Blaðamaðurinn og rithöfundurinn Quentin Bates skrifar glæpasögur sem gerast í íslenskum raunveruleika þar sem Gunnhildur Gísladóttir, aðstoðarvarðstjóri hjá lögreglunni á höfuðborgarsvæðinu, og hennar fólk eltist við undirheimalýð og glæpahyski í Reykjavík.

„Ég þekki vel til hérna og umhverfið er athyglisvert og spennandi og mér fannst þetta bara góð hugmynd,“ segir Quentin sem sótti landið heim nýlega meðal annars í tilefni af því að bók hans Thin Ice, Á hálum ís, var að koma út á íslensku.

„Mér fannst ómögulegt að nýta ekki innsýn mína og þekkingu á íslensku samfélagi,“ segir Quentin sem hefur meðal annars búið á Íslandi ásamt íslenskri eiginkonu sinni en hingað kom hann fyrst sem ungur maður.

Á hálum ís er önnur bókin um Gunnhildi, eða Gunnu, sem kemur út á íslensku en riðið var á íslenskt vaðið með Blákaldri lygi, sem fékk góðar viðtökur þegar hún kom út fyrir nokkrum árum.

Quentin býr með fjölskyldu sinni á Englandi þar sem hann skrifar sjávarútvegsfréttir á daginn en sinnir þýðingum á íslenskum skáldverkum og eigin glæpaskrifum á kvöldin. Aðspurður segir hann að aldrei hafi hvarflað að sér að skrifa glæpasögur sem gerist í heimalandinu. Hugmyndin um að leggja út á glæpabrautina hafi einhvern veginn alltaf tengst Íslandi.

Það er ekki nóg með að Quentin skrifi um glæpi sem framdir eru á Íslandi hann þýðir einnig íslenskar glæpasögur á ensku, meðal annars bækur Ragnars Jónassonar og Lilju Sigurðardóttur.

Glæpir og fiskerí

„Ég þýddi líka Stormfugla Einars Kárasonar,“ segir Quentin og greinilegt er að honum hefur ekki leiðst í sjávarháska með Einari og persónum hans, enda gamall sjóhundur.

„Sjórinn er mitt bakland. Ég var lengi sjómaður á togara við strendur Englands og Íslands en er nú ekki svo gamall að ég hafi verið í þorskastríðinu. Það var búið áður en ég byrjaði í þessu,“ segir Quentin sem enn gerir út ef svo má segja.

„Ég er blaðamaður á daginn og skrifa eingöngu um sjávarútveg; fisk, kvóta, skipasmíði, bobbinga og allt sem viðkemur útgerð og sjósókn.“ Sjávarútvegsfréttirnar skrifar Quentin úti í skúr í garðinum heima hjá sér þaðan sem þær fara lóðbeint á netið.

„Þegar ég er búinn í skúrnum á daginn fer ég að sinna þýðingunum og mínu dóti í eldhúsinu. Ég reyni að halda þessu aðskildu þannig og fer ekki með bækurnar út í skúr og helst ekki með fiskidótið inn í eldhús þótt það gangi ekki alltaf upp.“

Undarlegur masókismi

Quentin segist tilheyra fámennum hópi krimmahöfunda sem hafi valið sér Norðurlöndin sem sögusvið án þess að vera þaðan. „Við köllum okkur „the Nordic Pretenders“, segri hann um þessar vel meinandi boðflennur.

„Þetta er auk mín meðal annars Michael Ridpath, sem skrifar um Ísland, Christoffer Petersen, sem skrifar um Grænland, Þjóðverjinn Jan Costin Wagner sem skrifar um Finnland, og nokkrir til viðbótar.

„Það þykir ekkert sérkennilegt að breskir höfundar fari suður á bóginn eftir sögusviði, til Frakklands og Ítalíu. Til dæmis. Kannski vegna þess að maturinn og veðrið er alltaf gott? En það þykir svolítið skrítið að fara norður eftir. Kannski er það ákveðinn masókismi að reyna að nota Ísland, Noreg, Finnland og Grænland.“