Flóttinn var eins og gott sumarfrí

Það er sól og blíða þegar blaðamaður hringir bjöllu varðstjórans í Hegningarhúsinu við Skólavörðustíg og ekki er laust við ónotatilfinningu þegar staðið er og beðið fyrir utan slíkan stað. Blaðamanni er bent á að skilja jakkann og veskið eftir í læstum skáp áður en honum er vísað inn í lítið heimsóknarherbergi með tveimur sófum og litlu borði. Boðið er upp á kaffi og Davíð Garðarsson birtist í dyrunum um svipað leyti og heilsar kumpánlega.

„Ég er fæddur og að mestu uppalinn í Reykjavík,“ segir Davíð þegar hann er spurður um uppvaxtarár sín en mamma hans var aðeins sautján ára þegar hann fæddist. „Ég ólst upp hjá mömmu, ömmu og langömmu þannig að ég var umvafinn kvenfólki í uppvextinum,“ bætir hann við og hlær.

Annars segist hann muna lítið eftir æsku sinni að öðru leyti en því að hún einkenndist mikið af flutningum milli hverfa, landa og skóla. „Ég var að telja það saman á dögunum að ég gekk í átta eða níu grunnskóla en mér gekk samt alltaf mjög vel í skóla. Ég þjálfaðist upp í að vera fljótur að aðlagast en átti alltaf erfiðara með að halda dampi. Það var líklega vegna þess að ég var alltaf viðbúinn því að flytja aftur.

Inn á milli fluttum við mamma alltaf heim til ömmu í Breiðholti en hún var alla tíð kletturinn í fjölskyldunni,“ segir Davíð. Mest segist Davíð muna eftir sér þegar hann bjó á Laugaveginum og gekk í Austurbæjarskóla. „Ég var mikið einn að þvælast og þurfti að sjá fyrir mér sjálfur að miklu leyti. Það voru engir peningar til heima svo ég aflaði þeirra sjálfur með því að safna glerjum á Valsleikjum auk þess sem ég byrjaði að bera út blöð sex eða sjö ára gamall.“

Davíð segist snemma hafa lært að bjarga sér og fannst hann alast upp í ævintýraheimi. „Ég var fljótur að átta mig á fólki og aðstæðum. Stundum til góðs og stundum ekki. Ég nýtti mér gjarnan aðstæður ef mig langaði í eitthvað því ég átti auðvitað tvær fjölskyldur sem töluðust ekki við, en foreldrar mínir skildu þegar ég var mjög lítill. Það gat komið sér mjög vel þegar kom að því að borga eitthvað því þá rukkaði ég kannski tvo til þrjá um það og hirti afganginn.“

„Þegar ég var níu ára gamall fluttum við til Danmerkur og það má segja að þar hafi ég virkilega harðnað. Ég lenti í mótlæti í skólanum og réði ekki við það að falla ekki strax inn í hópinn,“ segir Davíð og rifjar upp atvik í skólanum þar sem hann missti stjórn á skapi sínu. „Það var einhver bekkjarfélagi minn að geifla sig framan í mig þegar kennarinn sá ekki til. Ég varð svo reiður að ég stóð upp og nefbraut strákinn fyrir framan kennarann.“

Eftir þetta atvik var Davíð sendur í heimavistarskóla og á sama tíma upphófust mikil vandamál hjá móður hans og manninum sem hún bjó með á þeim tíma.

„Mamma eignaðist systur mína meðan við vorum í Danmörku og ég sá mikið um hana. Ég vildi heldur ekki víkja frá henni og var í kringum hana dag og nótt,“ rifjar Davíð upp og bætir því við að maður móður hans hafi lent í veseni sem hafði þær afleiðingar að þau systkinin voru tekin frá þeim. „Það voru líklega tvær eða þrjár vikur sem við vorum í burtu á einhvers konar barnaheimili og ég sá systur mína ekkert á þeim tíma,“ segir hann og bætir við: „Ég held að þetta hafi verið vendipunktur í lífi mínu því ekkert hefur getað komið mér úr jafnvægi síðan.“

Davíð fór heim frá Danmörku á undan móður sinni og systur og bjó hjá ömmu sinni á meðan. „Þá fyrst fór ég að verða erfiður og lenti oft í áflogum í skólanum.“

Þegar mamma Davíðs kom heim frá Danmörku kom hún sér fyrir í Hlíðunum með börnin sín tvö og stundaði nám í Myndlista- og handíðaskólanum meðfram vinnu. „Ég bar út Moggann á morgnana, fór með systur mína í leikskólann og svo sjálfur í skólann. Svo kom ég heim úr skólanum, bar út Dagblaðið, náði í systur mína aftur og fór loks á æfingu. Þetta átti vel við mig og rúllaði allt saman alveg ágætlega,“ segir Davíð sem var um tólf ára gamall um þetta leyti.

Spurður um fyrsta afbrotið, segir Davíð: „Það komu einhverjir gaurar í skólann þegar ég var þrettán ára, sem höfðu verið að gera eitthvað af sér og ég ákvað að fara með þeim í eitt innbrot fyrir forvitnissakir.“ Hann segist þó ekki hafa gert sér í hugarlund hvað honum myndi finnast það gaman. „Mér fannst þetta bara rosalega spennandi og skemmtilegt og passaði mjög vel inn í þetta. Ég upplifði ekki að þetta væri eitthvað sem ég þyrfti að gera eða að ég færi í þetta af því að það væri allt í rugli heima hjá mér,“ segir Davíð og bætir því við að hann efist um að afbrotafræðingar myndu skilja það hvað honum þótti þetta gaman. „Ég gerði mér enga grein fyrir því að þessu fylgdi hugsanlega sársauki fyrir þá sem áttu verslanirnar og biðu skaða af þessu.“

Eftir fyrsta innbrotið upphófst mikill innbrota- og afbrotaferill hjá Davíð sem segist upphaflega hafa einskorðað innbrotin við verslanir en síðar hafi hann farið að brjótast inn á heimili. „Það stígur enginn skrefið inn í innbrot og dregur línuna þannig að hann brjótist bara inn í eitthvað ákveðið. Þjófur er bara þjófur,“ segir hann og bætir því við að þessi tími hafi verið algjör gósentíð fyrir smákrimmana. „Það voru engar myndavélar, engin þjófavarnarkerfi eða kreditkort þannig að þetta var náttúrulega hárréttur tími til þess að stela. Að auki var fólk loksins að eignast einhverja peninga og hin ýmsu raftæki að koma til sögunnar eins og vídeótæki, geislaspilarar og fleira.“

Þrátt fyrir afbrotaferilinn finnst Davíð hann alltaf hafa haft mjög ríka réttlætiskennd. „Í dag finnst mér það alveg glatað að hafa verið þjófur. Mér finnst það bara alveg ömurlegt og væri það síðasta sem mér dytti í hug að gera í dag,“ segir hann.

Spurður hvort það sé margt sem hann sjái eftir að hafa gert um árin segir Davíð: „Já, það er alveg fullt af atriðum sem ég sé eftir en ég hef líka oft verið óheppinn. Svo hef ég einhvern veginn líka verið heppinn í óheppninni,“ segir hann og brosir.

„Til dæmis átti ég eitt dóptímabil þegar ég var yngri og reykti þá hass í þrjá mánuði. Út frá því byrjaði ég aftur í fótbolta og mætti meira að segja skakkur á fyrstu æfinguna hjá ÍK í Kópavogi, ákveðinn í því að fá mér í pípu aftur strax eftir æfingu. Svo gerði ég það ekki og hætti að reykja hass. Það var ekki meðvituð ákvörðun um að hætta heldur fann ég bara annað sem var meira spennandi,“ segir Davíð sem þakkar Kjartani Mássyni þjálfara að fótboltaferillinn fór af stað aftur. „Kjartan var maður að mínu skapi og tók mig afsíðis eftir fyrstu æfinguna og sagðist ætla að koma mér beint í fyrstu deildina, sem er úrvalsdeildin í dag. Mér fannst hann svo skemmtilega ruglaður að ég ákvað að mæta aftur á æfingu,“ bætir Davíð við en á þessum tíma var hann nítján eða tuttugu ára og átti mjög gott sumar með ÍK.

„Það gerðist ótrúlega margt um þetta leyti því barnsmóðir mín var ófrísk, ég fékk súpervinnu hjá Vífilfelli og datt á kaf í fótboltann. Það varð allt í einu allt bara tipp topp án þess að ég planaði það neitt,“ segir Davíð sem fór eftir sumarið í Val sem var þá Íslandsmeistari.

Á knattspyrnuferlinum lék Davíð með Val, FH, KA, Þór, Leiftri og Hamburger Sport Verein en hætti í fótbolta árið 1998 eftir að hann kviðslitnaði.

Eftir að fótboltaferlinum lauk sneri Davíð sér að afbrotaferlinum aftur um nokkurt skeið og fékk meðal annars dóm í Þýskalandi eftir að hafa verið gripinn á landamærum Þýskalands og Hollands með tvö kíló af kókaíni í skottinu á bílnum. „Svo var ég sýknaður hér heima af ákæru um að hafa flutt inn kókaín í bifreið eftir að hafa setið í gæsluvarðhaldi í sjö vikur,“ segir Davíð sem tók sig svo á aftur og lét alla glæpi eiga sig um nokkurt skeið.

„Ég fékk vinnu hjá Neyðarþjónustunni sem lásasmiður og uppfærði þar alla mína þekkingu á lásum. Þetta var svona eins og endurmenntun fyrir mig,“ segir hann og hlær. „Þetta var alveg gríðarlega skemmtilegt og ég ákvað þá að stofna mitt eigið fyrirtæki. Ég þénaði grimmt á lásasmíðinni og því sem ég var að gera til hliðar við það,“ segir Davíð og bætir við: „Ég var ekki að flytja inn dóp og ekki að selja það í lausasölu heldur var ég í því að miðla samskiptum og hagnaðist verulega á því. Ég þekkti bæði fólkið í undirheimunum og hinum megin svo ég var í fínni aðstöðu þarna á milli.“

Á þessum tíma kynntist Davíð stúlku sem var kærastan hans í þrjú ár. „Þá fór allt niður á við og ég fór að byrja að fikta við eiturlyf, sem ég hafði aldrei gert áður ef undan er skilið hasstímabilið þegar ég var krakki. Ég hafði aldrei tekið í nefið fyrr en þarna,“ segir Davíð sem segist hafa byrjað á að taka kókaín aðra hverja helgi en svo jókst neyslan upp í að vera um hverja helgi.

„Þetta samband var allan tímann mjög stormasamt,“ segir Davíð sem segist þó ekki hafa átt von á því eftir sambandsslitin að hún myndi kæra hann fyrir nauðgun, sem hún gerði í nóvember árið 2004.

„Saksóknari fór fram á tólf til átján mánaða fangelsi en ég var dæmdur í 24 mánuði,“ segir Davíð og bætir við: „Ég átti mjög erfiðan tíma eftir þennan dóm. Ég get ekki einu sinni lýst því hvað mér leið illa. Þetta var endapunkturinn á vanlíðan og vonleysi fyrir mig og ég ákvað þá að taka mig á. Ég fór að æfa, vinna og vera jákvæðari.“

Davíð áfrýjaði dómi héraðsdóms og var málið tekið fyrir í Hæstarétti í desember árið 2005. Þá var dómurinn þyngdur um sex mánuði. „Ég vissi ekki hvað var að gerast og fannst ég hafður að fífli. Ég er enginn nauðgari og sit ekki í fangelsi fyrir nauðgun. Punktur á eftir því,“ segir Davíð ákveðið. „Þess vegna fór ég út. Ég var ekki að flýja neitt. Sumir eru með opinn miða heim, aðrir ekki og ég var með opinn miða,“ segir Davíð og glottir.

„Ég fór með syni mínum út og ætlaði að hugsa málið. Mér fannst ég þurfa að komast í burtu frá þessu umhverfi hér heima, taka skref til baka og sjá heildarmyndina,“ segir Davíð sem flaug til Frakklands og leigði íbúð ásamt syni sínum yfir jólin. „Eftir jólin sendi ég hann heim og það var þá sem ég datt undir radarinn.“

Davíð segist hafa byrjað á að ferðast nánast um alla Evrópu. „Ég ferðaðist eingöngu með lestum og átti slatta af peningum því ég seldi fyrirtækið mitt áður en ég fór og átti að auki smá sjóð. Það er aftur á móti mjög dýrt að lifa á þennan hátt þar sem maður getur hvergi gefið upp nafnið sitt svo ég þurfti að kaupa miðana inni í lestunum svo það færi ekkert í gegnum tölvurnar á lestarstöðvunum.“

Davíð segir að pappírar sem hann hafði á sér allan tímann hefðu bjargað sér ef hann hefði lent í lögreglunni einhvers staðar og tekur fram að þeir pappírar hafi ekki verið falsaðir. „Ég passaði mig mjög vel á því að líta heilsusamlega út og vera vel klæddur þannig að ég komst hjá því að lenda í lögreglunni í allan þennan tíma.“

Davíð var í burtu í um eitt og hálft ár og segist meira og minna hafa verið að leika sér allan þennan tíma. „Þetta var bara sólbað,“ segir hann hlæjandi. Fyrstu mánuðina segist Davíð hafa ferðast um Evrópu og kom þá til Hollands, Belgíu, Frakklands, Lúxemborgar, Mónakó, Spánar, Ítalíu og fleiri landa. „Ég sleppti auðvitað Þýskalandi því þar á ég enn óafplánaðan þriggja ára dóm,“ segir hann og glottir við.

„Eftir Evrópuferðalagið fór ég til Asíu með flugi á skilríkjum annars manns og ferðaðist um alla álfuna þvera og endilanga á mótorhjóli,“ segir Davíð og bætir við að hann hafi aldrei stoppað lengi á nokkrum stað heldur verið mest á hótelum og í hótelíbúðum sem hægt var að leigja að hámarki í einn mánuð án þess að þurfa að gefa skýringar. „Ég passaði mig á því að geta alltaf pakkað niður og farið á tveimur mínútum. Samt var ég aldrei beinlínis á neinum flótta þarna úti því það var aldrei neinn á eftir mér. Ég þurfti bara að passa mig á því að lenda aldrei í neinu tékki og hafa hjólið í fullkomnu standi og fljúga ekki milli landa. Þá lendir maður ekki í neinum vandræðum.“

Davíð segir að eftir að hann yfirgaf Evrópu þá hafi enginn vitað hvar hann var. „Ég lenti í því einu sinni að ég fór í heimsókn í holu í Amsterdam þar sem íslenskir smákrimmar héldu til og eftir sjö klukkutíma var búið að skúbba því heim hvar ég væri og það var komið á visir.is. Fram að þeim tíma hafði ég forðast Íslendinga en eftir þetta þá forðaðist ég líka að tala við Íslendinga.“

Spurður hvað hann hafi haft fyrir stafni á ferðalaginu segir Davíð að honum hafi aldrei leiðst. „Ég var ekkert að hanga heldur hafði ég nóg að gera. Ég tók mikið af ljósmyndum, kynnti mér menninguna í Asíu og margt fleira eins og ferðamenn gera almennt. Ég var ekkert að sofa til fjögur á daginn heldur bara að lifa lífinu. Þetta var eins og að vera í fríi.“

Davíð heillaðist af Asíu á ferðalagi sínu og hélt mikið til í Góa, sem hann kallar feluparadís og er nokkurs konar Ibiza Indlands og þar voru engir Íslendingar.

„Ég ferðaðist allan tímann einn en sonur minn hitti mig stundum og auðvitað konan mín líka en þau vissu aldrei hvar ég hélt til.“

Spurður af hverju hann ákvað að gefa sig fram og hvort hann hafi verið orðinn leiður á flóttanum, segir Davíð: „Alls ekki. Ég var farinn að hafa gaman af þessu þá og mig langaði til að njóta þess en það gerði ég ekki meðan ég var undir radar. Það er ekki nema hálft líf að geta ekki verið maður sjálfur. Þess vegna hafði ég samband við Interpol hér á Íslandi og við byrjuðum að vinna að framsali. Mesta vesenið fyrir mig var að ég var kominn út fyrir Schengen og því yrði ég handtekinn um leið og ég kæmi aftur inn á svæðið.“

Davíð útskýrir að þegar maður sé eftirlýstur af Interpol þá verði að handtaka hann þegar hann er gómaður. „Það þurfti að tryggja að ég rynni beint í gegn og kæmist alla leið heim og það tók smá tíma. Annars stóð til að ég gæfi mig fram miklu fyrr. Svo rann þetta í gegn, þökk sé góðum mönnum og ég kom heim fyrsta apríl.“

Davíð situr nú inni í Hegningarhúsinu við Skólavörðustíg og enn á eftir að koma í ljós hvort hann muni ljúka afplánuninni á Kvíabryggju eða Litla-Hrauni. „Ég er ekkert að væla neitt yfir þessu enda hef ég upplifað ýmislegt í gegnum tíðina. Svo breytist maður við að búa í Asíu og hugsunarhátturinn verður allur annar. Maður verður svo ánægður með að vera á lífi og hafa heilsu.“

Að afplánun lokinni ætlar Davíð beinustu leið aftur til Asíu enda segist hann hafa ýmis plön og mörg viðskiptatækifæri í álfunni. „Ég er löngu hættur í glæpum og er bara fyrrverandi glæpamaður,“ segir fanginn Davíð Garðarsson og bætir því við að hann ætli að njóta lífsins með konunni sinni sem hann hefur verið með frá árinu 2005. „Hún er mikið í Asíu út af vinnu sinni og þar komum við til með að eiga gott líf saman.“