We don’t need no education fluttu Pink Floyd hér um árið í sínu frábæra lagi Another brick in the wall. Það er ekki tilefni orða minna að rýna sérstaklega í textann að öðru leyti en því að nám hefur þróast mikið síðan lagið kom út fyrir nálægt 40 árum og kannski hafa höfundar skipt um skoðun?

Mennt er máttugt afl sem skiptir samfélög gríðarlegu máli en það sem gleymist oft er að nám er í stöðugri þróun. Ég er t.d. sannfærður um að nám eigi eftir að verða með allt öðrum hætti eftir 40 ár. Það er tilhneiging að halda að framfarir stöðvist á ákveðnum tímapunkti vegna þess að við dettum niður á einhverja fullkomna formúlu en svo er ekki, og sagan sýnir okkur auðvitað annað. En hvernig tekst til með þróunina er háð ýmsum þáttum, m.a. fjármagni, en þó ekki síst þeim mannauði sem greinin státar af. Í þessu samhengi er auðvitað jákvæðast fyrir þróunina ef menntamál búa við nauðsynlegan fjárhagslegan stuðning. Þannig aukast líkurnar á að greinin laði til sín meira af hæfileikaríku fólki og að framþróunin verði farsælli.

Að þjóna samfélaginu með námi snýst meðal annars um að hafa skýran tilgang, sérstöðu og þjóna raunverulegum þörfum fólks, fyrirtækja og stofnana samfélagsins. Það sem gleymist hins vegar oft er að það er ekki bara tæknin sem knýr áfram breytingar í námi. Við stöndum stöðugt frammi fyrir nýjum viðfangsefnum í tilverunni sem þarf að leysa og nám þarf að taka mið af því. Störf hverfa en önnur koma í staðinn, lífsstíll fólks breytist, og samkeppnisumhverfið er kvikt og kallar stöðugt á nýja þekkingu og færni.

Ef ég skoða í kristalskúluna mína sem ég keypti í Kolaportinu fyrir þúsund kall sýnist mér ég sjá að eftirfarandi geti verið staðan eftir 40 ár: Nágranni minn er í vinnunni og hann getur hvenær sem er stigið inn í sýndarveruleika með teymi sínu þar sem hann mátar viðfangsefnin við námið sitt. Hann getur kallað fram alls konar aðstæður í þessum heimi, meðal annars átt samskipti við og kannað viðbrögð samstarfsfólks, viðskiptavina og annarra við ýmsum hugmyndum og mögulegum aðgerðum. Á sama tíma fylgja teyminu eftir sérstakir þjálfarar og leiðbeinendur sem hægt er að kalla til hvenær sem er inn í sýndarheiminn til að hlusta, greina og vinna með teyminu. Gerist þetta eftir 40 ár – eða kannski fjögur ár? Við höfum heilmikið um það að segja.

 

Höfundur er forseti viðskiptadeildar Háskólans á Bifröst.