Franski leikstjórinn Abdellatif Kechiche átti ekki sjö daga sæla á kvikmyndahátíðinni í Cannes þar sem nýjasta mynd hans, Mektoub, My Love: Intermezzo, var sýnd við lítinn fögnuð viðstaddra. Þótti myndin svo skelfileg að bæði áhorfendur og leikarar hennar gengu út af sýningunni.



Myndin er þrír og hálfur klukkutími að lengd og fer stór hluti hennar í þröng skot af ungum leikkonum í munnmökum. Urðu margir hneykslaðir á þessari löngu senu því munnmökin voru raunveruleg.



Blaðamenn sem voru viðstaddir sýningar á þessari mynd voru margir þeirrar skoðunar að þetta væri mögulega versta mynd sem þeir hefðu séð á Cannes.



Árið 2013 átti Kechiche hins vegar mun betri Cannes-hátíð þar sem myndin hans, Blue is the Warmest Color, hlaut Gullpálmann eftirsótta.



Við hátíðarsýningu á nýjustu mynd hans á Cannes ákvað Kechiche hins vegar að biðjast afsökunar á að hafa ekki varað áhorfendur við áður en myndin var sýnd, en þá hafði meðal annars hluti leikaranna yfirgefið sýninguna.

Á blaðamannafundi sem haldinn var á föstudag þurfti hann að svara aðgangshörðum spurningum, þar á meðal spurningum um leikkonu sem hafði sakaði hann um kynferðislegt ofbeldi í fyrra og lögreglurannsókn sem fylgdi í kjölfarið.



Keciche sagðist ekki meðvitaður um neina rannsókn og sagði þessa spurningu heimskulega og óviðeigandi.



Hann neitaði að svara spurningum um meðhöndlun hans á leikurum við tökur. Það þótti blaðamönnum fremur ónotalegt þar sem aðalleikkonur Blue is the Warmest Color, Adèle Exarchopoulos and Léa Seydoux, hafa báðar rifist við leikstjórann opinberlega um aðferðir hans við tökur þeirrar myndar.



Kechiche sagði að það hefði ekki truflað hann þegar áhorfendur gengu út af sýningunni. Hann sagðist hafa viljað fagna lífinu, ástinni, lönguninni, tónlistinni og líkamanum með þessari mynd.



Myndin er í raun framhald myndar hans: Mektoub, My Love Canto I.



Canto þýðir meginkafli en Intermezzo þýðir milliþáttur.



Myndin sem var sýnd á Cannes í ár segir frá atburðum sem eiga sér stað í nætuklúbbi þar sem ungt fólk kemur saman.



Einn þeirra sem sá myndin sagði um hálftíma hennar hafa farið í samtöl, tveir og hálfur tími fór í dans og um 20 mínútur í munnmök. Inn á milli hafi verið að finna fjöldann allan af nærmyndum af afturendum kvenna.

Summary of the 3.5 hour film: 30 mins of talking (maybe half of which are shots of female butts), 2 and a half hours of dancing (virtually all female butts), and a 20 minute scene of unsimulated cunnilingus that profoundly misunderstands female sexuality. Male nudity? None.

— Stephen Miller (@sdavidmiller) 24 May 2019