Þegar verkin þagna Guðmundur Snæbjörnsson skrifar 2. nóvember 2016 12:00 Þar til ég var 19 ára gamall bjó ég í sveitinni heima. Ég gekk þar í leik-, grunn og menntaskóla. Það eru innan við 10 km á milli sveitabæjarins sem ég ólst upp á og þorpsins í sveitinni. Ég gat því gengið, hjólað og keyrt á milli. Bensíneyðandi faraskjóti varð samt skömmustulega oft fyrir valinu. Þegar ég var sólbrenndur og staddur í útskriftarferð á Benidorm ákvað ég að skrá mig í háskólanám. Ég flutti því til Reykjavíkur. Fyrst skráði ég mig í Háskóla Íslands. Næst sótti ég um á Stúdentagörðunum. Þar til ég fékk úthlutað íbúð bjó ég inn á bróður mínum. Hjólaði þaðan í skólann. Á ferðinni var ég hjálmlaus eins og þáverandi borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, það voru kaldir haustmorgnar. Námið fór fram í Stakkahlíð. Fyrirlestrarsalurinn var stór. Hann hefði dugað til að rýma tvöfalda fermingarveislu ættrækins Garðbæings. Í miðjum salnum stóð kennari með Powerpoint-glærusýningu að vopni. Ég hlustaði á tenórrödd flytja mér námsefni ársins, fylgitónlistin voru taktfastir 3000 fingur að slá á 300 lyklaborð. Í frímínútum var rætt um veðrið, daginn og veginn.176-671 Síðar um haustið fékk ég prófnúmer. 176-671 var kominn á skrá. Ég lærði seint frameftir á virkum dögum, en andaði léttar um helgar. Kynntist nýju fólki, kynntist nýjum hugmyndum og lærði utanbókar nauðsynlega frasa. Þetta týpíska háskóladæmi. Skólaverkin voru gamaldags. Ég las doðranta sem biðu þess að verða rykfallnir. Lítið var um skilaverkefni til kennara. Valfrjáls verkefni voru til staðar, sem að nemandi í framhaldsnámi fór yfir í umræðutímum. Í tveimur stærstu áföngunum voru 100% lokapróf í desember. Ég læsti mig af inni á bókasafni, og sturtaði niður lyklinum. Á þrettándanum fengum við einkunnir úr þyngsta prófinu. Margir náðu, margir féllu. Þannig leið fyrsta árið. Svo kom annað ár. Ég var jafn ánægður með námið og ég var óánægður. Námið sjálft var áhugavert. Kennararnir gerðu sitt besta til að miðla því til mín. Ég las fyrir flesta tíma og stundum fékk ég jafnvel verkefni til að spreyta mig á. Var einu sinni grillaður í tíma og þá hafði ég ekki unnið verkefnið fyrir tímann. Það gerðist bara einu sinni. Margt vildi ég samt bæta. Kennslan var ennþá oft ópersónuleg og í fyrirlestrarformi. Yfir sumt efnið var bara farið í tíma, og enginn leið var að sjá fyrirlestur sem ég komst ekki á. Það voru engar upptökur. Erfiði ársins kristallaðist í lokaprófsmánuði. Þá var bókasafn hertekið og skegginu leyft að vaxa frjálslega. Því önnin öll gat glatast á 3 klukkustundum. Dagsformið mátti ekki klikka. Á hverjum prófdegi vaknaði ég snemma. Hlustaði á „Tiny dancer“ með Elton John áður en ég gekk inn í Háskólatorg, torgaði þar rammsvörtum kaffibolla og reyndi að tæma hugann á prófblaði. Utan við námsglímuna stóðu eins og óboðnir gestir bjagað námslánakerfi og 1100 manna biðlisti á stúdentagarðanna. Svo ekki sé minnst á hækkandi leiguverð íbúða á almennum leigumarkaði.Loforðaflaumur fyrir kosningar Reiður háskólaneminn endaði í hagsmunabaráttu stúdenta. Þar höfum við barist fyrir nokkrum skýrum markmiðum. Sumt hefur gengið eftir; aðstöðumál, skipulag upptökuprófa og aukin tengsl við atvinnulífið. Margt mikilvægt situr samt eftir. Baráttan fyrir þeim breytingum hefur verið erfið. Það er erfitt að kljást við yfirstjórn háskólans þegar hún er mestmegnis sammála okkur. Það skortir einfaldlega fjármagn til að taka upp fyrirlestra. Til að geta veitt persónulegri kennslu í stórum deildum. Til að geta boðið upp á fullnægjandi fjarnámsáfanga. Háskólar á Íslandi horfa upp á þá staðreynd að geta ekki veitt okkur sömu þjónustu og aðrir háskólar á Norðurlöndum. Það er bara þannig. Við erum hálfdrættingar þeirra, ef miðað er við framlög á ársnema. Þeir stjórnmálaflokkar sem komust á þing, og skiptast nú á að bjóða hvor öðrum í kaffi, töluðu fyrir auknu fjármagni til háskóla á landinu. Þeim orðum má ekki gleyma. Vísinda- og tækniráð hefur sett fram stefnu til að bæta úr því. Við ætlum að ná öðrum Norðurlöndum. Það dugar ekki að stefnan sé til. Látum verkin tala. Ég hvet lesendur til að skrifa undir á www.haskolarnir.is, og skora á stjórnvöld til að fjárfesta í háskólunum og framtíðinni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Tjaldið fellt í leikhúsi fáránleikans Vésteinn Ólason Skoðun Ég vona að þú gleymir mér ekki Hlynur Már Vilhjálmsson Skoðun Hvaða einkunn fékkst þú á bílprófinu? Grétar Birgisson Skoðun Málþófs klúður Sægreifa-flokkanna Jón Þór Ólafsson Skoðun Græna vöruhúsið setur svartan blett á íslenskt samfélag Davíð Aron Routley Skoðun Heilbrigðisreglugerð WHO: Hagsmunir eða heimska? Júlíus Valsson Skoðun Dæmt um efni, Hörður Árni Finnsson,Elvar Örn Friðriksson,Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Halldór 12.07.25 Halldór Ferðamannaþorpin - Náttúruvá Þóra B. Hafsteinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ég vona að þú gleymir mér ekki Hlynur Már Vilhjálmsson skrifar Skoðun Hvaða einkunn fékkst þú á bílprófinu? Grétar Birgisson skrifar Skoðun Að koma út í lífið með verri forgjöf, hvernig tilfinning er það? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Tjaldið fellt í leikhúsi fáránleikans Vésteinn Ólason skrifar Skoðun Heilbrigðisreglugerð WHO: Hagsmunir eða heimska? Júlíus Valsson skrifar Skoðun Málþófs klúður Sægreifa-flokkanna Jón Þór Ólafsson skrifar Skoðun Græna vöruhúsið setur svartan blett á íslenskt samfélag Davíð Aron Routley skrifar Skoðun Dæmt um efni, Hörður Árni Finnsson,Elvar Örn Friðriksson,Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Flugnám - Annar hluti: Afskiptaleysi stjórnvalda Matthías Arngrímsson skrifar Skoðun Sóvésk sápuópera Franklín Ernir Kristjánsson skrifar Skoðun Á hvaða vegferð er ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur gagnvart sjávarútvegssveitarfélögunum? Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Dæmir sig sjálft Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Mega blaðamenn ljúga? Páll Steingrímsson skrifar Skoðun Ákall um nægjusemi í heimi neyslubrjálæðis Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir skrifar Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ábyrgðin er þeirra Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Dæmt um form, ekki efni Hörður Arnarson skrifar Skoðun Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Um fundarstjórn forseta Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hjálpartæki – fyrir hverja? Júlíana Magnúsdóttir skrifar Skoðun Flugnám - Fyrsti hluti: Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland skrifar Skoðun Í 1.129 daga hefur Alþingi hunsað jaðarsettasta hóp samfélagsins Grímur Atlason skrifar Skoðun Tekur ný ríkisstjórn af skarið? Árni Einarsson skrifar Sjá meira
Þar til ég var 19 ára gamall bjó ég í sveitinni heima. Ég gekk þar í leik-, grunn og menntaskóla. Það eru innan við 10 km á milli sveitabæjarins sem ég ólst upp á og þorpsins í sveitinni. Ég gat því gengið, hjólað og keyrt á milli. Bensíneyðandi faraskjóti varð samt skömmustulega oft fyrir valinu. Þegar ég var sólbrenndur og staddur í útskriftarferð á Benidorm ákvað ég að skrá mig í háskólanám. Ég flutti því til Reykjavíkur. Fyrst skráði ég mig í Háskóla Íslands. Næst sótti ég um á Stúdentagörðunum. Þar til ég fékk úthlutað íbúð bjó ég inn á bróður mínum. Hjólaði þaðan í skólann. Á ferðinni var ég hjálmlaus eins og þáverandi borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, það voru kaldir haustmorgnar. Námið fór fram í Stakkahlíð. Fyrirlestrarsalurinn var stór. Hann hefði dugað til að rýma tvöfalda fermingarveislu ættrækins Garðbæings. Í miðjum salnum stóð kennari með Powerpoint-glærusýningu að vopni. Ég hlustaði á tenórrödd flytja mér námsefni ársins, fylgitónlistin voru taktfastir 3000 fingur að slá á 300 lyklaborð. Í frímínútum var rætt um veðrið, daginn og veginn.176-671 Síðar um haustið fékk ég prófnúmer. 176-671 var kominn á skrá. Ég lærði seint frameftir á virkum dögum, en andaði léttar um helgar. Kynntist nýju fólki, kynntist nýjum hugmyndum og lærði utanbókar nauðsynlega frasa. Þetta týpíska háskóladæmi. Skólaverkin voru gamaldags. Ég las doðranta sem biðu þess að verða rykfallnir. Lítið var um skilaverkefni til kennara. Valfrjáls verkefni voru til staðar, sem að nemandi í framhaldsnámi fór yfir í umræðutímum. Í tveimur stærstu áföngunum voru 100% lokapróf í desember. Ég læsti mig af inni á bókasafni, og sturtaði niður lyklinum. Á þrettándanum fengum við einkunnir úr þyngsta prófinu. Margir náðu, margir féllu. Þannig leið fyrsta árið. Svo kom annað ár. Ég var jafn ánægður með námið og ég var óánægður. Námið sjálft var áhugavert. Kennararnir gerðu sitt besta til að miðla því til mín. Ég las fyrir flesta tíma og stundum fékk ég jafnvel verkefni til að spreyta mig á. Var einu sinni grillaður í tíma og þá hafði ég ekki unnið verkefnið fyrir tímann. Það gerðist bara einu sinni. Margt vildi ég samt bæta. Kennslan var ennþá oft ópersónuleg og í fyrirlestrarformi. Yfir sumt efnið var bara farið í tíma, og enginn leið var að sjá fyrirlestur sem ég komst ekki á. Það voru engar upptökur. Erfiði ársins kristallaðist í lokaprófsmánuði. Þá var bókasafn hertekið og skegginu leyft að vaxa frjálslega. Því önnin öll gat glatast á 3 klukkustundum. Dagsformið mátti ekki klikka. Á hverjum prófdegi vaknaði ég snemma. Hlustaði á „Tiny dancer“ með Elton John áður en ég gekk inn í Háskólatorg, torgaði þar rammsvörtum kaffibolla og reyndi að tæma hugann á prófblaði. Utan við námsglímuna stóðu eins og óboðnir gestir bjagað námslánakerfi og 1100 manna biðlisti á stúdentagarðanna. Svo ekki sé minnst á hækkandi leiguverð íbúða á almennum leigumarkaði.Loforðaflaumur fyrir kosningar Reiður háskólaneminn endaði í hagsmunabaráttu stúdenta. Þar höfum við barist fyrir nokkrum skýrum markmiðum. Sumt hefur gengið eftir; aðstöðumál, skipulag upptökuprófa og aukin tengsl við atvinnulífið. Margt mikilvægt situr samt eftir. Baráttan fyrir þeim breytingum hefur verið erfið. Það er erfitt að kljást við yfirstjórn háskólans þegar hún er mestmegnis sammála okkur. Það skortir einfaldlega fjármagn til að taka upp fyrirlestra. Til að geta veitt persónulegri kennslu í stórum deildum. Til að geta boðið upp á fullnægjandi fjarnámsáfanga. Háskólar á Íslandi horfa upp á þá staðreynd að geta ekki veitt okkur sömu þjónustu og aðrir háskólar á Norðurlöndum. Það er bara þannig. Við erum hálfdrættingar þeirra, ef miðað er við framlög á ársnema. Þeir stjórnmálaflokkar sem komust á þing, og skiptast nú á að bjóða hvor öðrum í kaffi, töluðu fyrir auknu fjármagni til háskóla á landinu. Þeim orðum má ekki gleyma. Vísinda- og tækniráð hefur sett fram stefnu til að bæta úr því. Við ætlum að ná öðrum Norðurlöndum. Það dugar ekki að stefnan sé til. Látum verkin tala. Ég hvet lesendur til að skrifa undir á www.haskolarnir.is, og skora á stjórnvöld til að fjárfesta í háskólunum og framtíðinni.
Skoðun Á hvaða vegferð er ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur gagnvart sjávarútvegssveitarfélögunum? Anton Guðmundsson skrifar
Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir skrifar
Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar
Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar
Skoðun Flugnám - Fyrsti hluti: Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar