Gussi leigir gellur – það er miklu ódýrara

Magnús Ingi Magnússon meistarakokkur á Sjávarbarnum stendur, af nokkurri þrautseigju, að sjónvarpsþáttunum Eldhús meistaranna sem er á dagskrá ÍNN, sjónvarpsstöðvar Ingva Hrafns Jónssonar.

Í nýlegum þætti fékk hann góðan gest, Gunnar Jónsson leikara með meiru en hann gerði garðinn síðast frægan í titilhlutverki kvikmyndarinnar Fúsi. Þeir voru afar frjálslegir í fasi og víst er að rétttrúnaðurinn var ekki að þvæla fyrir þeim. Og upplýsti Gunnar, sem jafnan er kallaður Gussi, að hann leigði sér nú bara „gellur“ þegar svo bæri undir, hann væri orðinn latur í „kellingunum“ og það væri líka svo miklu ódýrara. Þetta afdráttarlausa svar var við að slá meistarakokkinn út af laginu, en náði því þó ekki alveg – enda þarf mikið til. Víst er að ef þetta atriði hefði verið í ríkissjónvarpinu, þá hefði þetta atriði verið tekið upp á fundi stjórnar. Jafnvel þó stjórnarformaður telji að stjórnin eigi ekki að skipta sér af einstaka dagskrárliðum.

Hægt er að horfa á atriðið á vef ÍNN. Það hefst á mínútu 16:30 en, áhugamönnum um það hvernig best er að elda gellur er vitaskuld ráðlagt að fylgjast með frá upphafi til enda.

Félagarnir voru sem sagt að elda gellur og Magnús meistarakokkur sló á létta strengi og spurði gest sinn sposkur hvernig gengi í „hinum gellunum?“

„Ég elda þær ekki mikið, ég vil fá þær hráar, helst,“ svarar þá leikarinn sposkur.

Magnús hlær dátt, en vill fullvissa sig um að leikarinn skilji þetta dulmál, „ég átti við hinar gellurnar - kellingarnar?“ En, Gussi dregur ekkert í land, nema síður sé.

„Þú hefur verið skæður í kellingunum í gamla daga, og ert það kannski enn,“ spyr Magnús meðan hann snýr gellunum á snarkandi pönnunni. Gunnar vill meina að það sé nú aðeins farið að hjaðna.

„Maður er hættur að nenna að fást við þetta,“ segir Gunnar og það þykir Magnúsi einkennilegt að heyra: „Nú?! Ertu orðinn svona gamall með aldrinum?“

En, þá segir Gunnar að hann sé búinn að sjá það út að það sé ódýrara að leigja „heldur en vera með kellingu.

„Leigja??? Hvernig gerir maður það?“ spyr þá meistarakokkurinn forviða og ekki laust við að röddin verði ívið hærr en hún er alla jafna.

„Þú bara ferð í blöðin, finnur eitthvað gott númer og svo hringir þú bara.“

Ekki er frítt við að sjónvarpskokkurinn roðni í vöngum við þessar afdráttarlausu yfirlýsingar gests síns og hann spyr áfram, eiginlega frekar gellurnar en gest sinn: „Er það til á Íslandi?“

„Jájá, bara heimsent.“

„Ég hélt að það væri bara til í útlöndum,“ segir Magnús og hrærir nú ákaft í gellunum á pönnunni.

„Nei, Maggi minn. Hva... Við erum að tala um Ísland. Reykjavík. Borg siðmenningarinnar,“ segir þá Gunnar.

Samkvæmt þessu virðist sem vændi þyki ekki neitt tiltökumál á Íslandi.