Krossfarar nútímans

Á tímum krossferðanna fóru allflestir með órólegt blóð í æðum suður í lönd og það var friður fyrir hina heima á meðan. En nú er öldin önnur. Krossferðirnar eru löngu liðnar en eftir stendur að í samfélögum er viss hópur fólks sem er sífellt í einskonar „krossferðum". Logandi af áhuga, talar það á fundum fram á nætur og lætur til sín taka í hvers kyns uppákomum.Þannig eyðir „krossfaratýpan" ævinni í ævintýri sem óhjákvæmilega hafa áhrif á líf þeirra sem í kring eru. Hinn ákaflyndi krossfari sést ekki fyrir - allir eiga að vera með. Hinir hörðustu hafa einkunnarorðin: Þeir sem ekki eru með mér eru á móti mér.

Það hefur verið gósentíð fyrir fólk af þessu tagi síðan bankahrunið varð. Jarðvegur fyrir endalausa fundi, tækifæri til að tala í gjallarhorn og verða mikilvægari dag frá degi, safna undirskriftum, fara í kröfugöngur, kveikja á blysum. Sumir lifa sig svo inn í rétttrúnaðarhlutverkið að fátt sýnist skorta utan brynjur og krossmark. Í kringum þessa tegund af fólki safnast svo aðrar manngerðir - þeir síóánægðu, þeir sem vilja „snapa fæting", áhrifagjarnar sálir, ævintýrafólk - og ekki má gleyma hinum alvörugefnu sem eilíflega reyna að bjarga heiminum.

Margt hefur gerst í sögunni fyrir tilverknað krossfara. En því miður er framsýni krossfaranna og áhangenda þeirra sjaldnast í sama hlutfalli og hreyfiafl þeirra. Ekki er að ófyrirsynju talað um að kapp sé best með forsjá.

Hættan við krossfaranna er að þeir vilja viðhalda óvissuástandi til að þjóna lund sinni - ekki eyða því. Þetta getur orðið háskalegt á viðsjárverðum tímum, ekki síst ef „krossfarar" eru nýttir af kaldhömruðum og valdasjúkum mönnum til þess að þeir nái að svala metnaði sínum.Lífið er satt að segja slík alsherjar óvissuferð að varla er handstýrðum aðgerðum þar á bætandi.

Höfundur er rithöfundur og blaðamaður.