Sonur Dagbjartar er 32 ára gamall en hefur verið í mikilli neyslu síðustu 16 árin. Hann neytir nú ópíóíða í æð og er verulega veikur að sögn Dagbjartar.
Hún segir fólki misvel gefið og að sonur hennar hafi um ævi sína þurft að glíma við hin ýmsu áföll. Hann þurfi á aðstoð að halda en fái hana hvergi.
„Hann byrjar í neyslu 16 ára gamall. Hann er 32 ára í dag. Hans neysla hefur bara farið stigversnandi eins og gerist hjá þessum hóp. Hann er kominn í harða neyslu, ópíóíða, bara dauðaneyslu,“ segir Dagbjört.
Hún segir hann tilbúinn til að leita sér aðstoðar en að það hafi reynst þeim erfitt að fá hana. Hann hafi leitað á geðsvið Landspítalans og fengið þar inn en skráði sig sjálfur út eftir að hann varð vitni að öðrum sjúklingi sprauta sig.
Hún segir sjúklinginn hafa hótað honum og að hann hafi óttast hvað gerðist ef hann segði til hans. Hann hafi því ákveðið að skrá sig út og ætlaði að fara aftur þegar sjúklingurinn var farinn. Það gekk hins vegar ekki upp.
Dagbjört reyndi í þrígang, með syni sínum, að koma honum að en fékk alltaf þau svör að það væri ekki pláss eða að hann ætti að reyna önnur úrræði fyrst, eins og Vog.
„Hann er búinn með einn mánuð á biðlista upp á Vogi af níu. Á dauðalistanum. Það er fólk að deyja á þessum lista og í hrönnum út af þessum sjúkdómi,“ segir Dagbjört en vegna langrar neyslusögu sonar hennar er biðin lengri fyrir hann inn á Vog.
Hann hafi samt viljað hjálp og þau því ákveðin að taka málin í eigin hendur.
„Ég er hvorki læknir eða hjúkrunarfræðingur eða sérhæfð í afvötnun en þurfti að gera ólöglega hluti til að hjálpa syni mínum í gegnum fráhvöfin
Hv að gerðir þú?
„Við kaupum lyf á svörtum markaði, til að koma honum í gegn, svokölluð bensólyf. Ég tala í fréttum hérna, að ég gerðist glæpamanneskja, til þess að bjarga syni mínum,“ segir Dagbjört sem er alls ekki sátt við að hafa þurft að leita þessa leið.
Hún segir að hún myndi vilja sjá miklu meira gert fyrir fólk sem glími við sama vanda og sonur hennar, sama hvort þau vilji hætta eða ekki.
„Ég myndi vilja sjá miðstöðvar hérna í hverfum Reykjavíkur. Ef fólk vill hætta, það sé eitthvað sem grípi það og það fái bara sín lyf á þeirri stöð undir umsjá fagfólks.“
Þá er hún einnig mjög gagnrýnin á það að neysluskammtar séu teknir af fólki í hans stöðu og að sektin sem þau eigi að greiða renni ekki í sérstakan sjóð, fyrir fólk sem glími við fíknisjúkdóm.
Dagbjört segist enn hafa von fyrir son sinn en óttast framhaldið.
„Hans neysla er orðin dauðans neysla. Hann hefur reynt að taka líf sitt sjálfur með því að sprauta það miklu í sig að hann langi ekki til að vakna daginn eftir. Það er sárt,“ segir Dagbjört og heldur áfram:
„Hann er góður drengur, góður maður. Hann á vonir, drauma og þrár. Hann hefur sagt það við mig að hann hefði aldrei nokkurn tíma viljað fara á þennan stað. Ég ætlaði mér líka annan veg fyrir son minn en þennan veg.“
