Niðurstaðan kyndir undir tilgátu manna um að upphaflega hafi landnám Íslands tengst rostungaveiðum. Niðurstöður rannóknarinnar birtist í tímaritinu Molecular Biology and Evolution. Hilmar J. Malmquist, líffræðingur og forstöðumaður náttúruminjasafns Íslands segir að rannsókninn byggi á greiningu á beinaleifum sem fundust víðsvegar um landið.
Greining á aldri beinanna með geislakoli sýndu ennfremur að íslenski rostungsstofninn var hér allt frá því fyrir um 700 árum fyrir Krist og fram til 1200 árum eftir Krist. Flest sýnanna voru frá því fyrir landnám.
„Þetta er orðið bara býsna stórt safn af beinum. Við réðumst í rannsókn þar sem tekin voru lífsýni úr skögultönnunum og erfðaefni í hvatberunum rannsakað og greint. Við getum borið erfðaefnið saman við erfðaefni úr rostungsstofnum annars staðar í Norður-Atlantshafi,“ segir Hilmar.
Verðmæt verslunarvara á Víkingaöld
Niðurstaðan er sú að hér var séríslenskur stofn, erfðafræðilega aðgreinanlegur frá öðrum stofnum. Hann hefur líklega lifað hér í nokkur þúsund ár en leið undir lok fljótlega upp úr landnámi. Aðspurður hvernig stofninn dó út segir Hilmar.„Rostungar voru mjög eftirsótt dýr á Víkingaöld en aðrir þættir gætu nú hafa ýtt undir þetta, það er að segja, náttúrulegir umhverfisþættir og á þessum tíma fór nú hlýnandi, það er að segja í kringum landnáms- og þjóðveldisöldina. Svo var einnig töluvert um eldgos og öskufall sem gæti hafa sett strik í reikninginn."
Líklegasta skýringin sé þó sú að of hart hafi verið sótt í stofninn.
„Afurðir rostunganna voru feikilega eftirsóttar, ekki bara tennurnar sem þóttu konungsgersemar heldur einnig feitin eða lýsið úr þeim, það var meðal annars notað til að verja víkingaskipin fyrir óværu sem sækir í viðinn, borar sér göt í viðinn og gerir skipin óþétt en einnig húðin og úr henni var unnið svarðreipið sem var sterkasta reip þess tíma og var nauðsynlegt í hernaði til að halda seglum föstum á skipum. Svo var náttúrulega kjötið einnig nýtt,“ útskýrir Hilmar.
Leystu loks ráðgátuna um rostungana
Er rannsóknin ekki stór áfangi? Er ekki draumur hvers vísinda- og fræðimanns að geta varpað ljósi á fortíðina?„Jú, þetta eru náttúrulega mjög athyglisverðar niðurstöður. Tilvist rostunganna hér á landi hefur valdið mönnum vangaveltum um langan tíma. Við höfum sagnir og örnefni um þá hérna áður fyrr, í kringum landnám og fram á Þjóðveldisöldina, fram á 13. öld en það er fyrst núna sem það er staðfest að það hafi verið séríslenskur stofn,“
Það sé þó auðvitað dapurlegt að stofninn hefði dáið út.
„En það er svosem ekki fyrsta dæmið. Við höfum dæmi um hvalategundir sem voru hérna en eru ekki lengur eins og sandlægju, og geirfuglinn fór á 19. öld þannig að þetta er svona í takti við það sem þekkist með stór spendýr sem eru hægfara og sérstaklega á landi og auðvelt er að veiða eins og geirfuglinn var og hugsanlega rostungurinn,“ segir Hilmar.
