Uppáhalds bossanova hljómsveit allra kaffihúsaeigenda, Nouvelle Vague, snýr aftur með fleiri indí slagara í farteskinu. Þessar frönsku listaspírur velja lögin jafn vandlega og síðast og halda áfram að skella gömlum nýbylgjulögum í seiðandi bossanova búning. Ég held að það hljóti að vera gefið mál að þessi plata eigi eftir að hljóma á vel völdum kaffihúsum í bænum á næstunni.
Hér er m.a. að finna afbragðs útgáfur af The Killing Moon eftir Echo and the Bunnymen, Dancing With Myself sem Billy Idol söng með Generation X, Heart of Glass eftir Blondie, Eydís-slagarann Fade to Grey eftir Visage, Blue Monday eftir New Order og hið drungalega meistarastykki Bela Lugosi"s Dead eftir Bauhaus.
Þetta hljómar bara allt mjög svipað og síðast, nema hvað að nú eru önnur lög á ferðinni. Fuglasöngur og önnur umhverfishljóð hljóma undir lögunum, sem gefur þeim öllum aukið sólskin. Þetta er eins mikil sumartónlist og getur orðið.
Lögin eru svo sungin á jafn kynæsandi hátt og áður. Mikill andadráttur með hverju orði. Þegar maður svo heyrir þennan ýkta franska hreim hjá stúlkunum sér maður þær strax fyrir sér í frönskum þernubúningum. Eða er það kannski bara ég?
Það er reyndar einhver gæi að syngja með sveitinni á þessari plötu. Sá heitir Gerald Toto, hljómar alveg eins og stelpa og syngur Yazoo slagarann Don"t Go listavel. Önnur ný stúlka í hópnum heitir Silja, hún er ekki íslensk svo ég viti.
Síðasta plata sveitarinnar seldist í rúmum tvö hundruð þúsund eintökum um heim allan, og sveitin hefur verið á stöðugu tónleikaferðalagi síðan hún sló í gegn með útgáfu sinni af Love Will Tear Us Apart eftir Joy Division. Þeim líkar vinsældirnar greinilega vel. Þau eru iðin við að stilla öllum hópnum upp fyrir tískublöðin í glansmyndatökur og eitthvað þykir mér lagavalið hér poppaðra en áður. Það er auðvitað bara hið besta mál. Þetta er líka tónlist sem ætti að höfða til fáránlega breiðs hóps fólks og ég get ekki ímyndað mér að ég eigi nokkurn tíma eftir að fá leið á þessu.
