Í dómi Hæstaréttar segir að Magnús hafi sagt sjálfur til brots síns og samkvæmt gögnum málsins sýnt iðrun. Hann sé einn til frásagnar um hvað hafi farið þeim hjónum á milli umrædda nótt. Héraðsdómur hafi metið þá frásögn í höfuðdráttum trúverðuga og endurskoðaði Hæstiréttur ekki það mat. Þegar kom að því að ákveða refsingu leit Hæstiréttur til 1.mgr. 70. greinar hegningarlaga sem segir að taka skuli til greina hversu mikilvægt það er sem brotið hefur beinst að og segir dómurinn að ekki verði framhjá því litið hversu alvarlegt brotið sé. Þrátt fyrir það megi miða til refsilækkunar að Magnús hafi greint frá brotinu og hann hafi sýnt iðrun. Eins megi ætla, miðað við geðrannsókn sem gerð var á Magnúsi að andlegt ástand hans fyrir og eftir verknaðinn atburðarrásina og hafi afbrýðisemi og niðurlæging orðið til þess að innibyrgð reiði hans hafi brotist út. Hæstiréttur mat því hæfilega refsingu 11 ár. Hann staðfesti ákvörðun héraðsdóms um bætur, en Magnús Einarsson var dæmdur til að greiða börnum sínum og foreldrum Sæunnar rúmar 13 milljónir króna í bætur.
