„Sumum listamönnum er gefin ríkari andagift og hæfileikar en öðrum. Það gerir þá einstaka og dýrmæta. Edda Heiðrún Backman var slíkur listamaður,“ skrifar Ari.
„Ég sat í stiganum í Þjóðleikhúsinu kvöldið eftir að Edda Heiðrún lést því að ég átti ekki sæti, nokkrum þrepum aftar en hún hafði setið fyrir örfáum vikum að horfa á son sinn, Arnmund Ernst, frumsýna og eiga glæsilegt kvöld á sviðinu sem hún hafði unnið marga sigra á. Og ég vissi hvernig Adda leið kvöldið eftir að hann hafði kvatt móður sína, því við sem höfum misst mæður okkar ungir vitum að þar fór sú manneskja í lífinu sem elskaði mann skilyrðislaust, en Addi vildi leika fyrir sig og minningu móður sinnar og fyrir okkur öll eins og hún hafði gert svo ótal sinnum. Og ég fann harminn í brjóstinu og fann fyrir Eddu að horfa á strákinn sinn stolt og glöð eins og hún hafði gert fyrir svo örskömmu.“
„Síðasta stóra verkefnið var að stofna samtökin Rödd náttúrunnar í samræmi við stórbrotna hugsjón hennar á sviði umhverfis- og náttúruverndarmála. Ég tel það einhverja mestu gæfu mína að hafa átt þess kost að taka þátt í þessu lokaverkefni lífs hennar með henni og njóta eldmóðs hennar og leiftrandi persónutöfra, djúprar speki, glettni og kímnigáfu á miklum endaspretti hennar í mark lífshlaups síns. Djúp þökk, Edda mín, er drúpi ég höfði og hneigi mig fyrir þér, þegar tjaldið er dregið fyrir í lok þeirrar einstæðu sýningar, sem fólst í jarðvist þinni.
Magnús Geir Þórðarson, útvarpsstjóri og fyrrum borgarleikhússtjóri minnist einnig Eddu Heiðrúnar.
„Jákvæðni, kjarkur og baráttuþrek Eddu var næstum yfirnáttúrulegt. Í stað þess að leggja árar í bát þegar hún þurfti að stíga af leiksviðinu vegna veikinda sinna þá fann hún kröftum sínum nýjan farveg.“
Edda Heiðrún var dáð fyrir list sína og óþrjótandi lífsþrótt. Hún var ötul baráttukona fyrir réttindum fatlaðra og stóð meðal annars fyrir landssöfnun til uppbyggingar á Grensásdeild. Edda var sannkölluð hetja.
Þó Edda sé nú flogin á braut, eins og fallegu fuglarnir á málverkunum hennar, þá mun minning hennar lifa með þjóðinni. Á lífsleið sinni snerti hún ótal strengi og þau áhrif sem hún hafði munu lifa með okkur öllum sem nutum.“
Þá skrifar Auður Ava Ólafsdóttir rithöfundur einnig fallega klausu til minningar um vinkonu sína.
„Eiginlega var maður farinn að trúa því í alvöru að sumarið ætlaði að gera undantekningu og vera áfram um kyrrt. Að það yrðu jafnvel tvær árstíðar á úthafseyjunni, líkt og tíðkast sums staðar í útlöndum. Að djúpar lægðarmiðjur heyrðu til sögunni. Alveg eins og það hvarflaði ekki eitt augnablik að manni annað en að Edda myndi upphugsa sniðuga leið til að snúa á þá skrítnu skepnu forlögin og halda áfram að koma okkur á óvart með sínum stórbrotnu tvöþúsund plönum. Eða var ekki enn eitt matarboðið í uppsiglingu á Vatnsstígnum?
Og þá kom haustið óvænt á einum sólarhring, með láréttri rigningu og roki og hreinsaði í skyndi allt gullið af reynitrénu í garðinum. Og slökkti á norðurljósunum.“
