ADHD: Afar Djarfur Heillandi Djass Jónas Sen skrifar 22. ágúst 2014 13:15 "Ómurinn í upphafi breyttist í áferðarfallega músík sem erfitt er að lýsa,“ segir í dómnum. Mynd/Spessi ADHD á Djasshátíð Reykjavíkur miðvikudaginn 20. ágúst. Ekki er oft sem hægt er að ráða hvar maður situr í Eldborginni í Hörpu. Á órafmögnuðum tónleikum skiptir það litlu máli, svona upp á hljómburðinn að gera. Öðru máli gegnir um rafmagnaða tónleika. Á lokatónleikum Djasshátíðar Reykjavíkur settist ég beint fyrir aftan hljóðmennina, þar hlaut besta sándið að vera. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Hljómurinn var fullkominn, hann var kristaltær og í alveg réttum hlutföllum. Bassinn var mikill en samt skýr, miðsviðið virkaði víðfeðmt og toppurinn var hóflega sterkur. Ég hugsa að hljóðstjórnin á tónleikunum hafi ekki verið auðveld. ADHD kom þarna fram og einkennandi fyrir hljóminn almennt var hve hann var gruggugur. Ég meina það í jákvæðum skilningi. Hammond-orgel var áberandi, og það framkallar eitthvað sem helst mætti kalla sjarmerandi skít. Þetta gerði heildaráferðina skemmtilega impressjóníska. Það var nánast eins og að horfa á málverk eftir Monet. Litirnir og áferðin var ægifögur, en formin voru óljós, gefin í skyn. Það var nánast eins og þau væru á milli tveggja heima, í veruleikanum og ósýnilegri veröld andans. Tónlistarlega þýddi þetta að rytmar og mismunandi hljómasamsetningar voru allsráðandi, en laglínurnar voru fábrotnar. Þær voru oftast bara litlar hendingar sem urðu ekki að neinu sérstöku. Að gera slíkan hljóðheim tæran og flottan var afrek hjá hljóðmönnunum. Þetta voru skemmtilegir tónleikar. Þeir byrjuðu á því að hljóðfæraleikararnir fjórir settu hljóðfærin í gang og við tók eitthvað sem hljómaði eins og verið væri að stilla hljóminn. Hljóðfæraleikararnir voru Davíð Þór Jónsson á ýmis hljómborðshljóðfæri, Óskar Guðjónsson á saxófón, Magnús Trygvason Eliassen á trommur og Ómar Guðjónsson á gítar og bassa. Ómurinn í upphafi breyttist í áferðarfagra músík sem erfitt er að lýsa. Þarna var hugstreymi, lög breyttust fyrirvaralaust í eitthvað annað sem varð að næsta lagi í ljúfri stígandi; þannig leið klukkutími. Ég naut hvers tóns. Það var svo ótrúlega gaman að mörgu sem bar fyrir eyru. Tónlistin var fremur myrk, en ávallt heillandi. Hvort sem það voru síbreytilegir Hammond-hljómar eða Rakmaninoff-legur píanóleikur, seiðandi, draumkenndur saxófónleikur sem kom stöðugt á óvart, lokkandi slagverkshendingar eða skrautlegur gítarleikur. Maður hafði á tilfinningunni að verið væri að spinna tónlistina frá grunni þarna á sviðinu, en samt virkaði allt svo vel skipulegt. Útkoman var mögnuð upplifun.Niðurstaða: Impressjónísk tónlist sem hætti ekki að vera skemmtileg. Menning Mest lesið „Ég dreg mig í hlé og fer bara og stofna kaffihús“ Lífið Gefi raunsanna mynd af stefnumótahremmingum trans kvenna Bíó og sjónvarp Grænmetisæta í 38 ár en ekki lengur Lífið Kynfræðingur selur slotið á landsbyggðinni Lífið Sérfræðingar rýna í Bakgarðshlaupið: „Endamarkið er í hausnum á þér“ Lífið Una Torfadóttir með sína útgáfu af Bubbalagi frá 1998 Lífið Magnús Árni selur sögufrægt hús með kastalaturni Lífið „Veit ekkert hvernig þessi ferð endar, en ég er samt mjög ánægð með að hafa lagt af stað“ Lífið Potter-stjarna harmar hvernig fór með Rowling Bíó og sjónvarp Sígó eftir hvern hring og undir lokin þurfti að lyfta Mari upp úr stólnum en hún hljóp af stað Lífið Fleiri fréttir Vilja vekja áhuga ungu kynslóðarinnar á töfrum klassískrar tónlistar Hildur, Rán og Ásta fá Barnabókaverðlaun Reykjavíkurborgar Bein útsending: Setning Barnamenningarhátíðar Besti vinur úlfanna hlakkar til að tengjast áhorfendum í Hörpu Nýr safnstjóri Listasafnsins á Akureyri Þau eru tilnefnd til Maístjörnunnar Eigandinn heltekinn af skrímslaverkunum hans Sindra Kveður Tjarnarbíó: „Of lítið og of seint“ Þessi voru tilnefnd til barna- og unglingabókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs Vatnið alltaf heillað þrátt fyrir mikla hræðslu Stórglæsilegar stjörnur á Eddunni Á ferð með mömmu hlaut níu Eddur Ætlar aldrei að setjast í helgan stein Sjá meira
ADHD á Djasshátíð Reykjavíkur miðvikudaginn 20. ágúst. Ekki er oft sem hægt er að ráða hvar maður situr í Eldborginni í Hörpu. Á órafmögnuðum tónleikum skiptir það litlu máli, svona upp á hljómburðinn að gera. Öðru máli gegnir um rafmagnaða tónleika. Á lokatónleikum Djasshátíðar Reykjavíkur settist ég beint fyrir aftan hljóðmennina, þar hlaut besta sándið að vera. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Hljómurinn var fullkominn, hann var kristaltær og í alveg réttum hlutföllum. Bassinn var mikill en samt skýr, miðsviðið virkaði víðfeðmt og toppurinn var hóflega sterkur. Ég hugsa að hljóðstjórnin á tónleikunum hafi ekki verið auðveld. ADHD kom þarna fram og einkennandi fyrir hljóminn almennt var hve hann var gruggugur. Ég meina það í jákvæðum skilningi. Hammond-orgel var áberandi, og það framkallar eitthvað sem helst mætti kalla sjarmerandi skít. Þetta gerði heildaráferðina skemmtilega impressjóníska. Það var nánast eins og að horfa á málverk eftir Monet. Litirnir og áferðin var ægifögur, en formin voru óljós, gefin í skyn. Það var nánast eins og þau væru á milli tveggja heima, í veruleikanum og ósýnilegri veröld andans. Tónlistarlega þýddi þetta að rytmar og mismunandi hljómasamsetningar voru allsráðandi, en laglínurnar voru fábrotnar. Þær voru oftast bara litlar hendingar sem urðu ekki að neinu sérstöku. Að gera slíkan hljóðheim tæran og flottan var afrek hjá hljóðmönnunum. Þetta voru skemmtilegir tónleikar. Þeir byrjuðu á því að hljóðfæraleikararnir fjórir settu hljóðfærin í gang og við tók eitthvað sem hljómaði eins og verið væri að stilla hljóminn. Hljóðfæraleikararnir voru Davíð Þór Jónsson á ýmis hljómborðshljóðfæri, Óskar Guðjónsson á saxófón, Magnús Trygvason Eliassen á trommur og Ómar Guðjónsson á gítar og bassa. Ómurinn í upphafi breyttist í áferðarfagra músík sem erfitt er að lýsa. Þarna var hugstreymi, lög breyttust fyrirvaralaust í eitthvað annað sem varð að næsta lagi í ljúfri stígandi; þannig leið klukkutími. Ég naut hvers tóns. Það var svo ótrúlega gaman að mörgu sem bar fyrir eyru. Tónlistin var fremur myrk, en ávallt heillandi. Hvort sem það voru síbreytilegir Hammond-hljómar eða Rakmaninoff-legur píanóleikur, seiðandi, draumkenndur saxófónleikur sem kom stöðugt á óvart, lokkandi slagverkshendingar eða skrautlegur gítarleikur. Maður hafði á tilfinningunni að verið væri að spinna tónlistina frá grunni þarna á sviðinu, en samt virkaði allt svo vel skipulegt. Útkoman var mögnuð upplifun.Niðurstaða: Impressjónísk tónlist sem hætti ekki að vera skemmtileg.
Menning Mest lesið „Ég dreg mig í hlé og fer bara og stofna kaffihús“ Lífið Gefi raunsanna mynd af stefnumótahremmingum trans kvenna Bíó og sjónvarp Grænmetisæta í 38 ár en ekki lengur Lífið Kynfræðingur selur slotið á landsbyggðinni Lífið Sérfræðingar rýna í Bakgarðshlaupið: „Endamarkið er í hausnum á þér“ Lífið Una Torfadóttir með sína útgáfu af Bubbalagi frá 1998 Lífið Magnús Árni selur sögufrægt hús með kastalaturni Lífið „Veit ekkert hvernig þessi ferð endar, en ég er samt mjög ánægð með að hafa lagt af stað“ Lífið Potter-stjarna harmar hvernig fór með Rowling Bíó og sjónvarp Sígó eftir hvern hring og undir lokin þurfti að lyfta Mari upp úr stólnum en hún hljóp af stað Lífið Fleiri fréttir Vilja vekja áhuga ungu kynslóðarinnar á töfrum klassískrar tónlistar Hildur, Rán og Ásta fá Barnabókaverðlaun Reykjavíkurborgar Bein útsending: Setning Barnamenningarhátíðar Besti vinur úlfanna hlakkar til að tengjast áhorfendum í Hörpu Nýr safnstjóri Listasafnsins á Akureyri Þau eru tilnefnd til Maístjörnunnar Eigandinn heltekinn af skrímslaverkunum hans Sindra Kveður Tjarnarbíó: „Of lítið og of seint“ Þessi voru tilnefnd til barna- og unglingabókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs Vatnið alltaf heillað þrátt fyrir mikla hræðslu Stórglæsilegar stjörnur á Eddunni Á ferð með mömmu hlaut níu Eddur Ætlar aldrei að setjast í helgan stein Sjá meira