Skoðun

Vanvirðing við líf, vanvirðing við sögu þjóðar

Þórður Áskell Magnússon skrifar
Árið 2015 erum við Íslendingar að senda okkar minnstu báta á sjó til strandveiða. Margir þessara báta eru smábátar í fyllstu merkingu þess orðs. Sumir hverjir eru lítið annað en þvottabali með utanborðsmótor. Þetta er eini bátaflokkur Íslands sem stundar ólympískar veiðar, veiðar þar sem hver bátur er í beinharðri samkeppni við næsta bát. Veiðar þar sem róðralag er ákveðið í ráðuneytinu. Og við sem búum úti á landi þurfum að horfa á eftir bátunum okkar, pínulitlum skeljum, æða út í veður sem undir venjulegum kringumstæðum enginn færi út í.

Það er því miður ekki spurning um hvort eða hvenær af þessu hlýst mikill skaði. Spurningin er bara sú hversu mörg mannslíf þetta mun kosta.

Sjórinn hefur tekið mörg líf við Íslandsstrendur í gegnum tíðina. Og það er dónaskapur við sögu þjóðarinnar að storka því að óþörfu. Strandveiðar er hægt að setja í ótal aðrar myndir, til dæmis að hver bátur hafi 15-20-25 daga sem hann velur sjálfur svo dæmi sé tekið. Þannig yrði líklega verð á afurðunum hærra þar sem veiðarnar dreifðust betur. Og við ættum að vita það sem þjóð að við storkum ekki þessum náttúruöflum að óþörfu. Þegar þetta er skrifað horfi ég út um gluggann og við mér blasir stinningskaldi. Jafnvel allhvass. Að senda okkar smæstu báta út í slíkt veður í ólympíska samkeppni er óvirðing við sögu okkar þjóðar.




Skoðun

Sjá meira


×