Hvað ætti ég að gera með kastala?

Sara Marti Guðmundsdóttir lifir engan veginn dæmigerðu lífi. Hún er söngkona, leikkona og leikstjóri, býr í London með annan fótinn á Íslandi og sögur ganga um glamúrlíf að hætti kvikmyndastjarna. Sara sagði Friðriku Benónýsdóttur sannleikann að baki sögunum, rómantíska ástarsögu og hvernig það er að búa í því fræga hverfi Notting Hill í London.

Sara Marti Guðmundsdóttir er önnum kafin kona. Hún komst í sviðsljósið 17 ára gömul sem söngkona hljómsveitarinnar Lhooq, er útskrifuð leikkona úr Listaháskóla Íslands og leikstjóri úr Central School of Speech and Drama í London.

Í síðustu viku var frumsýnt brúðuleikhúsverkið Nýjustu fréttir, sem hún leikstýrði og samdi í samstarfi við leikhópinn VaVaVoom sem vakið hefur mikla hrifningu gagnrýnenda. Við náðum í skottið á henni rétt eftir frumsýningu og rétt áður en hún flaug aftur heim til London.

Sara hefur búið í London síðan 2009, er gift Bretanum Tobias Munthe og á ársgamlan son. Sagan segir að þau hjón lifi miklu glamúrlífi, eigi íbúðir úti um allt, kastala í Frakklandi og umgangist kvikmyndastjörnur. Sara veltist um af hlátri við þær fréttir.

„Það er æðislegt þegar svona sögur fara af stað. En, já, maðurinn minn á efnaða fjölskyldu, en það er langt frá því að við lifum í einhverjum glamúr. Við eigum íbúð í London og vorum að kaupa íbúð í Reykjavík, eftir að ég seldi þá sem ég átti hér. Varla hægt að kalla það ævintýralegt líferni. Og, nei, við eigum ekki kastala. Hvað ættum við að gera með hann?"

Þriggja daga brúðkaupsveisla

Þú fórst til London í leikstjórnarnám eftir að þú útskrifaðist sem leikkona úr LHÍ. Kynntistu manninum þínum þar?

„Nei, við kynntumst í New York, það er voða sæt saga. Fyrir sjö árum fór ég til New York með bekkjarsystur minni, Önnu Svövu Knútsdóttur, í nokkra daga. Við vorum báðar nýhættar með kærustunum okkar, vorum í ástarsorg og ákváðum að skella okkur til New York, versla og borða góðan mat og hafa það næs.

Ferðin var bara æðisleg og síðasta kvöldið okkar þar var okkur boðið í partý hjá vini hennar, Hafsteini Gunnari Sigurðssyni, sem var að læra kvikmyndagerð í NY. Ég hafði aldrei hitt hann áður en kynntist honum þetta kvöld og líka bekkjarbróður hans, Tobiasi. Við Tobias töluðum saman í sjö klukkutíma, en svo þurfti ég að drífa mig í flugið heim og átti ekkert von á því að hitta hann aftur. Einu og hálfu ári síðar fæ ég svo símhringingu: „Já, hæ, þetta er Tobias, við hittumst í New York. Manstu eftir mér?" Ég mundi vel eftir honum, hann bauð mér í kaffi, ég sagði já og við erum búin að vera að drekka það kaffi síðan."

Brúðkaupið ykkar er líka umrætt; þriggja daga veisla með þúsund gestum í kastala í Suður-Frakklandi með kvikmyndastjörnum og fyrirfólki af öllum þjóðernum.

„Jesús minn, hvaða heimildarmenn hefur þú eiginlega? Nei, það var ekki í kastala en þetta var sjúklega skemmtileg þriggja daga veisla í sumarhúsi tengdaforeldra minna, sem er sko enginn kastali en það er mögulegt að það sjáist kastali út um glugga. Gestirnir voru 180, ekki þúsund, en það var nú aðallega af því við eigum bæði svo risastórar fjölskyldur, við skárum niður eins og við gátum. Hann er franskur í aðra ættina, breskur í hina og ég er íslensk í aðra ættina og spænsk í hina þannig að auðvitað var fólk af ýmsum þjóðernum þarna og einu kvikmyndastjörnurnar sem voru þarna voru Helena Bonham Carter og maðurinn hennar, Tim Burton, en það var bara af því að Helena og Tobias eru þremenningar og þau eru mjög samheldin fjölskylda. Það er nú ekkert flóknara en það. Það má miklu frekar segja að Íslendingarnir hafi verið stjörnurnar í þessu brúðkaupi, þeir tóku þetta alveg að sér, sáu um skemmtiatriðin og brilleruðu auðvitað."

Ein kjaftasaga í viðbót, svo er ég hætt, það er sagt að Tobias sé af Rockefeller-ættinni. „Nei, nei, nei. En hann er af Rothschild-ættinni í móðurættina, það er gömul og fræg ætt sem er dreifð út um alla Evrópu og hefur eflaust átt nokkra kastala einhvern tíma, en hvorki hann né foreldrar hans berast mikið á."

Skíthrædd við að koma fram

Hvernig gengur þér að koma undir þig fótunum í leiklistarlífinu í London?

„Ég er búin að vera í fæðingarorlofi í heilt ár, auk þess að undirbúa Nýjustu fréttir, en ég er svona að byrja að leita fyrir mér. Þegar ég kem heim til London núna byrja ég á því að leita að heimili fyrir Nýjustu fréttir og svo þegar ég er búin að því byrja ég að undirbúa næsta leikrit sem ég ætla að leikstýra þar, finna fjármagn og styrki og annað. Ég er búin að velja verkið en þetta er allt enn þá í vinnslu og ég get eiginlega ekki sagt meira frá því núna."

Ertu alveg hætt að leika?

„Ég er ekkert hætt því, en hef ekki sóst eftir því í London. Ég sakna þess alveg stundum en leikstjórnin kallar meira á mig akkúrat núna. Auðvitað mundi ég stökkva til ef mér byðist eitthvað spennandi hlutverk en sú staða hefur ekki komið upp þannig að ég hef ekkert þurft að velja. Mér finnst líka alveg óskaplega gaman að leikstýra, finnst ég einhvern veginn kominn heim þar."

Hvað með sönginn, er hann horfinn úr lífi þínu?

„Ég á í dálitlu ástar-/haturssambandi við sönginn. Ég elska að syngja, meira en nokkuð annað í raun og veru, finnst gaman að vinna við tónlist og með tónlistarmönnum en hef engan áhuga á að gera það að atvinnu. Svo er ég enn þá bara skíthrædd við að koma fram. Ég veit að það hljómar furðulega en ég hef alltaf verið það. Það er allt annað að fara í búning og leika einhvern annan en sjálfa þig. Þegar þú syngur þá ertu bara þú sjálf. Mér hefur alltaf fundist það óskaplega erfitt og það er ekkert að skána með árunum. Mér finnst samt ekkert skemmtilegra en að fara í stúdíó og syngja eða hóa í góða vini og taka sessjón en það er komið svo ótrúlega mikið af hæfileikaríku tónlistarfólki að ef maður ætlar að eiga einhvern séns verður maður að hella sér út í þetta og ég er ekki tilbúin til þess. Ég læt sturtuna duga í bili."

Þorpsstemning í Notting Hill

Hvernig kanntu við þig í London?

„London er æðisleg. Við búum í vesturhluta London í Ladbroke Grove, sem er eiginlega alveg við Notting Hill, og það er alveg yndislegt hverfi. Þótt það sé inni í miðri stórborg er svona þorpsstemning, maður þekkir apótekarann og fisksalann og heilsar fólki á götu, bara eins og hérna í miðbænum. Fyrst eftir að ég flutti var ég reyndar alveg úrvinda alla daga. Það tekur svo mikinn tíma að fara á milli staða og allt er miklu meira mál en hér, þar sem maður gengur allt sem maður þarf að fara og allir vinir manns búa rétt hjá manni.

Eitt er það þó sem ég sakna ekkert sérstaklega frá Íslandi og það er veðrið. Og myrkrið. Það á mun betur við mig að vera í aðeins hlýrra loftslagi og aðeins meiri birtu á veturna. Þegar ég var að leikstýra hjá Stúdentaleikhúsinu 2011 kom ég heim í janúar og var fram í apríl og ég get svarið það ég held ég hafi talið sautján stormviðvaranir á því tímabili. Þá hugsaði maður hvað fólk væri klikkað að búa hérna; myrkur allan sólarhringinn og stormviðvörun eftir stormviðvörun, fólk hlýtur að vera galið! En svo kemur sumarið og þá gleymir maður hvað allt var ömurlegt. En það eru kostir og gallar við allt og ég veit að ég mun alltaf verða hér með annan fótinn."

Enska, íslenska og spænska

Þú ert ekki óvön því að þurfa að skipta þér á milli menningarheima, mamma þín er spænsk. Varstu ekki mikið á Spáni sem krakki?

„Jú, við fórum mikið þangað og mér finnst ég ótrúlega heppin að hafa búið að því að eiga aðra menningu og annað tungumál. Maður lærir líka að það er ekki allt eins alls staðar og lífið er ekkert svart-hvítt." Töluðuð þið spænsku við mömmu ykkar? "Já, ég hef alltaf talað tvö tungumál jöfnum höndum og núna eru þau orðin þrjú: Ég er gift á ensku, vinn núna á íslensku og ræði trúnaðarmál við mömmu mína á spænsku."

Var það kannski þess vegna sem þú ákvaðst að verða leikkona, þú varst svo vön að skipta um hlutverk?

„Já, ætli það ekki bara. Annars veit ég eiginlega alveg hvenær ég ákvað að verða leikkona. Sá það í gær. Ég fór til foreldra minna og horfði á vídeó af okkur systkinunum þegar við vorum börn og þá rann það upp fyrir mér að daginn sem bróðir minn fæddist breyttist ég. Hef örugglega hugsað: Athyglin er komin eitthvert annað, ég verð að ná henni aftur með einhverjum ráðum! Ég hálfvorkenndi þessu fjögurra ára barni þarna í vídeóinu sem var svo desperat að ná athygli foreldranna. Þannig að það má segja að bróðir minn sé örlagavaldurinn í lífi mínu."