Vilborg rekur sína stöðu sem rithöfundur, og má ljóst vera að tekjur hennar eru ekki háar, en segir í upphafi greinar sinnar:
„Ég hef ætíð haldið mig til hlés þegar árleg úthlutun starfslaun er tilkynnt og aurmokstur yfir listafólk stendur yfir á samfélagsmiðlum. Látið mig hafa það þótt á stundum hafi svívirðingarnar sært og ég hef gætt þess vandlega að dóttir mín yngsta komist hvergi nærri skjánum þá daga sem þetta ástand gengur yfir. Í ár hef ég hugsað mér að taka til varna. Til að einfalda málið birtast hér fáein ummæli af samfélagsmiðlinum Facebook síðasta sólarhringinn sem ég ætla að svara hverjum fyrir sig.“
Gildi listsköpunar
Þá tekur hún valin ummæli af Facebook, frá fimm einstaklingum og svarar þeim ítarlega. Meðal athugsaemda sem Vilborg svarar eru: „Thorbjorn Olafsson: Sé eftir hverri einustu krónu skattgreiðenda í þessa hít.“ Og: „Heiðar Hrafn Eiríksson: Þannig að fólk getur t.d. farið í forsetaframboð á listamannalaunum frá ríkinu.“
Vilborg lýkur grein sinni á því að segja að skrifa megi mál um gildi þess „fyrir dvergþjóð sem vill halda áfram að hugsa og tala eigið tungumál að eiga vandaðar bókmenntir fyrir börn og fullorðna, skrifaðar af fólki sem hefur ritstörf að atvinnu og þarf ekki að lepja dauðann úr skel. Um gildi þess að efla listsköpun og menningu sem er sprottin úr íslenskum veruleika. Um mikilvægi þess að vera sanngjörn hvert við annað og kasta ekki grjóti úr glerhúsi.“
Listamenn kallaðir afætur, blóðsugur og skítapakk
Og áfram heldur rithöfundurinn að rekja raunir sínar og kollega sinna: „Sum þeirra sem fella sleggjudóma um okkur sem vinnum við listsköpun hafa atvinnu af því að veiða fisk úr sameiginlegri auðlind okkar allra, fyrir útgerð sem þarf ekki að gjalda þjóðinni nema málamyndaupphæð fyrir. Aðrir starfa við landbúnað sem er niðurgreiddur úr ríkissjóði svo skiptir milljörðum króna. Enn aðrir grafa jarðgöng sem kosta ríkissjóð stórar upphæðir og sumir vinna í umhverfismengandi álverum sem fá raforkuna okkar á miklum afslætti og kemur megninu af hagnaðinum úr landi. Ættum við öll að taka okkur til einu sinni á ári og ausa svívirðingum yfir hverja starfsstétt fyrir sig og nefna hana illum nöfnum eins og afætur, blóðsugur, jötulið og skítapakk?“ spyr Vilborg en greininni lýkur á orðunum:
„Það mætti líka láta móðan mása um það að bókmenntir skapa fleirum atvinnu en rithöfundum einum, s.s. fjölda starfsfólks í bókaútgáfu, prentsmiðjum og bókabúðum. En nú er nóg víst nóg sagt og best að fara að koma sér til að vinna fyrir laununum sínum,“ skrifar Vilborg og kastar að endingu kveðju á skattgreiðendur:
„Enn og aftur, kæru skattgreiðendur: Hjartans þakkir fyrir mig.“
