Hin heilaga pynting Hersir Aron Ólafsson skrifar 14. febrúar 2018 23:10 Þegar ég var pínulítill, aðeins nokkurra vikna gamall, var ég barinn þéttingsfast í höfuðið með kylfu. Ég man reyndar ekki eftir atvikinu, en skilst á viðstöddum – sem voru fjölmargir – að ég hafi háskælt og það nokkuð lengi. Höfuðhöggið hefur blessunarlega heldur ekki skaddað mig til langframa, fyrir utan litla dæld sem ég er með hægra megin á höfðinu og mun kannski sjást lítillega kjósi ég einn daginn að raka af mér hárið. Þetta var hins vegar stór dagur og tvímælalaust þess virði. Fjölskyldan öll og fleiri til voru saman komin að fylgjast með þessari stóru stund, þegar kylfan var reidd til höggs og látin gossa í höfuðið á litla krílinu. Heilagur andi sveif yfir vötnum. Undanfarið hefur frumvarp þingmannsins Silju Daggar Gunnarsdóttur verið á allra vörum. Þar leggur hún til, ásamt hópi þingmanna, að gert verði refsivert að taka kornunga og varnarlausa drengi og skera burt hluta af typpum þeirra. Fara síkar aðgerðir auðvitað fram að þeim forspurðum og án nokkurrar læknisfræðilegrar þarfar. Skiptar skoðanir eru um frumvarpið, þó því virðist víðast hvar vel tekið. Á stöku stað má þó heyra gagnrýnisraddir. Umskurður af trúarlegum ástæðum sé rótgróin hefð í ýmsum menningarsamfélögum og siðurinn sé fólki mikilvægur. Þá lagði prestur í Fríkirkjunni orð í belg og benti á að umskurður varðaði „ævaforna siði“, „heiður“ og „hreinlæti“. Síðastnefnda mýtan hefur verið hrakin svo oft að hana þarf varla að nefna. Hinar þarfnast aftur á móti nánari skoðunar, enda er það umhugsunarefni hvernig virðing fyrir fornum siðum og „heiðri“ réttlæta slíka aðgerð. Í hegningarlögum okkar Íslendinga, og raunar flestra þjóða heims, er lögð refsing við því að beita annan mann ofbeldi. Auk þess erum við aðilar að mannréttindasáttmálum sem leggja blátt bann við pyntingum og ómannúðlegri meðferð. Oftast er það litið sérstaklega alvarlegum augum ef aðferðin sem beitt er við hið líkamlega ofbeldi þykir sérlega hættuleg eða hættulegu áhaldi beitt. Þannig eru til fjölmörg dæmi hérlendis um þunga refsidóma yfir einstaklingum sem hafa lagt til annars með hnífum, jafnvel þótt afleiðingarnar séu ekki stórfelldar. Ætla má að flestum þyki rétt að refsa fyrir slíka glæpi, enda ekki æskileg hegðun í samfélagi manna að gera atlögu að fólki með hnífum. Af einhverjum ástæðum virðist þó sem mörgum gagnrýnendum fyrrnefnds frumvarps, bæði hér á landi og í nágrannalöndum okkar, þyki atlögur með hnífum í lagi ef þær eru gerðar að litlum varnarlausum börnum. Sársaukinn og samþykkisskorturinn af hálfu barnsins er þá aukaatriði, svo lengi sem pyntingarnar fara fram í nafni trúarinnar. Hér verður ekki reynt að gera lítið úr trúarbrögðunum sem slíkum, enda mynda hin ýmsu trúarbrögð hryggjarstykkið í lífshlaupi tug milljóna manna um allan heim. Alltént er ljóst að þegar trúarbrögðin krefjast þess að ómálga börn sæti pyntingum þá er mál að linni. Það er nefnilega sama hvernig umræðunni er velt og snúið, það er einfaldlega ómögulegt að komast að þeirri niðurstöðu að fullorðinn maður eigi rétt á að skera í typpið á litlu barni. Frásögnin í upphafi þessarar greinar var blessunarlega grín. Ég aldrei verið barinn í höfuðið með kylfu og það hefur aldrei verið skorið í typpið á mér með hníf. Raunar hef ég einfaldlega aldrei orðið fyrir grófri líkamsárás af neinu tagi, sem betur fer. Fyrir það er ég þakklátur og finnst ég afar heppinn. Ég vona að löggjafinn sjái sóma sinn í því að taka skynsamlegu frumvarpi þingmannanna vel og tryggja að allir hvítvoðungar framtíðarinnar verði jafn heppnir og ég.Höfundur er sjónvarpsfréttamaður og laganemi Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Útrýming mannsins á RÚV Vala Hafstað Skoðun Af hverju kýs ég ekki Katrínu Jakobs Birgir Dýrfjörð Skoðun Það sem spurt var um - en svörin þunn og kom kannski ekki á óvart Sigurður Páll Jónsson Skoðun Menningarlegur og sáttfús forseti Aldís Aðalbjarnardóttir Skoðun Það er mikill munur á þeim sem vanda sig og hinum sem vanda sig ekki Sigurður G. Guðjónsson Skoðun Lýðskrum eða minnisleysi? Þorvaldur Þorvaldsson Skoðun Vörður á veginum framundan Davíð Þorláksson Skoðun Baldur er minn forseti Hjalti Vignisson Skoðun Kjósum sameiningu, ekki sundrungu Helgi Ingólfsson Skoðun Heillandi Halla Hrund Stefán Hilmarsson Skoðun Skoðun Skoðun Þar sem er reykur þar er… Árni Guðmundsson skrifar Skoðun Betur má ef duga skal Kristinn Árni L. Hróbjartsson skrifar Skoðun Menningarlegur og sáttfús forseti Aldís Aðalbjarnardóttir skrifar Skoðun Leið að hraðari innviðauppbyggingu Sölvi Sturluson skrifar Skoðun Viltu bjarga heiminum? Samfélagsdrifnar loftslagslausnir Inga Rós Antoníusdóttir skrifar Skoðun Hugleiðingar í aðdraganda kosninga Þuríður Helga Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Lýðskrum eða minnisleysi? Þorvaldur Þorvaldsson skrifar Skoðun Stuðningur við langtímakjarasamninga Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Baldur er minn forseti Hjalti Vignisson skrifar Skoðun Vits er þörf þeim er víða ratar- um gagnsemi og glapræði gervigreindar Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Að læra nýtt tungumál og sýna þolinmæði Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Það er mikill munur á þeim sem vanda sig og hinum sem vanda sig ekki Sigurður G. Guðjónsson skrifar Skoðun Það sem spurt var um - en svörin þunn og kom kannski ekki á óvart Sigurður Páll Jónsson skrifar Skoðun Að rækta garðinn sinn Eva Dögg Davíðsdóttir skrifar Skoðun Dánaraðstoð og siðareglur lækna Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Vörður á veginum framundan Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Umferðarreglur og öryggi fyrir Hjólað í vinnuna Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Af hverju kýs ég ekki Katrínu Jakobs Birgir Dýrfjörð skrifar Skoðun Kjósum sameiningu, ekki sundrungu Helgi Ingólfsson skrifar Skoðun Forseti allra Ragnhildur Björt Björnsdóttir skrifar Skoðun Ný nálgun í afreksíþróttum – Nýsköpun Erlingur Jóhannsson skrifar Skoðun Prófsteinninn Katrín Harðardóttir skrifar Skoðun Innrás á Rafah stríðir gegn allri mannúð Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Börnin okkar Hlédís Sveinsdóttir skrifar Skoðun Vextir geta og þurfa að lækka Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Söngvakeppni og stríðsglæpir Ragnhildur Hólmgeirsdóttir skrifar Skoðun Leikskólakennara á eftirlaunum er ofboðið Ásdís Ólafsdóttir skrifar Skoðun Óttasleginn mömmuher og Eurovision Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Já, Katrín Hjálmar Sveinsson skrifar Skoðun Frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Sjá meira
Þegar ég var pínulítill, aðeins nokkurra vikna gamall, var ég barinn þéttingsfast í höfuðið með kylfu. Ég man reyndar ekki eftir atvikinu, en skilst á viðstöddum – sem voru fjölmargir – að ég hafi háskælt og það nokkuð lengi. Höfuðhöggið hefur blessunarlega heldur ekki skaddað mig til langframa, fyrir utan litla dæld sem ég er með hægra megin á höfðinu og mun kannski sjást lítillega kjósi ég einn daginn að raka af mér hárið. Þetta var hins vegar stór dagur og tvímælalaust þess virði. Fjölskyldan öll og fleiri til voru saman komin að fylgjast með þessari stóru stund, þegar kylfan var reidd til höggs og látin gossa í höfuðið á litla krílinu. Heilagur andi sveif yfir vötnum. Undanfarið hefur frumvarp þingmannsins Silju Daggar Gunnarsdóttur verið á allra vörum. Þar leggur hún til, ásamt hópi þingmanna, að gert verði refsivert að taka kornunga og varnarlausa drengi og skera burt hluta af typpum þeirra. Fara síkar aðgerðir auðvitað fram að þeim forspurðum og án nokkurrar læknisfræðilegrar þarfar. Skiptar skoðanir eru um frumvarpið, þó því virðist víðast hvar vel tekið. Á stöku stað má þó heyra gagnrýnisraddir. Umskurður af trúarlegum ástæðum sé rótgróin hefð í ýmsum menningarsamfélögum og siðurinn sé fólki mikilvægur. Þá lagði prestur í Fríkirkjunni orð í belg og benti á að umskurður varðaði „ævaforna siði“, „heiður“ og „hreinlæti“. Síðastnefnda mýtan hefur verið hrakin svo oft að hana þarf varla að nefna. Hinar þarfnast aftur á móti nánari skoðunar, enda er það umhugsunarefni hvernig virðing fyrir fornum siðum og „heiðri“ réttlæta slíka aðgerð. Í hegningarlögum okkar Íslendinga, og raunar flestra þjóða heims, er lögð refsing við því að beita annan mann ofbeldi. Auk þess erum við aðilar að mannréttindasáttmálum sem leggja blátt bann við pyntingum og ómannúðlegri meðferð. Oftast er það litið sérstaklega alvarlegum augum ef aðferðin sem beitt er við hið líkamlega ofbeldi þykir sérlega hættuleg eða hættulegu áhaldi beitt. Þannig eru til fjölmörg dæmi hérlendis um þunga refsidóma yfir einstaklingum sem hafa lagt til annars með hnífum, jafnvel þótt afleiðingarnar séu ekki stórfelldar. Ætla má að flestum þyki rétt að refsa fyrir slíka glæpi, enda ekki æskileg hegðun í samfélagi manna að gera atlögu að fólki með hnífum. Af einhverjum ástæðum virðist þó sem mörgum gagnrýnendum fyrrnefnds frumvarps, bæði hér á landi og í nágrannalöndum okkar, þyki atlögur með hnífum í lagi ef þær eru gerðar að litlum varnarlausum börnum. Sársaukinn og samþykkisskorturinn af hálfu barnsins er þá aukaatriði, svo lengi sem pyntingarnar fara fram í nafni trúarinnar. Hér verður ekki reynt að gera lítið úr trúarbrögðunum sem slíkum, enda mynda hin ýmsu trúarbrögð hryggjarstykkið í lífshlaupi tug milljóna manna um allan heim. Alltént er ljóst að þegar trúarbrögðin krefjast þess að ómálga börn sæti pyntingum þá er mál að linni. Það er nefnilega sama hvernig umræðunni er velt og snúið, það er einfaldlega ómögulegt að komast að þeirri niðurstöðu að fullorðinn maður eigi rétt á að skera í typpið á litlu barni. Frásögnin í upphafi þessarar greinar var blessunarlega grín. Ég aldrei verið barinn í höfuðið með kylfu og það hefur aldrei verið skorið í typpið á mér með hníf. Raunar hef ég einfaldlega aldrei orðið fyrir grófri líkamsárás af neinu tagi, sem betur fer. Fyrir það er ég þakklátur og finnst ég afar heppinn. Ég vona að löggjafinn sjái sóma sinn í því að taka skynsamlegu frumvarpi þingmannanna vel og tryggja að allir hvítvoðungar framtíðarinnar verði jafn heppnir og ég.Höfundur er sjónvarpsfréttamaður og laganemi
Skoðun Vits er þörf þeim er víða ratar- um gagnsemi og glapræði gervigreindar Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar
Skoðun Það er mikill munur á þeim sem vanda sig og hinum sem vanda sig ekki Sigurður G. Guðjónsson skrifar
Skoðun Það sem spurt var um - en svörin þunn og kom kannski ekki á óvart Sigurður Páll Jónsson skrifar