„Ef maður vinnur ekki jafnt og þétt í gegnum þetta og byrjar að fá aðstoð eins fljótt og hægt er, að þá tekur maður það bara út mun erfiðara og verra, sjokkið sem kemur eftir á,“ segir Gísli Álfgeirsson.
Olga eiginkona Gísla greindist með brjóstakrabbamein árið 2013 og barðist í sjö ár. Hún lést í júlí á síðasta ári. Gísli kynntist því starfi Ljóssins og Krafts fyrst sem aðstandandi en í dag hjálpar hann öðrum í sömu stöðu.
Hann sjálfur ákvað frá byrjun veikinda Olgu að fara þetta á hörkunni, en endaði á að lenda á vegg eftir að hún greindist aftur, eftir að hafa lokið krabbameinsmeðferð, aðgerð og geislum.
„Þá bara brotna ég, þá var ég búinn að fara á hnefanum of lengi og brotnaði bara algjörlega. Þá byrjaði ég að fá stuðning og fara í gegnum sálfræðinga og fékk jafningjastuðning og annað.“
Gísli ræddi karlmenn og krabbamein ásamt Matta Ósvald markþjálfa hjá Ljósinu, í nýjasta þætti af Krafts hlaðvarpinu Fokk ég er með krabbamein, sem birtist hér á Vísi og öllum helstu efnisveitum í dag.
Missir framtíðarsýn
„Maður verður að sýna tilfinningar og hvernig manni líður,“ segir Gísli í viðtalinu. „Maður missir alveg ótrúlega mikið, maður horfir á framtíðina öðrum augum og missir einhverja framtíðarsýn.“
Gísli segir að sorgin hafi verið mikil og því hafi verið mikilvægt fyrir hann að fá stuðning. Gísli er nú sjálfur hluti af stuðningsneti Krafts og aðstoðar þannig með jafningjastuðning aðra sem eru að ganga í gegnum svona miklar og flóknar tilfinningar. Hann hvetur karlmenn til að skoða hvaða möguleikar eru í boði.
„Það er dýrmætt að geta hlustað á einhvern, að það þurfi ekki að finna upp hjólið í hvert skipti. Ég sem stuðningsaðili þarf lítið að tala í mínum samtölum, það er meira bara að hlusta.“
Matti Ósvald markþjálfi hefur starfað fyrir Ljósið í tíu ár og segir hann í þættinum að það hafi verið bæði gefandi og lærdómsríkt að sjá um karlastarfið þar.
„Samtalið, spurningarnar, reynslan og að heyra í þeim og hvað þeir þurfa er búið að vera ómetanlegt í rauninni.“
Bíða oft í marga mánuði
Matti segir að það sé algengt að karlar reyni að tækla veikindi sín eða aðstandanda, á hnefanum líkt og Gísli gerði. Fyrir því séu margar aðstæður, meðal annars tengt samfélaginu og uppeldinu. Karlar og konur tækla að hans mati áföll á ólíkan hátt. Algengt er að konur leiti fyrr í stuðningsnet eða stuðningshópa.
„Oft eru þetta einn, tveir, þrír og jafnvel upp í átján mánuðir áður en þeir eru tilbúnir að ræða við einhvern,“ segir Matti um karlmenn, en bendir á að auðvitað séu undantekningar og sumir karlmenn mæti í Ljósið og óski eftir stuðning einum degi eftir krabbameinsgreininguna.
„Strákar þurfa að vera betri við sjálfa sig og þekkja betur sjálfa sig, ég helt að það vanti stundum,“ bætir Gísli við. Eftir að fara áfram á hörkunni í byrjun, uppgötvaði Gísli seinna hversu marga kosti það hefði að vinna úr tilfinningunum og fá stuðning.
„Þú lærir náttúrulega ótrúlega vel á sjálfan þig, þú getur valið betur út hvað þú vilt, þú ert jákvæðari, þú verður tengdur öllu á ákveðinn hátt.“
Hægt er að hlusta á viðtal Sigríðar Þóru Ásgeirsdóttur við þá Matta og Gísla í spilaranum hér ofar í fréttinni.
