Forsaga málsins er sú að maðurinn var árið 2015 rannsakaður vegna ætlaðra kynferðisbrota gegn tveimur dætrum sínum. Árið 2017 var maðurinn svo ákærður fyrir að hafa í fleiri skipti káfað á kynfærum annarar dótturinnar, fyrir að hafa á tilgreindu tímabili oft horft á klámmyndir í viðurvist dætra sinni og í eitt skipti fróað sér í viðurvist dótturinnar sem hann káfaði á.
Í héraði var maðurinn sakfelldur fyrir að hafa í minnst þrjú skipti káfað á dótturinni utan klæða en sýknaður af öðrum ákæruliðum. Hann var dæmdur til eins árs fangelsisvistar og til þess að greiða dótturinni 800 þúsund krónur í miskabætur.
Ákæruvaldið skaut málinu til Hæstaréttar en í samræmi við lög um stofnun millidómsstigs var málið rekið fyrir Landsrétti frá 2. janúar árið 2018.
Í Landsrétti var maðurinn sakfelldur fyrir að hafa í tveimur tilvikum káfað utan klæða á kynfærum dóttur sinnar. Refsing mannsins var lækkuð frá því sem dæmt hafði verið í héraði og honum gert að sæta fangelsi í níu mánuði. Með vísan til þess að málsmeðferð hefði tafist að óþörfu og án skýringa var fullnustu sex mánaða refsingarinnar frestað skilorðsbundið í þrjú ár. Þá var niðurstaða héraðsdóms um greiðslu miskabóta staðfest. Áfrýjunarbeiðni hans til Hæstaréttar var hafnað.
Landsréttarmálið hefur enn áhrif
Með beiðni í apríl 2019 fór maðurinn fram á við Endurupptökunefnd að mál hans yrði endurupptekið á þeim grunni að skipan dóms Landsréttar hefði ekki verið rétt að lögum í skilningi mannréttindasáttmála Evrópu. Árið 2020 tók Endurupptökudómur við meðferð beiðnarinnar og með úrskurði hans árið 2022 var beiðnin samþykkt og málið sent aftur til efnismeðferðar.
Með síðari dómi Landsréttar í málinu var maðurinn sakfelldur fyrir að hafa í eitt skipti káfað á kynfærum dóttur sinnan utan klæða og einu sinni innan klæða. Refsing mannsins var þyngd í tólf mánuði og skilorðsbundin til níu mánaða. Þá voru miskabætur hækkaðar í eina milljón króna.
Ákæruvaldið krafðist lækkun refsingar
Í kjölfar þess leitaði ríkissaksóknari leyfis Hæstaréttar til áfrýjunar með vísan til þess að með hinum áfrýjaða dómi hefði verið brotið gegn rétti dómfellda samkvæmt ákvæði laga um meðferð sakamála, svohljóðandi:
Nú hefur mál verið endurupptekið eftir beiðni dómfellda og má þá hlutur hans aldrei verða lakari en hann var eftir hinum upphaflega dómi.
Fyrir Hæstarétti krafðist maðurinn þess annars vegar að málinu yrði vísað frá á grundvelli þess að ákæru hafi verið ábótavant og hins vegar sýknu á þeim grunni að hann hafi frá fyrstu stundu neitað sök. Þar sem hvorki væri til að dreifa trúverðugum framburði vitna né öðrum gögnum sem styðji sakfellingu bæri að leggja trúverðugan framburð hans til grundvallar niðurstöðu í málinu.
Ákæruvaldið krafðist þess að refsing mannsins, sem honum var gerð með hinum áfrýjaða dómi, yrði lækkuð.
Féllust hvorki á frávísun né sýknu
Í niðurstöðum Hæstaréttar segir að hvorki yrði fallist á með manninum að slíkir ágallar hafi verið á málsmeðferð fyrir Landsrétti að leiða eigi til ómerkingar dómsins og heimvísunar til nýrrar meðferðar né hróflað yrði við niðurstöðu dómsins um sakfellingu hans.
Á hinn bóginn væri ákvörðun refsingar mannsins í hinum áfrýjaða dómi í andstöðu við bein fyrirmæli í lögum um meðferð sakamála, um að hlutur ákærða megi aldrei verða lakari en hann var eftir hinum upphaflega dómi Landsréttar.
Samkvæmt því, að virtum refsiforsendum hins áfrýjaða dóms og með hliðsjón af almennum hegningarlögum, væri refsing ákærða ákveðin fangelsi í níu mánuði. Vegna alvarleika brota mannsins væru ekki efni til að skilorðsbinda refsingu hans frekar en gert var í hinum upphaflega dómi.
Dóm Hæstaréttar má lesa í heild sinni hér.
