Innlent

Úrskurður áfrýjunarnefndar í máli sálfræðinga ógiltur

Björn Gíslason skrifar
MYND/Ingólfur

Héraðsdómur Reykjavíkur ógilti í morgun ákvörðun áfrýjunarnefndar samkeppnismála í málatilbúnaði Sálfræðingafélags Íslands á hendur Samkeppniseftirlitinu og íslenska ríkinu vegna greiðsluþátttöku ríkisins í viðtalsmeðferðum. Dómurinn vísaði hins vegar frá kröfu félagsins um að úrskurður Samkeppniseftirlitsins í málinu yrði staðfestur.

Málið má rekja aftur til ársins 1997 en þá kvartaði Sálfræðingafélagið til Samkeppnisstofnunar vegna að þess að Tryggingastofnun ríkisins tæki þátt í kostnaði sjúklinga við geðlæknisþjónustu en ekki sálfræðiþjónustu. Sálfræðingar væru ekki með samning við ríkið líkt og geðlæknar þar sem ríkið greiddi hluta af kostnaði sjúklinga vegna meðferðarviðtala.

Taldi Sálfræðingafélagið að þetta gengi gegn samkeppnislögum og var tekið undir það hjá samkeppnisyfirvöldum sem beindu því til heilbrigðisráðuneytisins að ganga til samninga við klíníska sálfræðinga um greiðsluþátttöku Tryggingastofnunar vegna viðtalsmeðferða.

Heilbrigðisráðuneytið gerði hins vegar ekkert í málinu og því leitaði Sálfræðingafélagið aftur til samkeppnisyfirvalda árið 2005. Þau komust að því að sú ákvörðun heilbrigðisyfirvalda að semja ekki við klíníska sálfræðinga um greiðsluþátttöku hins opinbera í kostnaði sjúkratryggðra af geðheilbrigðisþjónustu hefði skaðleg áhrif á samkeppni og færi gegn markmiði samkeppnislaga.

Þann úrskurð kærði heilbrigðisráðuneytið til áfrýjunarnefndar samkeppnismála og vildi að hann yrði feldur úr gildi. Áfrýjunarnefndin klofnaði í afstöðu sinni en meirihlutinn ákvað þó að fella úrskurðinn úr gildi á þeim grundvelli að ákvæði laga um heilbrigðisþjónustu gengju framar ákvæðum samkeppnislaga. Því væri heilbrigðisráðherra heimilt að meta hvort gengið yrði til samninga við klínískra sálfræðinga.

Sálfræðingafélagið féllst ekki á úrskurð áfrýjunarnefndar og leitaði með málið til dómstóla. Í dómnum kemur fram sú röksemd sálfræðinga að meginmunurinn á meðferð geðlækna og klínískra sálfræðinga felist í því að geðlæknar hafi heimild til að ávísa lyfjum en sálfræðingar ekki.

Þegar um sé að ræða meðferð við geðrænum sjúkdómum og vandamálum, sem ekki feli í sér lyfjagjöf, beiti klínískir sálfræðingar og geðlæknar að verulegu leyti sams konar úrræðum og stundi jöfnum höndum slíka sjúklinga enda hafi báðir að hluta til lært sömu viðtalsmeðferð.

Ríkið og Samkeppniseftirlitið vísuðu hins vegar í úrskurð áfrýjunarnefndar máli sínu til stuðnings, það er að lög um heilbrigðisþjónustu gæfu heilbrigðisráðherra heimild til að ákveða hvort hið opinbera tæki þátt í að greiða kostnað sjúkratryggðra við þjónustu klínískra sálfræðinga. Þá töldu aðilirnar að ekki væri unnt að líta svo á að sjálfstætt starfandi geðlæknar og sjálfstætt starfandi klínískir sálfræðingar störfuðu á sama markaði.

Dómurinn féllst hins vegar á það með Sálfræðingafélaginu að heilbrigðisþjónusta væri í eðli sínu atvinnustarfsemi sem almennt félli undir samkeppnislög. Hins vegar bæri þó að hafa í huga að samkeppnislögin væru almenn lög og að sérlög gengju þeim framar ef þau geymdu ósamrýmanleg ákvæði á gildissviði laganna.

Féllst dómurinn ekki á það með ríkinu og Samkeppniseftirlitinu að ákvæði laga um heilbrigðisþjónustu veitti ein og sér heilbrigðisráðherra heimild til þess að útiloka sjálfstætt starfandi klíníska sálfræðinga frá samningum um greiðsluþátttöku hins opinbera. Því bæri að ógilda úrskurð áfrýjunarnefndar samkeppnismála í málinu.

Hins vegar þótti dómnum málatilbúnaði Sálfræðingafélagsins svo ábótavant að hann gat ekki staðfest úrskurð Samkeppniseftirlitins um að heilbrigðisráðuneytinu bæri að semja við klíníska sálfræðinga um greiðsluþáttöku í kostnaði við viðtalsmeðferðir.




Fleiri fréttir

Sjá meira


×