Sól, sandur og fimm stjörnu hótel

Ferðamálaráð Kanaríeyja fór í haust af stað með verkefnið No Winter Blues. Þeir fyrstu sem boðið var til eyjanna voru eitt hundrað Íslendingar. Hópurinn gisti á fimm stjörnu hótelum og borðaði kvöldverð á 268 rétta hlaðborðum þar sem vínið flaut eins og bjór. Atli Fannar Bjarkason slóst í för með hópnum á fjórða degi og fylgdi honum þangað til eyjarnar voru kvaddar.

Ímyndum okkur aðstæður. Ímyndum okkur að við búum í kreppu­hrjáðu landi þar sem stjórnmálamennirnir eru búnir að elta eigið skott í meira en ár. Verðlag í landinu hefur hækkað mikið vegna þess að gjaldmiðillinn er ónýtur og það hefur einnig ryksugað sjarmann af utanlandsferðum. Já, svo er drullukalt í ímyndaða landinu.

Þetta er um það bil það síðasta sem ég hugsaði um á þriðjudagskvöld þegar ég bað kokk á Princesa Yaiza-hótelinu á Lanzarote-eyju á Kanarí að koma mér á óvart. Hvenær segir maður það við kokk? Jú, þegar maður er á hóteli sem setur „L“ við hliðina á stjörnunum fimm, svo að lúxusinn fari örugglega ekki á milli mála.

Íslendingarnir 100 sem fóru til Kanaríeyja í boði ferðamálaráðs eyjanna upplifðu ótrúlegan lúxus án þess að borga krónu fyrir. Lúxus­hótel, margrétta máltíðir (268 réttir voru metið – minnir mig), góð vín og nánast endalausar ferðir. Bretum og Hollendingum finnst ekki mikið til Íslendinga koma, en á Kanarí var komið fram við þá eins og kóngafólk. Það kom samt fljótt í ljós að þeir (og ég meðtalinn) eru öllu frjálslegri í fasi en hefðbundið kóngafólk, sem kann til dæmis ekki við að segja „bæði“ þegar þjónninn spyr: „Rautt eða hvítt?“ – og bæta svo við „y una cerveza por favor“.Ég hitti íslenska hópinn síðasta laugardag á Cordial Mogan-hótelinu á suðurströnd Gran Canaria-eyjunnar, sem liggur austan við Tenerife. Þá hafði hópurinn þegar heimsótt tvær eyjar í Kanaríklasanum og átti þrjár eftir. Allir sem ég talaði við voru sammála um að lúxusinn væri ótrúlegur. Eitthvað sem aðstandendur ferðarinnar vona að Íslendingarnir verði duglegir við að tala um í framtíðinni – sem á að skila sér í fleiri íslenskum ferðamönnum.

Ferðamönnum á Kanarí hefur sem sagt fækkað og Ari Eldjárn, einn af heppnu Íslendingunum, uppistandari og starfsmaður auglýsingastofunnar Jónsson og Le Mack, orðaði þetta best og líkti ferðamönnum við þorskstofninn. Íslenski ferðamaðurinn er hnignandi stofn sem þarf að rækta, en eins og flest kostar það peninga. No Winter Blues-verkefnið kostar milljarða og var bókstaflega öllu tjaldað til í ferðinni. Nú eru íslensku þorskarnir farnir til síns heima og ferðamálaráð Kanaríeyja vonar að þeir hrygni og afkvæmin syndi suður. Verkefnið verður svo keyrt í fleiri löndum, en hvergi verður jafn mörgum boðið. Íslendingarnir eru fjölmennasti hópurinn og gætu verið búnir að sjá til þess að ferðamálaráðið endurskoði að bjóða upp á frítt áfengi heilu kvöldin. Segi svona.

Á mánudag var flogið til eldfjallaeyjunnar Lanzarote þar sem stefnan var tekin á Princesa Yaiza-hótelið. (Þið vitið, fimm stjörnu hótelið með „L“-inu). Þar riðu Íslendingarnir kameldýrum og borðuðu á veitingastaðnum El Diablo. Maturinn þar var eldaður með hita úr eldfjalli og bragðaðist vel, þrátt fyrir sósuskortinn. Á hótelinu biðu svítur sem voru stærri en meðalíbúð. Í sturtunni gekk ég um og hugleiddi hvort ég ætti að stela sloppnum sem fylgdi svítunni. Niðurstaðan var sú að hann myndi verja flatskjáina tvo fyrir höggum í töskunni minni.

Daginn eftir sigldum við til Fuerteventura þar sem við skoðuðum gullnar strendur og syntum í heiðbláum sjónum. Eyjarskeggjar skelltu sér reyndar ekki í sjóinn með okkur þar sem það var skýjað og ekkert hrikalega hlýtt. En við erum Íslendingar og látum ekki nokkur ský stoppa okkur. Börn hafsins láta ekki að sér hæða. Næsta dag var flogið til Tenerife og heim. Almennt voru Íslendingarnir gríðarlega ánægðir með ferðalagið. Dagskráin var stíf og fólk kom gríðarlega sátt og á sama tíma gríðarlega þreytt heim. Gaman verður að sjá hvort átakið skili árangri og Íslendingar hópist til Kanarí á næstu árum.