Leikkonan Jóhanna Friðrika Sæmundsdóttir leikur um þessar mundir í barnasöngleiknum Abbababb eftir Doktor Gunna sem sýndur er í Hafnarfjarðarleikhúsinu á sunnudögum. Þar má meðal annars heyra hið sívinsæla „Prumpulag". Einnig er hún að leikstýra frumsömdum söngleik við Menntaskólann á Laugarvatni þar sem hún gekk eitt sinn menntaveginn. Þrátt fyrir þétta dagskrá var hún svo elskuleg að deila með okkur fermingarmyndinni sinni og sögunni af fermingardeginum.
„Ég fermdist í Víkurkirkju, Vík í Mýrdal, í apríl árið 1994 og var fermingardagurinn frekar skrautlegur. Messan átti að byrja um klukkan tvö en þá skall á snarvitlaust veður um morguninn. Messunni var því frestað og beðið eftir að veðrinu slotaði en ekkert gerðist og messunni var frestað fram eftir degi. Ég fór í hárgreiðslu klukkan sjö um morguninn þannig að greiðslan var frekar sjúskuð þegar stóra stundin rann upp."
Það var ekki fyrr en um klukkan sex að náðst hafði að koma öllu fólkinu upp í kirkju og Jóhanna og fjölskylda fóru með björgunarsveitarbílnum til messu en björgunarsveitin hafði í nógu að snúast þar sem hún þurfti að ferja alla kirkjugestina upp eftir.

Loks þegar allir voru komnir hófst messan en ekki voru hrakfarirnar á enda. Presturinn var sveittur af stressi og hafði hann áður brýnt fyrir fermingarbörnunum að hvað sem myndi gerast í messunni þá væri harðbannað að hlæja. Þar sem þetta er nú flissaldurinn var það ekki að ástæðulausu en hins vegar óraði prestinn áreiðanlega ekki fyrir því sem koma skyldi. Nú biðu allir spenntir eftir að messan hæfist.
„Það var nýbúið að kaupa mjög flott pípuorgel í kirkjuna sem sóknin var mjög stolt af. Svo þegar Kristín organisti ætlaði að fara að spila þá komu einhver fáránleg hljóð úr orgelinu. Það heyrðist bara einhvers konar baul og óhljóð og allir litu undrandi hver á annan og veltu fyrir sér hvort það væri í lagi með organistann. Kórinn átti bágt með sig og gat lítið sungið þar sem margir kórmeðlimirnir voru að drepast úr hlátri."
Sem betur fer amaði ekkert að organistanum en hins vegar var orgelið eitthvað vanstillt eða þá að kuldinn olli því að pípurnar voru skrítnar. Að minnsta kosti virkaði gripurinn ekki sem skyldi. Jóhönnu tókst þó að halda andlitinu með herkjum en hún og hin fermingarbörnin þorðu alls ekki að óhlýðnast prestinum og fara að hlæja. Á endanum hafðist þó loks að ferma unglingana og þá þurfti að ferja alla kirkjugesti heim aftur.
„Það voru mjög fáir gestir í veislunni þar sem það komst enginn vegna veðurs en þó voru örfáar hetjur í fjölskyldunni sem áttu fjallajeppa og drösluðust í gegnum skaflana. Fjörutíu manns var boðið en einungis um tíu mættu. Svo gerðist það hins vegar um klukkan átta um kvöldið, eða stuttu eftir að við komum heim, að óveðrinu slotaði og það datt allt í dúnalogn aftur."