Sumarfiðringur er kominn í fólkið og flestir vilja bara vera úti að leika. Teheran hefur breytt um svip, trén urðu græn á einni viku, bleik blóm eru úti um allt og himininn fagurblár.
En þegar sólin byrjar að hita fólkið verður íslamska dresskódið enn erfiðara fyrir stelpurnar. Þegar maður er að kafna úr hita vill maður helst rífa af sér slæðuna og fara úr langermunum. Stelpurnar skipta yfir í þynnri jakka og slæðurnar verða efnisminni. En þá ákveður siðgæðislögreglan að herða aðgerðir og eftirlit. Þær stelpur sem eru með of mikið meiköpp, í of stuttum eða þröngum jakka eða með of þunna eða litla slæðu eru handteknar.
Núna sér maður á öllum torgum og helstu stöðum þar sem unga fólkið kemur saman hóp af lögreglumönnum tilbúnum með rútu til að sópa stelpunum upp í með góðu eða illu. Í mollunum eru líka leynilöggur, konur í svörtum chador, sem horfa rannsakandi augum yfir mannskapinn.
Ég er reyndar sammála því að sumar gellurnar mega slaka á stríðsmálningunni. En það er hálf sorglegt að fylgjast með yfirvaldinu fara offari í slæðurassíunni og stelpurnar verða núna vinsamlegast að draga þær fram á enni. Mér skilst reyndar að svona rassía fari fram á hverju sumri og svo slakni aftur á eftirlitinu.
Í rauninni er enginn staður fyrir allt þetta unga fólk til að fara á og engin skemmtun í boði. Ég bý við Valiasr, lengstu götu í Teheran, sem tengir borgarhluta frá suðri til norðurs og þar er rúnturinn. Þar keyra þau í hringi á hverju kvöldi, blikka hvert annað og skiptast á símanúmerum.
Á Valiasr er líka Jam-e-jam, mini-moll með veitingastöðum og kaffihúsum og þar eru unglingarnir eins uppstrílaðir og hugsast getur. Þar fer fram tískusýning dauðans. Allt það ýktasta úr persnesku tískunni, túberaðir toppar og tonn af andlitsfarða, strikaðar augabrýr og háir hælar. Þar fer líka fram pörun dauðans og allt snýst um að komast á séns og það strax.
Þessar tvær senur eru algjörar andstæður. Það er enginn millivegur í þessari borg. Teheran er reyndar í húrrandi mótsögn við sjálfa sig og lífið hérna gæti ekki einkennst af meiri andstæðum. En það sem þessir hópar eiga sameiginlegt er að vera á móti íslömsku siðgæði og ungu krakkarnir eru upp til hópa ekki mjög hrifnir af þessum Guði sem setur reglurnar.
Það er merkilegt að búa í samfélagi þar sem fólkið og þess viðhorf til lífsins er svo allt annað en það sem virðist á yfirborðinu. Fólkið er svo langt á undan lögunum og reglunum úr Kóraninum sem ennþá er farið eftir.
Frá því ég kom hingað hef ég oft velt því fyrir mér af hverju það eru marglituð diskóljós við endann á götunni minni sem blikka á hverju kvöldi og minna allt unga fólkið sem fjölmennir á Valiasr á að það er ekkert diskótek í þessari borg. Enginn skemmtistaður. Í gærkvöldi keyrði ég þessa götu klukkan tvö um nótt, sem þýddi að vera föst í traffík, bíl við bíl, og varla hægt að komast áfram en það var stórmerkilegt að fylgjast með krökkunum í bílunum, allir með rúðuna skrúfaða niður og tónlistina í botni. Eins og að vera á skemmtistað í bíl.
Þannig er líka stórkostlega aðdáunarvert hvernig Teheran-búar hafa komið sér upp sannkölluðum partípleisum. Eldra og ríkara fólkið býr í stórum húsum og heldur risapartí.
Að labba inn í sum þessi partí er nákvæmlega eins og að labba inn á skemmtistað; tónlist í botni, dansgólf og diskókúlur. Sumar íbúðir minna líka meira á bari en íbúðir. Maður fer varla í partí án þess að það sé plötusnúður að spila og stofurnar eru innréttaðar með dj-búrum og alvöru barborðum. Fólk finnur alltaf einhverja leið. Undir yfirborðinu leynist allt önnur Teheran.
hannabjork@gmail.com
hannabjork.blogspot.com
