Og þeir virðast allir á eitt um lausn vandans: Það þarf aukna einkavæðingu í heilbrigðiskerfið.
Vill útboð á starfsemi
„Óumflýjanlegt er að tryggja fjölbreytilegri rekstrarform í heilbrigðisþjónustunni vegna fólksfjölgunar á Íslandi. Kröfurnar eru það miklar og stakkurinn þröngur frá ríkinu,“ er haft eftir Ólafi Baldurssyni, sem var nýlega endurráðinn framkvæmdastjóri lækninga á Landspítala ævilangt.

„Hugsa þarf möguleikann á að bjóða hluta starfseminnar út, jafnvel að bjóða einstaka tegundir af vöktum út og huga að fjölbreyttara rekstrarformi í kerfinu í heild,“ segir Ólafur í aðalviðtali blaðsins, sem birtist á fyrstu síðu þess. Þar ræðir hann manneklu, undirfjármögnun og það að ábyrgð mistaka séu á herðum starfsfólks spítalans.
Hernaðurinn gegn einkarekstrinum
Á næstu síðum taka svo við ritstjórnargreinar tveggja fyrrverandi formanna Læknafélags Íslands, Sigurbjörns Sveinssonar og Þorbjörns Jónssonar og ber grein þess fyrrnefnda titilinn „Hernaðurinn gegn einkarekstrinum hafinn“.
Þar rifjar Sigurbjörn meðal annars upp friðsæla valdatíma Ólafs kyrra Noregskonungs á elleftu öld og stillir þeim upp sem andstæðu ófriðaraldar í heilbrigðiskerfinu undir stjórn Svandísar Svavarsdóttur heilbrigðisráðherra.
Hann segir ljóst að hafinn sé „hernaður gegn einkarekstrinum“:
„Samningsleysi sérfræðilækna, ömurleg brotlending krabbameinsgreiningar kvenna, útflutningur liðskiptaaðgerða, hallarekstur hjúkrunarheimila og fleira í þeim dúr eru allt veigamiklir þættir í þeirri miðstýringaráráttu, sem nú ríður húsum í heilbrigðisráðuneytinu og tengdum stofnunum,“ skrifar Sigurbjörn.

„Þeir sem styðja vilja við einkarekstur lækna í þágu almennings eru sakaðir um einkavæðingaráráttu, sem er hreint skrök eða „falsfréttir“, heldur hann áfram og vill meina að það sé ekki hægt að kalla það einkavæðingu ef ríkið semur við einkaaðila um að reka ákveðna þjónustu fyrir sig.
Sigurbjörn segir að það væri best fyrir heilbrigðisráðherra að verðleggja læknisverk sem unnin eru á sjúkrastofnunum í eigu ríkisins á sambærilegan hátt og gert er hjá einkareknum stofnunum og fyrirtækjum lækna.
„Hernaðurinn gegn einkarekstrinum skaðar einungis almenning og leiðir til óréttlætis og ófriðar eins og dæmin sanna.“
Verða að hafa opinn hug
Þorbjörn Jónsson, sérfræðingur í ónæmisfræði og blóðgjafafræði og fyrrverandi formaður Læknafélagsins, hnýtir einnig í heilbrigðisráðherra í grein sinni sem birtist í blaðinu en hún ber titilinn „Er það töluverð áskorun fyrir ráðherra að standa með Landspítala?“.
Þar tekur hann undirmönnun á bráðamóttökunni til umfjöllunar og segir hana hluta af stærri vanda Landspítalans í heils.

Og lausnin er þessi: „Augljóslega þarf að leysa mönnunarvandamál spítalans og gera hann að eftirsóttum vinnustað á ný fyrir lækna og aðrar heilbrigðisstéttir. Sjúklingar sem þurfa ekki lengur á þjónustu sjúkrahússins að halda þurfa að komast á viðeigandi stað, til dæmis hjúkrunarheimili eða heim með viðeigandi heimahjúkrun og aðstoð.“
Þorbjörn virðist þó, líkt og kollegar hans, þeirrar skoðunar að það gæti verið best að einkaaðilar taki við þessari starfsemi: „Skoða þarf með opnum huga hvort heppilegt sé að semja við einkaaðila um slíka þjónustu.“