Ég sat við matarborðið hinn 17. júní síðastliðinn eftir myndarlega grillveislu. Sólin skein og spjallið snerist fljótlega að forsetakosningunum. Fáir við borðið gátu sætt sig við þær árásir sem beinast sérstaklega að einum forsetaframbjóðanda og fundust ósanngjarnar dylgjurnar um „peningaöfl og hulduher“ og að jafn alvarlegt orð og „landráðamaður“ væri notað án þess að blikna. Eldra fólkið við borðið rifjaði þá upp sérkennilega sögu sem hljóðar svo:
Þegar Kristján Eldjárn bauð sig fyrst fram 1968 gengu menn um hverfi Reykjavíkurborgar; bönkuðu upp á í hverju einasta húsi (þetta var fyrir tíma Facebook) og vöruðu fólk við að kjósa Kristján til forseta því hann væri hættulegur maður. Hann væri kommúnisti sem myndi vinna að því að koma Íslandi undir Sovétríkin. Þá var enn fremur mikið hneykslismál að Kristján hefði á háskólaárum sínum samið klámvísur. Það sæi hver maður að það var engan veginn viðeigandi fyrir næsta forseta Íslands að hafa samið slíkar vísur.
Líklega var þetta meira hneyksli en við getum ímyndað okkur enda fyrir tíma veraldarvefsins. Sem betur fer náðu þessar sögur þó ekki að sannfæra of marga enda var Kristján Eldjárn kosinn forseti, Ísland varð ekki leppríki Sovétríkjanna og klámvísur urðu ekki að morgunverðarbæn landans. Reyndar kom í ljós að Kristján Eldjárn var afskaplega góður forseti og enn fá sumir dreymið augnaráð þegar rifjuð er upp forsetatíð hans, en þessi saga er samt óþægilega kunnugleg.
Sáttasemjarinn mikli
Í norrænni goðafræði er Forseti, sonur Nönnu og Baldurs, sáttasemjarinn mikli. Sumum finnst þetta klisja en öðrum, eins og mér, finnst mikilvægt í ljósi umróts síðustu missera að þjóðin eignist sameiningartákn í forseta sínum. Guðni hefur einmitt lagt áherslu á þá skoðun sína að forseti Íslands eigi að vera sáttasemjari og að engum eigi að finnast forsetinn vera „með hinum í liði", með eða á móti ESB, með eða á móti virkjunum o.s.frv. Hann eigi að koma hlutlaus að borðinu. Guðni vill vera forseti allra Íslendinga, enda einn af okkur. Þetta speglast ágætlega í hinum stóra stuðningshópi hans, eða eins og ein orðaði svo vel: „í þverpólitískari hóp hef ég ekki komist síðan ég tók þátt í stórri flugslysaæfingu."
Tilhugsunin um Guðna sem forseta fyllir mig von. Von um að nú breytist pólitískt landslag okkar á þann veg að auðmýkt en ekki hroki verði aðalsmerki kjörinna fulltrúa. Von um að nú muni ráðamenn þjóðannar sjá að það er hægt að vinna kosningabaráttu án þess að ráðast á nokkurn. Von um að bjartsýni og heilindi Guðna sameini þjóð sem er þreytt og tortryggin. Von um að sómakennd verði einkunnarorð okkar.
Von um að flestir sjái í gegnum aðdróttanir og samsæriskenningar, líkt og með Kristján, kommúnismann og klámvísurnar.

Kristján Eldjárn, kommúnisminn og klámvísurnar
Skoðun

Stöðvum aðför að heilsu kvenna
Erna Bjarnadóttir,Margrét Hildur Ríkharðsdóttir,Jóna Dóra Karlsdóttir,Una María Óskarsdóttir skrifar

Með eða ekki, áfram eða stopp?
Ósk Heiða Sveinsdóttir skrifar

Lýðræði ofar ríki!
Ágústa Ágústsdóttir skrifar

Aðgát skal höfð í nærveru sálar
Stefán Andri Gunnarsson skrifar

Öll á sömu línunni?
Sara Dögg Svanhildardóttir skrifar

Sókn Icelandair Group
Úlfar Steindórsson skrifar

Áfram öflugt og sterkt VR undir forystu Ragnars Þórs Ingólfssonar
Guðrún B Hallbjörnsdóttir skrifar

Er samfélagið tilbúið í breytingar?
Ólafur Þór Gunnarsson skrifar

Mikilvægi menntastefnu á breyttum vinnumarkaði
Sigmundur Halldórsson skrifar

Sjálfstæðir Íslendingar í Píradís
Haukur Viðar Alfreðsson skrifar

Veðja á hvern?
Jóhann Páll Jóhannsson skrifar

Fíkniefnalaust Ísland árið 2000
Ásgrímur Hermannsson skrifar

Eftiráskýringar Ragnars Þórs í aðdraganda formannskjörs í VR
Ólafur Reimar Gunnarsson skrifar

Lekt þak, brotið klósettrör og kaldur ofn
Jón Pétursson skrifar

Píratísk flóttamannastefna
Magnús D. Norðdahl skrifar