Hæstiréttur ómerkti í dag dóm héraðsdóms í nauðgunarmáli og vísaði málinu heim í hérað til nýrrar aðalmeðferðar. Ákærða sem er tæplega tvítugur karlmaður er gefið að sök að hafa aðfaranótt 17. mars 2007 þröngvað tvítugri konu á salerni í kjallara Hótels Sögu í Reykjavík til samræðis og annarra kynferðismaka með því að ýta henni inn á salernisbás og halda henni þar meðan hann hafi komið fram vilja sínum, en hann hafi haft við hana munnmök, haft við hana samræði og reynt að hafa við hana endaþarmsmök.

Í niðurstöðum héraðsdóms kemur fram að ef byggt yrði á frásögn konunnar um að ákærði hafi ýtt henni inn í klefa, læst honum, dregið niður um hana, ýtt henni niður á salerni og síðan á gólf, væri ekki hlutrænt séð um ofbeldi að ræða í skilningi 1. málsgreinar 194. greinar almennra hegningarlaga. Þetta eitt nægi ákærða til sýknu. Dómurinn segir að ályktun þessi um lögskýringu fái ekki staðist í ljósi dómaframkvæmdar. Í hinum áfrýjaða dómi sé á hinn bóginn ekki tekin skýr afstaða til þess hvort byggja eigi á frásögn konunnar um þessi atriði eða hver atvik að öðru leyti verði lögð til grundvallar dómnum.

Þá segir að í héraðsdómi sé komist að þeirri niðurstöðu að konan hafi ekki viljað eiga samræði eða önnur kynferðismök við ákærða. Þar sé þó jafnframt vísað til þess að konan hafi borið að hún hafi orðið fyrir andlegu áfalli þegar ákærði ýtti henni inn í salernisklefa og hafi hún enga mótspyrnu veitt fyrr en hún hafi fundið fyrir sársauka milli fótanna og náð að komast undan honum. Ákærði hafi farið öllu sínu fram án viðnáms hennar eða mótmæla og hún ekki kallað eftir hjálp þótt hún yrði vör mannaferða utan við klefann. Fram að því að þau hafi farið inn í klefann hafi hún ekki gefið honum ástæðu til að telja hana sér andhverfa, en að því virtu hafi honum ekki hlotið að vera ljóst að samræðið og kynmökin væru að óvilja hennar. Um þetta sé til þess að líta að ákærði og konan hafi borið á einn veg um að þau hafi aldrei hist fyrr en leiðir þeirra hafi legið saman þegar hún hafi verið að leita að salerni. Ákærða hafi að eigin sögn verið ljóst að konan væri mjög drukkin.

Þegar þau hafi hist hafi þau samkvæmt frásögn beggja skiptst á fáeinum orðum, en síðan farið niður stiga uns leiðir hafi skilið framan við kvennasalernið í kjallara Hótels Sögu. Þótt ákærði kunni að hafa haldið um mitti konunnar á þessari stuttu vegalengd, að eigin sögn til að styðja hana sökum ölvunar, hafi það ekki gefið honum tilefni til ályktana um að hún hafi viljað eiga kynferðisleg samskipti við hann. Mat á því hvort ákærða hafi átt að vera ljóst að konan hafi ekki viljað eiga kynmök við hann verði þannig ekki að réttu lagi reist á þeim grunni að hún hafi ekki verið honum andhverf áður en hún hafi farið inn á salernið. Við það mat verði heldur ekki horft fram hjá því að ákærði hafi farið inn á salerni, sem var sérstaklega ætlað konum, og beðið þar framan við lokaðan klefa, en af frásögn hans verði ekki séð að hann hafi talið konuna hafa hvatt sig til þess eða látið að því liggja að hún hafi óskað eftir að hann kæmi þangað. Sé því óhjákvæmilegt að tekið sé tillit til þess við mat á hugrænni afstöðu ákærða.

Af þeim ástæðum, sem að framan greini, séu niðurstöður héraðsdóms ekki reistar á viðhlítandi grunni, en við frekara mat á atriðum verði meðal annars að taka mið af sönnunargildi munnlegs framburðar ákærða og vitna fyrir dómi. Þess vegna verði ekki hjá því komist að ómerkja hinn áfrýjaða dóm og vísa málinu heim í hérað til þess að aðalmeðferð geti farið eftir þörfum fram á ný og dómur verði aftur felldur á það.