Hitti draumaprins í dalnum

Fullt nafn: Þórunn Egilsdóttir

Fædd: 23. nóvember 1964

Hvaðan: Fædd í Reykjavík, býr í Vopnafirði

Maki: Friðbjörn Haukur Guðmundsson

Börn: Kristjana Louise, Guðmundur, Hekla Karen

Áhugamál: Skíði, smalamennska, lestur

Menntun: Kennari

Störf: Sauðfjárbóndi, grunnskólakennari, skólastjórnandi, verkefnastjóri hjá símenntunarstöð á Vopnafirði. Í sveitarstjórn Vopnafjarðarhrepps og oddviti 2010-2013. Stjórnarmaður ótal félaga og ráða.



Þórunn, hélstu að þingmannsstarfið væri eins og það er?



„Já, að einhverju leyti. Ég fylgdist alltaf með þingfréttum í fjölmiðlunum. Starfið er fjölbreytt og skemmtilegt, maður kynnist mörgu, bæði fólki og stöðum og þarf að setja sig inn í ólík mál en það tekur tíma að læra á þau. Vinnudagurinn er oft langur en nái maður að sinna því sem skiptir mann mestu máli í lífinu, heilsunni og fjölskyldunni, er hægt að takast á við krefjandi hluti.“

Hefur þú haldið margar þingræður?

„Ég er ekki sá þingmaður sem talar mest. Aðalstarfið fer fram í nefndunum og svo er ég formaður þingflokksins. Einnig er ég formaður þingmannanefndar NATO og fer stundum til útlanda vegna þess. Það er áhugavert að kynnast veruleika fólks annars staðar í heiminum.“

Segðu mér aðeins frá högum þínum.

„Ég bý á Hauksstöðum í Vopnafirði og er líklega sá þingmaður sem á erfiðast með að komast heim, en ég reyni að fara heim um helgar, flýg til Egilsstaða og keyri yfir fjöllin. Það eru 110 kílómetrar og á góðum dögum er það auðvelt en um leið og eitthvað verður að færð getur það orðið erfitt.

Við hjónin eigum tvö uppkomin börn og eitt barnabarn. Svo vorum við svo heppin fyrir sex árum að ein stelpa bættist í hópinn, þá fjögurra ára. Það versta við starfið mitt er að vera svona langt frá henni.

Stóru börnin eru hér í Reykjavík í háskóla og mikill samgangur milli okkar og við hjónin keyptum íbúð í blokkinni sem ég ólst upp í, í næsta stigagangi við foreldra mína. Við systkinin erum bara tvö og ég flutti til Vopnafjarðar og hann til Los Angeles svo það var dálítið langt á milli okkar allra.“

Ólstu upp í Reykjavík?

„Já, en eftir stúdentspróf úr Versló fór ég til Vopnafjarðar og ætlaði að vera einn vetur sem leiðbeinandi við skólann. Það var 1984. Um haustið skall á kennaraverkfall og þá fékk ég vinnu í sláturhúsinu. Einn daginn sá ég Friðbjörn Hauk og það fyrsta sem ég hugsaði var: Þetta er maðurinn minn. Eftir veturinn langaði mig í sveit eitt sumar sem kaupakona og var bent á að tala við bóndann á Hauksstöðum. Það var Friðbjörn Haukur. Hann réð mig og líklega er ég síðasta kaupakonan á landinu sem giftist bóndanum. Mér leið strax vel á Hauksstöðum og festi rætur þar. Kom inn á gróið heimili þar sem tengdaforeldrar mínir bjuggu, föðurbróðir mannsins míns og mágur.“

Er gott undir bú á Hauksstöðum?

„Hauksstaðir er góð sauðfjárjörð. Bærinn er innst í Vesturárdal en var mjög afskekktur þar til haustið 2013 að hann komst í alfaraleið eftir að við fengum nýjan veg í byggðarlagið. En við höfum búið við mjög lélegt netsamband og fengum GSM-samband í fyrra.“

Er ekki bagalegt fyrir þingmann að hafa ekki netsamband?

„Það er mjög slæmt og líka fyrir bændur eins og aðra. Í búskapnum þurfa menn að skila skýrslum á netinu. Þetta er ein af grunnstoðunum sem þurfa að vera í lagi um allt land. Nútíminn krefst þess.“

Hafa kjósendurnir mikið samband til að biðja um fyrirgreiðslu?

„Mér finnst fólk ekki ágengt eða frekt. Það á að hafa aðgang að sínum þingmönnum. Þetta er baklandið okkar og ef við missum tengsl við það höfum við lítið að gera hér.“

Áttir þú von á að fara inn á þing þegar þú gafst kost á þér á listann?

„Ekki í upphafi en þegar út í framboðið var komið lagði ég mig alla í það og uppskeran var góð.“

Hvernig fer starf þingmannsins saman við starf sauðfjárbónda?

„Ekkert vel. Við erum svo langt fram á vor á þinginu. En ég komst í göngur í haust og það var óskaplega gott, eitt það skemmtilegasta sem ég geri.“

Hefurðu lent í erfiðri lífsreynslu?

„Ég hef verið afar lánsöm í lífinu en við hjónin lentum samt einu sinni í miklum háska á leið heim frá Akureyri. Það var mikið rok en auðir vegir.

Þegar við komum á Burstafellsbrúnirnar þar sem vegurinn lá niður í Vopnafjörð, lyftist bíllinn upp að aftan hvað eftir annað, rétt við bjargbrúnina. Haukur var snöggur að keyra út af fjallsmegin, út í krapablá og þar hímdum við í þrjá klukkutíma. Óttuðumst að bíllinn fyki og ákváðum að fara úr honum og reyna að skríða í skjól en það var ekki viðlit svo við stóðum í krapablánni, bundin saman. Vorum áður búin að ákveða að ef annað okkar fyki fram af skyldi hitt ekki gera neitt því það væru börn heima.

Svo dúraði í og við náðum bílnum upp og keyrðum heim. En þarna upplifðum við hversu smá við erum gagnvart náttúruöflunum.“