bókstaflega allir fjölmiðlar heimsins mættir og fjölmiðlaherbergið þétt setið frá morgni til kvölds. Gagnrýnendur hringja inn stjörnugjafir beint eftir frumsýningar og ljósmyndarar í smóking senda bestu myndirnar beint af rauða dreglinum.

Þegar ég labba í bíó fyrir allar aldir er fólk ennþá sofandi á ströndinni með ferðatöskurnar sínar. Það er ekkert grín að fá gistingu í þessum bæ meðan á hátíðinni stendur. Hér er túrismi í algjöru hámarki og allt á uppsprengdu verði. Það er örugglega mjög fínt að vera súper ríkur og geta lagt skútunni rétt fyrir utan ströndina og synt í land, eða gist á súper lúxus hóteli og slappað af þar sem aðstoðarmenn koma með bíómiða upp í hendurnar á þér og þú ferð í glæsikjólinn og labbar eftir rauða dreglinum til að sitja í þínu fínasta pússi í bíó. En fyrir flesta snýst hátíðin um biðraðir, hlaup og snap.