Viðmið sem núna eru notuð til að meta sjálfbæra nýtingu lands til beitar geta ekki talist sterkur faglegur grunnur fyrir það mat, segir Oddný Steina Valsdóttir, varaformaður Bændasamtaka Íslands og sauðfjárbóndi í Butru í Fljótshlíð, í tilefni viðtala við þá Ólaf Arnalds prófessor og Árna Bragason landgræðslustjóra um gæðastýringu sauðfjárræktar.
Oddný Steina segir að umræðan um beitarmál hafi of oft verið byggð á tilfinningarökum og viðhorfum fremur en beinum rannsóknum og mælingum. Í pistli sem hún birtir á fésbókarsíðu sinni lýsir hún matskvarðanum sem notaður er til meta ástand beitilands.
„Falli beitiland í ástandsflokka 3, 4 og 5 að þriðjungi eða meira (>33%) telst landið ósjálfbært til beitar eða ef 5% eða meira af landinu flokkast í ástandsflokk 5. Það hljóta allir að sjá að þessi flokkun ein og sér er ákaflega mikil einföldun við mat á sjálfbærni.
Þessi mörk byggja mér vitanlega ekki á eiginlegum rannsóknum heldur einfaldlega hlutfalli sem talin hafa verið hæfileg. Þessi viðmið, sem hafa verið nokkuð í umræðunni undanfarið, geta vart talist sterkur faglegur grunnur fyrir þetta mat. Hvað þá upphaf og endir þess sem telst rangt og rétt eins og vænta má af orðræðunni,“ segir Oddný Steina og rekur ímynduð dæmi á heimasíðu sinni máli sínu til stuðnings.
Hún segir að þessi mjög einfalda flokkun lands hafi verið notuð til að sigta út viðkvæmari svæði. Hún viðurkennir þó að með einhverjum hætti verði að nálgast stýringuna og það sé ef til vill ekki órökrétt að byrja þarna; að beina fjármagni og orku að þeim svæðum sem séu í lakara ástandi.
„Á beitarsvæðum sem lenda utan prósentumarka sjálfbærniviðmiða er unnið að landbótaáætlunum þar sem bændur í samvinnu við fagaðila setja upp áætlun um atriði eins og nýtingartíma, beitarfriðun og uppgræðsluaðgerðir. Það er þessi vinna sem hefur verið kölluð grænþvottur og blekkingar í fjölmiðlum undanfarna daga. Ég ætla ekki að hafa nein frekari orð um þessi ummæli en ég held þau dæmi sig sjálf þegar málin eru skoðuð ofan í kjölinn,“ segir Oddný Steina.
„Má í þessu samhengi hæglega leiða að því líkum að á mörgum þessara svæða sé framför gróðurs hraðari með þessu fyrirkomulagi vegna þeirrar vinnu sem stunduð er af landnotendum, heldur en ef ekkert væri gert annað en að friða svæðin.“
Hún segir Landssamtök sauðfjárbænda lengi hafa talað fyrir því að faglegur grunnur við mat á sjálfbærni verði styrktur og viðmið um sjálfbæra nýtingu betrumbætt. Þar hafi fyrst og fremst verið horft til þess að meta þróun gróðurfars. Landssamtökin hafi talað sleitulaust fyrir því að farið verði í öflugt vöktunarverkefni á gróðurfari.
Hún nefnir að í kjölfar nýrra búvörusamninga árið 2017 hafi verkefnið Grólind, samstarfsverkefni bænda, Landgræðslu og stjórnvalda um vöktun gróðurfars, verið sett af stað undir stjórn Landgræðslunnar.
„Það er von mín að við munum hafa þolgæði til að nýta niðurstöður þessa vöktunarverkefnis til að efla og bæta stjórn beitarmála á faglegum forsendum í samvinnu við notendur eins og til var stofnað,“ segir Oddný Steina Valsdóttir.
