Veiðir villt dýr og byggir sér hús í Kalahari-eyðimörkinni

Ásgeir Guðmundsson, flugstjóri, býr á 12. og efstu hæð í blokk í Kópavogi. „Það er kalt á toppnum,“ gantast hann í dyrasímann við blaðamann. Hann býr nánast í flughæð og hefur gluggasýn yfir fjöllin. Hann er með forláta staf úr sverðantilópuhorni og skeftið er úr tönn af vörtusvíni úr einni af veiðiferðum hans í Namibíu og í glannalegri jólapeysu, með plastvasa framan á. Í plastvasanum geymir hann iPad og á skjánum snarkar arineldur. „Þetta er orðin algjör árátta hjá mér, þessar jólapeysur,“ segir hann og býður blaðamanni inn í íbúð sína sem óhætt er að segja að sé engin venjuleg blokkaríbúð. Hann stingur við. Árið 2009 lenti Ásgeir í alvarlegu flugslysi sem hann hefur ekki jafnað sig á.



Heimili hans ber því glöggt vitni að þar býr veiðimaður og af allra ævintýralegustu gerð. Einn stofuvegginn hefur hann þakið með rauðleitum sandi úr Kalahari-eyðimörkinni. Í eldhúsinu hangir uppi rass af vörtusvíni. Hinum megin við eldhúsvegginn er höfuð svínsins. 

Um alla veggi eru hausar af dýrum. Þrjár fínlegar antilópur horfa yfir stofuna, virðulegur og stór sebrahestur er í höfuðsæti. Í eldhúsinu risastór grár gnýr. Auk þess eru ótal myndir og munir úr veiðiferðum Ásgeirs. Ljós úr hornum og útskornum strútseggjum, spjót, skildir og fagurlega útskorin viðarhúsgögn.



Skipuleggur veiðiferðir til Namibíu

Þær eru heldur óhefðbundnar veitingarnar sem hann býður upp á. Þurrkað antilópukjöt sem hann hefur fengið að gjöf og hefðbundin íslensk jólakaka sem hann býður blaðamanni að skola niður með jólaöli. Í einu horni eldhússins er risavaxin kynlífsdúkka sem hann segir hafa verið keypta í gríni. „Ég tek hana með í veiðiferðir fyrir veiðifélagana,“ segir hann og réttir blaðamanni þurrkað kjötið. „Þetta er kjarnafæði, þurrkuð antilópa. Sonur minn vill fá þetta með sér í nesti í skólann.“

Ásgeir stendur í stórræðum. Hann byggir sér risastórt hús í miðri Kalahari-eyðimörkinni með útisundlaug. Í Namibíu líður honum vel, þar hefur hann bundist fólki tryggðaböndum og unir sér við veiðar á villidýrum. Þótt hann byggi húsið fyrir fjölskylduna ætlar hann að skipuleggja nokkrar veiðiferðir fyrir fólk, fáa í einu. „Pálmi Gunnarsson tónlistarmaður ætlar að fara með mér og veiða tígurfisk á næstunni. Ég vil að fólk njóti þess að ferðast með mér og skjóta, hvort sem það er með myndavél eða byssu. Kalahari-eyðimörkin er ægifögur og mikil upplifun að ferðast þangað.“



Fögur og villt náttúra

Ásgeir kynntist Namibíu í flugferðum sínum. Hann hóf störf við Cargolux árið 1995 og flaug með félaginu víða um heim. „Ég er enn skráður til heimilis í Lúxemborg, þar leigi ég íbúð hjá vini mínum. Heimili mitt á Íslandi er aðeins eitt af mörgum heimilum. Ég er mikill flökkumaður. Ég flaug með Cargolux allt þar til ég lenti í flugslysi 2009. Oft var flogið til Afríku og stoppað í nokkra daga. Þá vildi ég nota tímann og í stað þess að hanga á hóteli og horfa á sjónvarpið fór ég á veiðar.“



Sveinbjörn Bjarnason flugstjóri kynnti hann fyrir Oujan Van Wyk, bónda í ferðaþjónustu, og nú byggir hann lúxushús sitt á landi hans. „Þetta er bara eins og að eiga sumarhús fyrir austan,“ segir Ásgeir og segir tilkostnaðinn ekki meiri. Byggingarkostnaður sé ekki hár í Namibíu. „Það er bæði gott og öruggt að dvelja þarna, þeir sem koma þarna með mér verða undrandi á því hversu mikil líkindi eru með Evrópu og Namibíu. Glæpir eru fátíðir og fólkið gott. Og náttúran, hún er engu lík. Fögur og villt.“



Hann sýnir blaðamanni ljósmyndir af byggingu hússins og hugmyndir sínar um frekari innanhússhönnun. Hann hefur fest kaup á dýrindis ljósakrónu úr hornum sem verður skreytt með strútseggjum. Úti verður sundlaug sem hægt verður að kæla sig niður í eftir veiðar dagsins.

 

Eins og Jurassic Park

Í stofunni er hattastandur með þremur vígalegum veiðihöttum úr antilópuskinni. Á standinum er uppstoppuð grænkemba (iguana-eðla). Ansi vígaleg. „Íbúðin mín var einu sinni eins og Jurassic Park. Þetta er hann Illugi. Ég lét stoppa hann upp. Konan var ofsalega hrædd við hana,“ segir hann frá og nefnir atvik þar sem eðlan slapp út og gekk berserksgang. Hún komst upp í gluggasyllu og þar óx henni ásmegin og ruddi niður vösum. „Bitið í þessu er svo öflugt. Ef hann hefði verið kvenkyns þá hefði ég nefnt hann Bergljótu,“ segir hann og glottir við.

 

Hann mátar einn hattinn fyrir ljósmyndara og býðst svo til að sýna þau vopn sem eru á heimilinu. Sýnir boga sem hann er byrjaður að prófa að veiða með. Hann opnar bogatöskuna í svefnherberginu, þar eru líka ótal uppstoppaðir fuglar og hrafnar. Hann spennir bogann og sýnir handtökin. Hann tekur líka upp hreindýrabyssuna sem er vígaleg. „Því miður er aðalbyssan mín úti, ég hefði viljað sýna ykkur hana.“

Tekur synina með

Allir veggir heimilis hans virðast skreyttir framandi dýrum. Ásgeir segir veiðarnar fjölbreyttar. Hann veiðir helst antilópur, sebrahesta og vörtusvín í Afríku. Hér heima fer hann í lax og silung, hreindýr og fuglaveiðar. Hver er erfiðasta veiðin? „Ég veit það ekki, ekkert kemur upp í hugann. Það er íslenska rjúpan sem er erfiðast að veiða,“ segir hann og skellir upp úr. En mest framandi? 

„Ætli það sé ekki páfugl sem ég skaut á Nýja–Sjálandi. Ég hef ekki skotið tígrisdýr eða ljón en lenti einu sinni í því að þurfa að aflífa gíraffa. Það fannst mér ömurlegt og svo sannarlega upplifði ég ekki veiðimanninn í mér. Mér fannst það erfitt verk. Ég gaf síðan lim gíraffans á Reðursafn Íslands, ég er svokallaður heiðurslimur safnsins en gíraffalimurinn er sá þriðji stærsti þar.“



Synir Ásgeirs hafa farið með föður sínum til veiða. Á vegg er ljósmynd af honum að skipta um kúkableyju á árbakka. „Þetta var þriggja punda kúkableyja,“ segir hann og hlær. Mér finnst gott að hafa strákana mína með mér. Ég neyði þá ekki með, þeir hafa gaman af þessu. Ég vonast til að fara með alla strákana næsta sumar. Sá yngsti var tveggja ára þegar hann kom með mér en man því miður ekki eftir því.“

 

Sárin gróa aldrei

Ásgeir missti félaga sinn í flugslysi 2009. Sárin gróa aldrei.

„Ég á aldrei eftir að jafna mig. Ég er með mænuskaða, þess vegna geng ég eins og gangster með stafinn. Ég þurfti aðeins að taka til í eigin lífi eftir slysið. Það er mikið áfall að missa besta félaga sinn og ekkert sem maður kemst yfir á ævinni. Ég þarf að reyna að lifa með þessu.“ 

Hluti af því að takast á við áfallið hefur falið í sér að finna nýjan takt í lífinu. Í hans tilfelli að ferðast í Afríku. „Eftir að ég hætti að fljúga hef ég haft nóg að gera. Ég er búinn að fara fjórum sinnum til Afríku á þessu ári. Maður verður að reyna að gera eitthvað. Ég ákvað að halda áfram að ferðast og ævintýrin, þau eru alltaf á næsta leiti.“

Synir Ásgeirs hafa farið með föður sínum til veiða. Á vegg er ljósmynd af honum að skipta um kúkableyju á árbakka. „Þetta var þriggja punda kúkableyja,“ segir hann og hlær. Mér finnst gott að hafa strákana mína með mér. Ég neyði þá ekki með, þeir hafa gaman af þessu. Ég vonast til að fara með alla strákana næsta sumar. Sá yngsti var tveggja ára þegar hann kom með mér en man því miður ekki eftir því.“

 

Sárin gróa aldrei

Ásgeir missti félaga sinn í flugslysi 2009. Sárin gróa aldrei.

„Ég á aldrei eftir að jafna mig. Ég er með mænuskaða, þess vegna geng ég eins og gangster með stafinn. Ég þurfti aðeins að taka til í eigin lífi eftir slysið. Það er mikið áfall að missa besta félaga sinn og ekkert sem maður kemst yfir á ævinni. Ég þarf að reyna að lifa með þessu.“ 

Hluti af því að takast á við áfallið hefur falið í sér að finna nýjan takt í lífinu. Í hans tilfelli að ferðast í Afríku. „Eftir að ég hætti að fljúga hef ég haft nóg að gera. Ég er búinn að fara fjórum sinnum til Afríku á þessu ári. Maður verður að reyna að gera eitthvað. Ég ákvað að halda áfram að ferðast og ævintýrin, þau eru alltaf á næsta leiti.“