Áherslan á hvernig en ekki hvað

„Ég er að fara að gera margt í ár, en það er fátt sem ég hlakka meira til en að vera viðstaddur þetta festival,“ segir Þorleifur Örn Arnarsson um Rómeó og Júlíu á þremur sviðum, litla hátíð Borgarleikhússins í maí. Uppsetning St. Gallen og Þorleifs á verkinu fer þá á svið samhliða metaðsóknarsýningu Vesturports og margverðlaunaðri uppsetningu Oskaras Korsunovas.

„Í þessum stærri löndum eins og Þýskalandi, þar sem ég er að vinna aðallega, er maður vanur því að sjá margar uppsetningar á sama verkinu. Heima erum við með svo fá leikhús og verk eru leikin með svo löngu millibili að það er ekki hægt að bera sýningarnar að neinu leyti saman. Að vera með svona festival held ég að geti gefið íslenskri leikhúsmenningu ofboðslega mikið. Áherslan færist á sýn listamannanna á samfélagið í gegnum verkin frekar en verkin sjálf.“

Þorleifur leikstýrir Eilífri óhamingju sem á að frumsýna á Litla sviðinu í mars. „Ég var í miklum samræðum við þá í Borgarleikhúsinu út af Eilífri óhamingju á svipuðum tíma og ég var að setja þetta upp. Þá kviknaði þessi hugmynd hjá þeim, af því að Oskaras er að koma að leikstýra hjá þeim líka.“ Frábærar viðtökur á uppsetningu Þorleifs spilltu án efa ekki fyrir vali Borgarleikhússins.

Í sýningunni keyrir hann að eigin sögn upp erótík og léttleika til að „tragedían geti fært áhorfandanum ástina“. Eru persónur dregnar skýrum dráttum sem og samböndin þeirra á milli á annars auðu sviði.

Hjá Litháíska Borgarleikhúshópnum eru Rómeó og Júlía hins vegar af bakaraættum og verða stóru orðin magnþrungin undir stórbrotinni umgjörð og yfir átökum um deig, flórsykur og hveiti. Sýningu Vesturports þekkja landsmenn en þar blandar leikhópurinn saman sirkus og leikhúsi við þýðingu Hallgríms Helgasonar.

- kbs