Kjartan kallaði eftir afreksíþróttamiðstöð í aðsendri grein á Vísi. Uppskera Íslendinga á Ólympíuleikunum í Tókýó hafi verið rýr og við því þurfi að bregðast.

Í nágrannalöndum Íslands eru sérstakar miðstöðvar ætlaðar fyrir fremsta íþróttafólkið þar sem það hefur til að mynda greiðan aðgang að þjálfurum og öðrum sérfræðingum, úrvalsæfingaaðstöðu og nýjustu þekkingu.

Í greininni segir Kjartan að ÍBR hafi í fjórtán ár hvatt til stofnunar afreksíþróttamiðstöðvar, líkt og þekkist í Danmörku og Noregi, og í samvinnu við Íþrótta- og ólympíusamband Íslands unnið að því á sínum tíma eftir að tillaga þess efnis var samþykkt á þingi ÍSÍ fyrir áratug síðan.

Í ársskýrslu ÍSÍ frá árinu 2017 segir reyndar að búið sé að stofna Afrekíþróttamiðstöð ÍSÍ og stefnt sé að því að hún „hefji störf sem fyrst“. Hún muni halda utan um mælingar og þjónustu við afreksíþróttafólk. 

Segir helstu sérfræðinga hafa komið að undirbúningi

Kjartan bendir hins vegar á að lítið virðist enn vera að frétta af slíkri miðstöð:

„Afreksíþróttamiðstöð Íslands var hugsuð sem miðlægt apparat þar sem teknar væru saman á einn stað allar mælingar og úrvinnsla í helstu þáttum íþróttalegrar afkastagetu en ekki síður að besta íþróttafólkið fái úrlausn sinna mála, bæði sálrænna og líkamlegra. Á sínum tíma komu að undirbúningi helstu sjúkraþjálfarar, sálfræðingar og næringafræðingar landsins auk lækna. Meðal annarra voru í teyminu tveir endurhæfingalæknar, en annar þeirra hefur langa reynslu frá Noregi þar sem að hann hefur unnið að samskonar málum með „Olympiatoppen”. Þá voru reiðubúnir til verka og aðstoðar Íslendingar sem vinna erlendis að málum afreksíþróttafólks. En af þessu varð ekki. Í lok árs 2015 tók ÍSÍ við boltanum sem hefur rúllað honum að margra mati heldur rólega eða allavega hefur ekki farið mjög hátt hvað nákvæmlega er að gerast í sambandi við langþráða miðstöð afreksíþrótta,“ skrifar Kjartan.

Grein hans má lesa í heild sinni með því að smella hér að neðan.

Aðeins Andorra með færri keppendur

Ísland átti aðeins fjóra keppendur á Ólympíuleikunum í Tókýó og enginn þeirra komst áfram í gegnum undankeppni í sinni grein. Á það má benda að árangur Íslands var sá versti ef borið er saman við hinar átta þjóðirnar sem keppa á hinum evrópsku Smáþjóðaleikum. Aðeins Andorra átti færri fulltrúa, eða tvo, en önnur þeirra, Monica Doria, náði þó 11. sæti af 22 keppendum í kanósvigi.

San Marínó og Liechtenstein, þar sem mun færri búa en á Íslandi, áttu fleiri keppendur en Ísland og fyrrnefnda þjóðin hlaut raunar silfur- og bronsverðlaun í skotfimi.

Ábyrgðin sé í minna mæli hjá sérsamböndum og íþróttafélögum

Það er því kannski ekki að undra að Kjartan kalli eftir aðgerðum:

„Það er fyllsta ástæða til að lýsa yfir áhyggjum vegna þróunar afreksíþrótta síðustu árin. Sérstök afreksíþróttamiðstöð í anda þess sem gert hefur verið í Noregi og Danmörku er leið sem hefur sannað sig, en tekur tíma á þróa. Vissulega eru til fleiri en ein leið að markmiðinu, en þó er mikilvægast að mynda breiða samstöðu um málið. Með afreksíþróttamiðstöð næst ákveðin skýr miðstýring, sem leggur ábyrgðina á árangri í minna mæli á herðar aðila eins og sérsambanda og eða íþróttafélaga um leið og verkefnið er sett í eins konar brennidepil án daglegra afskipta yfirstjórnar íþróttamála.“