Skítt með kerfið...eða hvað?

Pönkurum vegnar betur í lífinu en öðrum þjóðfélagshópum. Þetta hafa þeir Per Dannefjord og Magnus Eriksson við Växjö-háskólann í Svíþjóð nú sýnt fram á með ítarlegri rannsókn á högum mismunandi þjóðfélagshópa og menningarkima.

Leiddi rannsókn þeirra í ljós að þessi róttæka stétt framúrstefnulega útlítandi manna og kvenna, sem varð nokkuð áberandi undir lok áttunda áratugarins, hefur einfaldlega klifið metorðastigann hærra og örar en meðbræður þeirra og -systur. Sem dæmi um einstaklega farsæla pönkara nefna rannsóknarhöfundar pönksveitina Von Gam sem leit dagsins ljós árið 1978.

Stofnandi og helsta vítamínsprauta sveitarinnar, Bo Lindberg, vermir um þessar mundir aðstoðarframkvæmdastjórastól orkuveitunnar í Alvesta, gítarleikarinn „Sockeplast" er efnaverkfræðingur og „Tjupp", sem barði húðirnar, er arkitekt. Í raun mætti því spyrja hvort hið kunna pönkminni „skítt með kerfið" hafi verið einhvers konar innantómt kosningaloforð laumuframapotara.

Alíslenskt dæmi

„Ég er ekkert frá því að þetta sé rétt," segir Valgarður Guðjónsson, söngvari hinna góðkunnu Fræbbbla sem stimpluðu sig rækilega inn í íslenska pönksenu upp úr 1980 og margir minnast án efa úr kvikmyndinni Rokk í Reykjavík. „Valgarður starfar sem hugbúnaðarsérfræðingur hjá Staka og rekur í stuttu máli starfsferla hinna Fræbbblanna.

„Einn er framkvæmdastjóri Nýherja, annar rak stórt tölvufyrirtæki, Ríkharður Friðriksson er virt tónskáld í dag, Arnór, gítarleikarinn okkar, er skógfræðingur [fyrst misskilið af blm. sem „skófræðingur"], Helgi, bassaleikarinn okkar, vinnur hjá Friðriki Skúlasyni, og Iðunn, söngkonan okkar, er sálfræðingur," útskýrir Valgarður.

Hann bætir því við að lykillinn að velgengni margra pönkara hafi hugsanlega verið stússið í kringum hljómsveitarferil. „Það þarf ákveðinn drifkraft og framkvæmdaorku til að koma svona hlutum í verk og það nýtist ábyggilega áfram í starfi síðar meir. Hvort þú varst að hanga niðri á Hlemmi í leðurjakka og gallabuxum hjálpar þér kannski ekkert sérstaklega. En okkar nálgun var bara tónlistarinnar vegna og engin kosningaloforð þar á ferð,“ segir Valgarður að lokum.