„Veltið fyrir ykkur af hverju hestar koma stundum kófsveittir og skjálfandi út úr kerrum eftir flutning,“ segir Hallgerður Hauksdóttir í innsendri grein í Fréttablaðinu í dag. Hún segir áhyggjuefni hve tíðar fréttir séu af því að hestar detti úr hestakerrum og drepist eða slasist.



„Stór hestakerra, sem dregin var af jeppabifreið, valt síðdegis í dag. Eitt af fjórum hrossum sem voru í kerrunni drapst þegar það varð undir kerrunni. Hin þrjú hrossin voru teymd heim að bæ. Að sögn sjónarvotta voru þau eitthvað blóðug…“ segir í frétt sem Hallgerður bendir á sem dæmi. Hún minnir á að aðeins megi aka á 80 kílómetra hraða að hámarki með hestakerru líkt og eftirvagna. Iðullega sé hins vegar ekið of hratt með hestakerrur í eftirdragi.



„Slíkt tillitsleysi veldur hestunum vanlíðan en þeir geta einnig meiðst inni í kerrunum við óvarlegan akstur. Andlega álagið skiptir máli, enda eru hestar skyni gæddar verur. Hér á aldrei að hafa í flimtingum að „þeir verði bara að venjast þessu“ og aka svo á fullri ferð, með beygjur og bremsun í stíl. Því miður virðist það oft gert – af hestamönnum,“ segir Hallgerður og spyr hvort ekki skjóti skökku við?



Minnir Hallgerður á frétt af hesti sem féll af kerru á leið til slátrunar á Suðurlandi í ágúst.



„Hann fótbrotnaði. Honum var komið aftur upp á kerruna og keyrður þannig í sláturhúsið,“ segir Hallgerður og segir Dýraverndunarsamband Íslands hafa sent Matvælastofnun erindi um að málið verði skoðað. Margt þurfi að athuga.



„Hvernig hestinum var komið fyrir á kerrunni þannig að hann „datt“ bara af henni, hvernig stendur á því að honum var dröslað fótbrotnum aftur upp á kerruna – að því er virðist með aðstoð lögreglu – og að lokum vísað til ábyrgðar sláturhússins sem tekur við slösuðu dýri til aflífunar. Kuldalega var hann kvaddur þessi hestur, en auðvitað átti að aflífa hann á staðnum til að losa hann við frekari þjáningar eftir slysið.“



Hallgerður segir tíma til kominn til að endurskoða hvernig hestamenning Íslendinga hafi þróast.



„Hestar eru fluttir landshorna á milli í hestakerrum í hundraðatali ár hvert. Þeir hafa ekki forsendur til að skilja hvað er að gerast með sama hætti og við – en þeir þurfa samt að venjast því.“