Sátu klofvega á hval

Tveim mönnum við Steingrímsfjörð tókst að ávinna sér það mikið traust hjá steypireyði á dögunum að hún leyfði þeim að sitja klofvega á bakinu á sér. Þeir telja að hvalurinn hafi beinlínis beðið þá um að losa kaðal sem fastur var um sporðinn.

Fréttin um giftusamlega björgun steypireyðar sem strandaði í Hveravík milli Hólmavíkur og Drangsness á frídegi verslunarmanna hefur áður verið sögð í fjölmiðlum. Óvenjulegasti og áhrifamesti þáttur þessa litla ævintýris hefur hins vegar ekki áður komið fyrir almenningseyru, það hvernig hvalabjörgunarmönnunum, feðgunum Magnúsi Kristjánssyni og Kristjáni Nóel syni hans, á Hellu við Steingrímsfjörð, tókst að ná sambandi við hvalinn og vinna traust hans.

Þessi samvinna sem þarna náðist við hvalinn gæti hafa reynst lykillinn að björgun hans. Þetta stærsta dýr jarðar hefði hæglega geta veitt Magnúsi þungt högg með sporðinum en lét hann óáreittan koma reipi utan um sporðinn. Hann spriklaði reyndar aðeins þegar báturinn, Sundhani frá Drangsnesi, byrjaði að draga en hvalurinn losnaði um leið. Þá var óleystur sá vandi að kaðallinn var enn bundinn við sporðinn.

Aftur dró báturinn hvalinn út og nú lengra út á fjörð og hófst þá reiptog. Þegar slegið var af vél bátsins dró hvalurinn bátinn til baka á sjö mílna hraða og sáu menn þann kost vænstan að sleppa honum. Þá synti hann í næstu vík. Þar fór hann í hringi og virtist skoða reipið sem var langt og þungt. Magnús var sannfærður um að hvalurinn væri að biðja um að kaðalinn yrði tekinn.

Flestir töldu nú að hvalurinn myndi þarna enda ævina og Magnús óttaðist að hvalskurður væri í uppsiglingu enda menn farnir að brýna hnífana þarna í fjörunni. Úr varð að hann óð á ný út í sjóinn til að losa kaðalinn af hvalnum. Dýrið hreyfði sig hvergi á meðan þrátt fyrir að vera laust og tókst Magnúsi að losa spottann af sporði dýrsins.

Hvalurinn var greinilega feginn að vera laus við kaðalinn því hann synti síðan rólega út á fjörð og út á haf.