„Maður gæti ætlað að atvinnulífið standi nú frammi fyrir býsna nýstárlegum og fjölbreyttum verkföllum í framhaldinu,“ segir Ólafur Teitur. „Maður getur til dæmis ímyndað sér að afgreiðslufólk og starfsmenn verslana geti sett á sölubann, sem fælist í því að þeir mættu til vinnu og sinntu öllum störfum nema að selja vörurnar. En fengju að öðru leyti greitt fyrir sín störf.“
„Verkfallið er ótímabundið og engar vísbendingar um að verkalýðsfélögin séu að linast í þeirri afstöðu sinni að meina álverinu í Straumsvík að sitja við sama borð og aðrir hvað varðar verktöku.“

Deilan í álverinu hefur staðið mánuðum saman og snýst um kröfu fyrirtækisins um að fá að útvista fleiri störfum hjá álverinu en nú þegar er heimilt samkvæmt samningum. Sérstakt ákvæði hefur verið í kjarasamningunum frá 1972 sem bannar Rio Tinto Alcan að ráða verktaka, nema samið hafi verið um undanþágur. Fyrirtækið vill fjölga þessum undanþágum en starfsmenn segja það ekki koma til greina.
„Við buðum sömu launahækkanir, og raunar gott betur, og allir aðrir hafa verið að bjóða, ofan á laun sem eru almennt hærri en allir aðrir borga en því höfnuðu verkalýðsfélagin á þrettándanum, því miður. Þau höfnuðu því af þeirri ástæðu einni að þau gátu ekki samþykkt að við sætum við sama borð og aðrir hvað varðar verktöku, en þar erum við með hömlur sem ekkert annað fyrirtæki á Íslandi býr við.“
Næsti fundur í deilunni er á morgun. Ólafur segir það að sjálfsögðu vilja fyrirtækisins að ná samningum við starfsfólk sitt, sem það hafi gert mjög vel við í fjölda ára, en að áhersla verði áfram lögð á að fjölga umræddum undanþágum.
„Við viljum auðvitað bara fá að semja við samningaborðið, en það hefur verið lögð þung áhersla á þetta af okkar hálfu.“