„Það er stórkostlegt að horfa á þennan hóp. Hann er búinn að fá magnað uppheldi þarna í Borgarleikhúsinu. Þetta eru rosalegir talentar þarna,“ segir Andri Snær Magnason, rithöfundur, sem skrifaði Söguna af Bláa hnettinum fyrir nítján árum.
Andri Snær gat vart varist tárum á næstsíðustu sýningunni sem fór fram í dag, 4. febrúar, því hún markaði kveðjustund annarrar aðalleikkvenna Bláa hnattarins, Iðunnar Aspar Hlynsdóttur, en henni vöknaði um augu þegar gestir sýningarinnar klöppuðu ákaft fyrir leikhópnum. Andri segir að þetta sé vísir að lokasýningunni og að áhorfendur hennar megi búast við miklum tilfinningum. „Næsta sunnudag kveður allur hópurinn. Þau eru búin að búa á þessum hnetti í tvö og hálft ár. Þetta er orðið svo mikið samfélag. Þetta er mjög náinn og flottur vinahópur,“ segir Andri Snær.
Sagan af Bláa hnettinum verður tvítug á næsta ári
Í samtali við Andra Snæ rifjaðist það upp fyrir blaðamanni að hafa verið á meðal grunnskólabarna í Lundarskóla á Akureyri og notið upplestrar sjálfs höfundarins á Sögunni af Bláa hnettinum árið 1999. Þau nítján ár sem hafa liðið frá útgáfu bókarinnar hafa verið viðburðarík í lífi Andra Snæs en á þeim tíma hefur hann skipað sér á bekk með fremstu rithöfundum á Íslandi og Sagan af bláa hnettinum hefur að því er virðist öðlast sjálfstætt líf.
„Hún er búin að vera eins og fimmta barnið. Aðeins yngri en elsta barnið mitt en hún hefur alltaf tekið drjúgan tíma.“
Sagan af Bláa hnettinum kom sem fyrr segir út árið 1999 og hefur síðan þá farið sigurför um heiminn og í raun sér ekki enn fyrir endann á. Bókin hlaut Íslensku bókmenntaverðlaunin, Vestnorrænu barnabókaverðlaunin og Janusz Korczak verðlaunin auk þess sem hún hefur verið þýdd á 32 tungumál. Þá hefur Blái hnötturinn víða verið settur á svið. Leikrit byggt á bókinni var fyrst sýnt í Þjóðleikhúsinu árið 2000 og í kjölfarið í Toronto, Lahti og Vasa í Finnlandi og Berlín. Nú um mundir standa yfir sýningar í Ungverjalandi og í þjóðleikhúsinu í Grikklandi.
Ertu ekkert hissa á þessu sjálfstæða lífi bókarinnar?
„Nei, ég setti mér þetta markmið,“ segir Andri Snær og skellir hressilega upp úr.
„Inni í umsókninni um starfslaun fyrir 1998 sagðist ég vera að skrifa barnabók sem yrði endurprentuð í tvö hundruð ár. Ég hafði bara mjög mikla trú á hugmyndinni. Það hljómar eins og ég sé montrass en á móti kemur að maður gerir kröfur til sjálfs sín um, ekki bara klára að skrifa allar þessar blaðsíður, heldur í rauninni að skrifa blaðsíðurnar eins oft og þurfa þykir, sama hversu sársaukafullt það er að henda út og setja annað inn.“
Velgengni bókarinnar þyrfti þó að halda áfram í rúm hundrað og áttatíu ár til viðbótar til að Andri Snær geti staðið við stóru orðin í umsókn sinni um starfslaun.
„Ég var heilt ár að hugsa hana, heilt ár að skrifa hana og meira en hálft ár að lagfæra hana,“ segir Andri Snær sem setti blóð, svita og tár í verkefnið.
„Mér finnst það alltaf tregablandið þegar sýningar hætta. Það er alltaf svo skrýtin tilfinning,“ segir Andri Snær um tímamótin í Borgarleikhúsinu. Hann sér fyrir sér að leikstjörnurnar ungu líti um öxl þegar þau hafa vaxið úr grasi og minnist leiksins í Bláa hnettinum sem tímapunktinum þar sem stefna þeirra í lífinu breyttist og skerptist.
„Við eigum eftir að sjá þessa krakka mjög víða í framtíðinni,“ segir Andri Snær sem er djúpt snortinn af hæfileikum leikhópsins.
