Í bókinni Twenty-Four Conservative-Liberal Thinkers, eða Tuttugu og fjórir frumkvöðlar frjálslyndrar íhaldsstefnu, rekur Hannes hugmyndir tuttugu og fjögurra sögufrægra manna og færir rök fyrir því að þeir séu frumkvöðlar hinnar frjálslyndu íhaldsstefnu, sem þekkist í nútímanum.
Sá fyrsti sem Hannes tekur fyrir í verkinu er 12. og 13. aldar maðurinn Snorri Sturluson.
Þetta val hans hefur eflaust farið öfugt ofan í marga miðaldafræðinga en jafnvel orðið einhverjum til endurmats á íslensku samfélagi 13. aldar og þeirri hugmyndafræði sem þessi þekktasti miðaldamaður Íslendinga lifði eftir. Hannes hélt erindi um fyrsta kafla bókarinnar í Háskóla Íslands síðasta fimmtudag og fékk fræðimann úr fyrrnefnda hópnum Sverri Jakobsson, prófessor í miðaldasagnfræði til að andmæla sér.
Snorri andvígur alvalda konungi?
Hannes færði í erindi sínu rök fyrir því að Snorri hafi aðhyllst frjálslynda íhaldsstefnu og verið helsti frumkvöðull hennar á miðöldum. Þar tekur hann aðallega dæmi úr hugmyndum um konungsvaldið sem fram koma í Heimskringlu, sem er eignuð Snorra, og persónusköpun höfundar Egils sögu á aðalpersónunni Agli Skalla-Grímssyni. Sagan sé um einstaklinginn, skáldið og hetjuna og sé tímamótaverk sem sanni að einstaklingshyggjan hafi ekki fæðst á endurreisnartímanum á Ítalíu.
Þar fer Hannes eftir kenningum sem fóru fyrst að láta kræla á sér á síðustu öld, um að Snorri Sturluson sé höfundur Egils sögu, en margir miðaldafræðingar hafa andmælt harðlega, enda er Snorra hvergi getið sem höfundar sögunnar í miðaldaheimildum.
Úr þeim ritum má, að mati Hannesar, greina andstöðu Snorra við konunginn sem alvald, sem þiggur vald sitt frá guði. Hann hafi frekar verið þeirrar skoðunar að vald konunga væri sótt til þjóðarinnar og að þeir ríktu við samþykki þegnanna en ekki af guðs náð. Lögin væru æðsta valdið og ef konungar brytu þau mætti steypa þeim af stóli. Þessar hugmyndir séu grunnur að frjálslyndri íhaldsstefnu nútímans.
Snorri og heilög þrenning
Sverrir tók síðan til máls og andmælti hugmyndum Hannesar um Snorra. Þar skipti hann þeim Snorra Sturlusyni, sem við þekkjum í dag, upp í þrjá mismunandi menn; Snorra 1, sem er höfundur Heimskringlu, Snorra 2, sem er höfundur Egils sögu og síðast Snorra 3, sem kemur fram í samtímasafnritinu Sturlungu, nánar tiltekið í Hákonar sögu og Íslendinga sögu, sem eignaðar eru Sturlu Þórðarsyni, frænda Snorra.
Sverrir var fljótur að benda á að síðastnefnda heimildin, Sturlunga, væri sú langbesta um hinn raunverulega miðaldamann Snorra Sturluson í fræðilegu samhengi og gaf lítið fyrir hugmyndar Hannesar um að þeirri heimild væri ekki treystandi því að Sturla hefði haft horn í síðu Snorra.
Þó vissulega væri farið að eigna Snorra Heimskringlu á miðöldum hafi það samt sem áður verið nokkru eftir ritunartíma hennar og þá væru allar hugmyndir um Snorra sem höfund Egils sögu tiltölulega nýjar af nálinni og „enginn miðaldasagnfræðingur myndi samþykkja hana sem góða heimild um Snorra, jafnvel þó að Alþingi hafi gefið söguna út undir hans nafni“. Þar skýtur Sverrir á útgáfu Alþingis á ritsafni Snorra Sturlusonar, sem kom út árið 2002 en Egils saga er þar gefin út í hans nafni.
„Ég vil meina að Snorri 2, sá sem semur Egils sögu, hafi allt aðra afstöðu gagnvart frjálslyndi en Snorri 1, sem semur Heimskringlu. Hann er auðvitað frjálslyndur á sinn hátt en það með allt öðrum hætti en sá sem semur Heimskringlu,“ sagði Sverrir.
Það sé ekki einhlítt að Egill sé andsnúinn öllum konungum, þó hann og ætt Haralds hárfagra Noregskonungs eldi sannarlega grátt silfur saman í sögunni. „En hann er ekkert andsnúinn öllum konungum. Til dæmis ekki Aðalsteini Englandskonungi sem gefur Agli gull,“ sagði Sverrir og velti upp þeim líklega möguleika að andstaða söguhetjunnar við Noregskonung gegndi því hlutverki í sögunni að sýna ógæfu Egils, sem gengur illa að fóta sig í samfélaginu.
„Ég vil benda á það að svona einstaklingshyggja sem einkennir Egil, hún er í rauninni tengd alls konar fyrirbærum á miðöldum sem eru ekki frjálslynd. Eins og páfaveldinu, sem er að vilja koma á beinu sambandi einstaklingsins við kirkjuna, það er að segja að skerða þessi hefðbundnu fjölskyldubönd,“ sagði Sverrir. Sú einstaklingshyggja væri gjörólík þeirri sem greina má í Heimskringlu, sem boði fremur ídeal samfélag heldur en einstaklinga, sem skera sig úr samfélagi manna eins og Egill.
Mun meira mark sé takandi á Sturlungu, sem sé samtímarit nákomins ættingja Snorra og lýsi gjörðum hans sjálfs, heldur en Heimskringlu og Egils sögu, sem við vitum alls ekki fyrir víst hvort séu samdar af Snorra.
„Sturla sakar hann auðvitað um ýmislegt. Frægast er auðvitað það þegar Snorri og Þorvarður Þórðarson voru mættir til að berjast við Sturlu Sighvatsson í Bæjarbardaga þá bara gerist það í upphafi bardaga að Snorri kveður félaga sína og ríður til skips og fer til Noregs. Þetta er svona hámark heigulsháttar Snorra. Og í því ljósi varpa ég fram þeirri spurningu hvort Snorri sé góður liðsmaður fyrir frjálshyggjumenn sem vilja starfa í anda ensku Whig-stefnunnar. Hver vill hafa liðsmann sem flýr fyrstur úr bardaganum?“ spurði Sverrir að lokum og uppskar hlátur áheyrenda.
