Hanna Björk talar frá Teheran: Á snjóbretti í Íran

Það var ekki það fyrsta sem mér datt í hug þegar ég lagði af stað til Íran að ég ætti eftir að geta stundað eina uppáhalds-íþróttina mína þar. Nefnilega snjóbretti.

En um leið og ég lenti eldsnemma morguns í Teheran blöstu við mér tignarleg fjöll með snævi þökktum toppum og ég fékk smá spenning í magann. Og jú, viti menn. Í kringum Teheran, í Alborz-fjöllunum, eru fjögur fyrsta flokks skíðasvæði.

Ég var ekki lengi að spurjast fyrir og kom þá í ljós að bróðir vinar míns er mikill skíðagarpur og mér var skipað að hringja í hann. Tveimur dögum síðar klukkan sjö um morguninn sóttu Arash og vinur hans mig til að fara upp í fjall. Ég var búin að segja honum að ég hefði ekki tekið með mér neitt skíðadót en hann sagðist redda því.

Það næsta sem ég vissi var að við komum við í snjóbrettabúð sem frændi hans á og þar var valinn á mig snjóbrettagalli og ég dressuð frá toppi til táar. Allt í láni.

Þegar við nálguðumst fjallið stoppaði Arash í litlu þorpi þar sem leigt var bretti fyrir mig og ekki nóg með það, það var leigður brettakennari með, stelpa til að hanga með mér meðan strákarnir brunuðu á skíðunum sínum. Og að sjálfsögðu mátti ég ekki borga neitt. Þegar maður er gestur í Íran þá er maður gestur.

Ég þurfti svo sem ekki á kennara að halda eftir áralanga snjóbrettaiðkun en komst svo að því að það var nauðsynlegt að hafa hana með í för, því þegar kom að því að fara í lyfturnar er sér röð fyrir stráka og sér röð fyrir stelpur. Kynin geta ekki farið saman í lyftu. Ég hefði því endað ein ef Vida hefði ekki leitt mig um svæðið. Þetta var ennþá Íran.

Það var samt fyndið að sjá að allt í einu máttu allar stelpur vera í venjulegum skíðagöllum og flestar voru þær í mittisúlpum. Skyndilega voru allar slæðurnar og treflarnir horfnir og stelpurnar komnar með húfur á hausinn í staðinn en þannig er það jú alltaf á skíðum.

Þetta var eins og að koma inn á eitthvert frísvæði þar sem íslömsku fatareglurnar áttu ekki lengur við þó það stæði skýrum stöfum á dagspassanum mínum: 

„Please respect the Islamic code of conduct.“

Dizin International Skiing Area er stærsta og besta svæðið í Alborz-fjöllunum og skemmtilegt hvernig „International“ er tekið fram í nafninu.

Þetta hefði getað verið hvaða skíðasvæði sem er í Evrópu eða Bandaríkjunum og fólkið eins. Nema hvað að þarna var unga kynslóðin búin að taka völdin. Langflestir voru undir þrítugu og ör-fáir yfir fertugu.

Í dag eru Íranar mjög ung þjóð. Fólksfjölgun á seinni hluta tuttugustu aldar sló öll met og fólksfjöldi í Íran tvöfaldaðist eftir íslömsku byltinguna 1979 þegar getnaðarvarnir voru bannaðar. 70% af Írönum eru því undir þrítugu í dag. Og það er greinilegt þegar maður gengur um götur Teheran að þar er ungt fólk í miklum meirihluta. Þetta unga fólk er menntað eða í háskóla og styður ekki íslam.

Það er því ekki skrítið að þetta unga fólk sæki í staði eins og Dizin-skíðasvæðið sem er eins og einhvers konar vestrænt frísvæði þar sem hægt er að skemmta sér á eðlilegan hátt.

Það var líka nokkuð ljóst að þarna var ríka og fallega fólkið. „Jet set Teheran“ liðið var mætt á svæðið. Þó að dagspassinn sé hræódýr (700 kr.) þá er það bara efnaða fólkið sem getur stundað skíðaíþróttina.

Þarna voru allir með merkin á hreinu og flestir með Burton-bretti og klæddir í Burton frá toppi til táar. Þetta unga Teheran-lið var með „outfittið“ alveg á hreinu og útlitið skipti ennþá mestu máli. Stelpurnar voru til dæmis ekkert að spara „meiköppið“ þó þær væru komnar upp í fjall. Fegurðin skiptir öllu máli. Í Teheran er ekki hægt að labba út á götu án þess að mæta 3 til 4 stelpum með umbúðir eftir nefaðgerð. Hér er jafn eðlilegt að fara í lýtaaðgerð eins og að fara til tannlæknis á Íslandi. 

Eftir að hafa unnið á skíðasvæði í austurrísku Ölpunum átti ég ekki von á svona geggjuðum brekkum hér. En Dizin hafði upp á allt það besta að bjóða. Brattar brekkur, frábær snjór, nóg af púðursnjó fyrir „off-piste“ en helsti kosturinn var samt sá að þó að Alborz-fjöllin séu sambærileg við Alpafjöllin þá eru þau laus við túrismann. Raðir í lyftur voru nánast engar og brekkurnar ekki troðnar. Sólin skein og snjórinn var eins og hann gerist bestur. 

Fyrir þá sem vilja smá ævintýri í skíðafríið sitt mæli ég með Íran þar sem hægt er að heimsækja Teheran og upplifa persneska menningu í leiðinni.

Hér fyrir neðan er hægt að sjá skemmtilega heimildarmynd um skíðaiðkun í Íran.