Það er mikilvægt að þróa með sér tilfinningagreind, hæfni í samskiptum og þrautseigju til að verða betri einstaklingur og færari borgari í samfélagi framtíðarinnar.

Guðrún Snorradóttir er stjórnendamarkþjálfi og enn fremur formaður Félags um jákvæða sálfræði. Hún sem markþjálfi leggur mikið upp úr að fólk átti sig á því hver það kjósi að vera og segir að við stöndum frammi fyrir stöðugu vali.

„Taugavísindin segja að það sem við veitum athygli, það vex. Við erum alltaf að búa til veruleika okkar með því hvernig við bregðumst við og hvernig við kjósum að vera,“ segir Guðrún sem hefur sérstaklega skoðað þær breytingar á vinnumarkaði sem eru í vændum með aukinni sjálfvirkni og þá hæfni sem stjórnendur og starfsmenn þurfa að þróa með sér til að vaxa og verða betri.

„Fyrsta viðbragðið er ótti, það er líffræðilegt viðbragð við breytingum. Ég reyni að hvetja mína viðskiptavini út frá áhuga og forvitni. Maður þarf að taka máttinn til baka og ákveða hver maður vill vera í þessu nýja mengi,“ segir hún og hvetur sömuleiðis fólk til að spyrja sjálft sig hvað það þurfi að gera til að verða færara í sínu starfi.

Mannlegi þátturinn mikilvægur

„Þá skiptir máli að þekkja sjálfan sig. Rannsóknir sýna að þessi mannlegi þáttur hefur líklega aldrei verið jafn mikilvægur. Gervigreind og reikniforrit eru að fara að taka við mörgum störfum sem við sinnum í dag en það verður margt annað til í staðinn. Ég hef verið að rannsaka hvað geti verið samkeppnisforskot okkar sem manneskja fyrir framtíðina. Ekki það að maður vilji horfa á einstaklinginn sem söluvöru en staðreyndin er samt sem áður þessi að við erum á leiðinni inn í tíma þar sem við þurfum að sýna hvað í okkur býr; búa til sérstöðu í kringum hvaða reynslu við höfum og hver við erum. Þegar ég tala um þennan mannlega þátt þá er ég að tala um hluti eins og tilfinningagreind, að vera góður í samskiptum og vera þrautseigur,“ segir Guðrún og bætir við að sköpunargáfa sé styrkleiki.

„Við erum í hringiðu stórra verkefna umhverfislega og þurfum sköpunargáfu og lausnamiðaða hugsun.“

Hún segir að við þurfum að hlúa að mannlega þættinum. „Tæknin getur gert gríðarlega margt en hún getur ekki snert öxlina á þér svo þú búir til oxítósín, tekið í handlegginn á þér og myndað traust, eða horft í augun á þér og fundið tengingu eða sýnt þér samúð og sett sig í spor þín.“

Hætt að tala saman

Hún segir áhyggjuefni hvernig við umgöngumst snjalltækin.

„Það er visst tengslarof í gangi. Við erum hætt að taka samtalið. Ég vinn við að hlusta á fólk og skil hvað einmanaleikinn er mikill í samfélaginu. Dýrmætasta gjöfin, ef maður vill vera góð manneskja, er að vera til staðar og hlusta. Það kostar ekki neitt en krefst tíma.“

Hún segir gott að velta fyrir sér hvernig hægt sé að verða betri vinnufélagi.

„Við eyðum lunganum úr deginum okkar í vinnunni, þetta er fólkið sem við sjáum hvað mest af. Við fáum allt til baka sem við gefum frá okkur. Þeir sem eru almennilegir við aðra, hjálpsamir og hlusta, til dæmis stjórnendur, þeir fá meira út úr fólkinu sínu. Við erum víruð í heilanum til þess að tilheyra og tengjast öðru fólki. Það virkar að vera almennileg manneskja.“

Guðrún, sem er uppeldisfræðingur í grunninn, segir að við megum ekki gleyma börnunum.

„Þau þurfa líka að uppfæra færni sína. Þau eiga eftir að þurfa að gera sig gildandi á vinnumarkaði og við, uppalendur og skólinn, þurfum að undirbúa þau.“

Vantar þrautseigju

Hún upplifir að ungt fólk í dag vanti þrautseigju.

„Sérstaklega yngstu kynslóðina á vinnumarkaði, Y-kynslóðina. Hún er skapandi, flott, framsýn, góð í tækni og með góðar lausnir en ekki með þessa seiglu sem kynslóðin mín hefur. Kannski vorum við of seig og það er kannski þess vegna sem við erum að lenda á veggnum, í brunanum,“ veltir hún fyrir sér.

„Leiðin að seiglu er að reyna á sig. Hlutverk foreldra er gríðarlega mikilvægt, við eigum það til að ofvernda börnin. Við erum svolitlir þyrluforeldrar sem er ekki gott. Við verðum að leyfa þeim að hrasa og misstíga sig, seiglan kemur ekki öðruvísi,“ segir hún.

„Þetta efni er mér rosalega hugleikið og þetta er það sem maður vinnur að alla daga sjálfur; hvernig get ég verið betri manneskja? Og líka betri mamma. Minn tilgangur er mjög skýr; að breiða út þennan uppbyggilega boðskap sem víðast. Það kemur ekki af sjálfu sér að vera góð manneskja. Þetta er eilífðar-verkefni og mikill agi sem felst í því, taka þessa ábyrgð, líta í spegil og hugsa; hver ætla ég að vera í dag? Kannski er það að vera góð manneskja að líta á lífið sem gjöf?“