Stjórnmálafræðingur efast um að kvennaframboð nái flugi

„Ég efast um að þetta nái einhverju flugi,“ segir Stefanía Óskarsdóttir, dósent við stjórnmálafræðideild Háskóla Íslands, um möguleikann á nýju kvennaframboði í kjölfar niðurstöðu nýliðinna alþingiskosninga.

Sóley Tómasdóttir, fyrrverandi borgarfulltrúi Vinstri grænna, boðaði til fundar á Hótel Sögu á mánudag vegna fyrirhugaðs framboðs en á annað hundrað konur mættu þangað. Þar var samþykkt ályktun um að niðurstöður kosninganna séu í hróplegu ósamræmi við tilefni þeirra. Talsverðar breytingar eru á kynjahlutföllum Alþingis frá síðasta kjörtímabili og í kjölfar nýafstaðinna kosninga, en konum á þingi fækkar úr 30 í 24. Staða kvenna á þingi hefur því ekki verið lakari frá kosningunum árið 2007.

„Fækkun kvenna á Alþingi núna stafar af því að alls ekki nógu margar konur náðu kjöri fyrir Miðflokkinn, Flokk fólksins og Sjálfstæðisflokkinn, og virðist vandinn liggja þar,“ segir Stefanía og segist óviss um „hvort almennur hljómgrunnur sé fyrir sérstöku kvennaframboði í nútímanum“. Hún segir hægri og vinstri pólitík enn skipta máli og telur því ólíklegt að framboðið nái flugi, verði það að veruleika.

„Konur, eins og karlar, hafa ólíka sýn á pólitíkina þó svo að konur geti almennt sameinast um að mikilvægt sé að þær komi að ákvarðanatöku. Ég efast til dæmis um að Sóley Tómasdóttir geti myndað bandalag með konum úr Sjálfstæðisflokknum sem finnst hægt ganga að efla hlut kvenna.“

Auk þess bendir hún á að jafnréttismál séu komin töluvert lengra en árið 1983, þegar Kvennalistinn bauð fram til Alþingis, en ítrekar þó um leið mikilvægi þess að umræðan um jafnrétti haldi áfram. „Það er auðvitað mikilvægt að hafa þennan umræðuvettvang, en það er spurning hvort það sé kominn tími á sérstakt framboð aftur.“

Kristín Ástgeirsdóttir, fyrrverandi þingflokksformaður Kvennalistans, segir að bakslag alþingiskosninganna sýni að við séum ekki með kerfi sem tryggir eðlilega aðkomu allra kynja að stjórnmálum. „Mér finnst þingmenn ekki hafa sinnt aðhaldi sínu gagnvart stjórnvöldum hvað jafnrétti kynjanna varðar,“ segir Kristín.

Hún segir að Kvennaframboðið í Reykjavík 1982 og framboð Kvennalistans í alþingiskosningum 1983 hafi verið mikið ævintýri.

„Þetta var þarft framtak sem hafði töluverð áhrif á íslenskt samfélag. Það varð til þess að auka hlut kvenna á Alþingi og í sveitarstjórnum, en einnig kom það málum á dagskrá og veitti stjórnvöldum aðhald.“

Hún tekur vel í umræðuna um hugsanlegt kvennaframboð og segir að eitt og annað brenni á þeim konum sem mættu á fundinn. „Ég fagna því alltaf þegar femínistar setjast niður og ræða málin. Það er alltaf þörf á því.“