Skiptinemi á vegum Rótarý Sindri Engilbertsson skrifar 28. febrúar 2015 07:00 Fyrir tæpum fjórum árum stóð ég við kveðjuhliðið í Flugstöð Leifs Eiríkssonar með fjölskyldunni. Mamma og systur mínar grátandi, pabbi hálfvandræðalegur, og ég, á hinu stórkostlega 15. aldursári, mjög vandræðalegur. Þetta var daginn sem Eyrún systir mín lagði upp í skiptinám sitt í Mexíkó. Ég var ekki sorgmæddur, ég var eiginlega frekar ánægður með alla athyglina sem ég vænti að njóta næsta árið! Næsta árið fékk ég sterka tilfinningu fyrir skiptinámi erlendis í gegnum systur mína og allt það sem hún sagði mér. Í gegnum upplifanir hennar komst ég í tæri við þá lífsreynslu sem skiptinám er. Árið leið og systir mín sneri aftur, kannski ekki sem stórbreytt manneskja, en greinilega reynslunni ríkari. Hugmynd kviknaði hjá mér: Gæti ég? Ætti ég? Fyrir rúmu ári stóð ég við kveðjuhliðið í Flugstöð Leifs Eiríkssonar með fjölskyldunni. Mamma grét, systur mínar og pabbi voru hálfvandræðaleg, og ég, á hinu heldur skárra 18. aldursári, var syfjaður. Þennan dag hófst mitt árslanga skiptinám í Sviss. Ég var ekki sorgmæddur, en heldur ekki beint spenntur. Eftir heilt ár af vinnu, undirbúningi, stressi og veseni þá var erfitt að trúa því að þetta væri í raun að gerast. Ég komst heill á húfi í gegnum flugvöllinn, upp í vél, upp í loftið og svo var ég kominn til Zürich. Ég stóð við færibandið, þegar ég tók eftir litlum strák sem starði á mig gegnum glugga. Ég veifaði, hann hljóp í burtu. Fimm mínútum seinna voru þau fimm í þessum litla glugga. Ég hugsaði með mér að annaðhvort hefðu þau aldrei séð Íslending áður, eða þetta væri nýja fjölskyldan mín. Á endanum komst ég til þeirra, við kynntum okkur og án þess að vita alveg hvernig við áttum að láta byrjuðum við á byrjuninni, vandræðalegu spjalli. Ég hafði ekki lært þýsku í MR en þeir tveir mánuðir sem ég hafði lært þýsku á internetinu skiluðu sér vel: Guten Tag. Ich heisse Sindri. Mir geht es gut. Das Pferd ist gross“. Næstu þrjár vikur voru undirbúningstímabil nýrra skiptinema. Á daginn fór ég í tungumálaskóla Rótarý með öðrum skiptinemum hvaðanæva að úr heiminum, en á kvöldin var ég heima með fjölskyldunni. Þau töluðu nær enga ensku svo það var þýska eða þögn. Þetta var í ágúst, það var sól alla daga og hitinn fór ekki undir 20°. Ég eignaðist vini frá öllum heimsálfum og þýskan varð fljótt betri. Um helgar ferðuðumst við skiptinemarnir um landið (í Sviss fá skiptinemar á vegum Rótarý kort að öllum almenningssamgöngum sem þýddi að við gátum farið hvert sem var, hvenær sem var). Þessar þrjár vikur liðu hratt og þá tók við næsti hluti: Skólinn. Ég var í menntaskóla í hjarta Zürich. Viðskiptaskólanum Kantonsschule Enge. Nýtt tímabil hófst. Skyndilega var eingöngu töluð þýska, allan daginn, og það svissneska mállýskan af þýsku, sem er í raun annað tungumál. Svo enn var ég stöðugt að læra. Nýir skiptinemar komu og gamlir fóru, aftur heim, langt í burtu. Ég kynntist fyrstu fjölskyldunni sífellt betur á þeim fjórum mánuðum sem ég bjó þar. Þá hófst nýtt tímabil, með nýrri fjölskyldu á nýjum stað (í skiptinámsprógrammi Rótarý á maður að búa hjá þremur fjölskyldum yfir árið). Ég átti að mæta mánaðarlega á fund hjá mínum Rótarýklúbbi, og tvisvar var ég fenginn til að flytja hálftíma erindi um mig og um Ísland, á þýsku að sjálfsögðu. Jólin komu og fóru, ég fann fyrir heimþrá í fyrsta sinn, og ég var stöðugt að upplifa eitthvað nýtt og kynnast fleira fólki. Skiptinám er heilt ár án rútínu. Hjá mér (og líklega flestum öðrum) skiptist það í tvo hluta: „Ég er nýkominn og allt er nýtt og spennandi“ og svo yfir nótt breyttist það í: „Shit, þetta er alveg að verða búið – égverðaðgeraalltsjáalltlæraalltnúnastrax!“ Tíminn leið hratt og því lengra sem leið á dvölina, því hraðar leið hann. Áður en ég tók skrefið sjálfur hafði ég heyrt margt um skiptinám. Samt vissi ég ekki við hverju ég ætti að búast. Upphaflega langaði mig mest til Spánar eða Suður-Ameríku. Mig langaði að læra spænsku og vera í sól og hita. Ég endaði á að „vera sendur“ til þýska hluta Sviss, lands þar sem ekki er einu sinni töluð venjuleg þýska. Ég fékk bakþanka. Ég hugsaði með mér að þetta yrði ekki sú reynsla sem ég sóttist eftir. Svo kom ég út og þetta gleymdist fljótt. Það skiptir minna máli hvert maður fer en ég hélt í fyrstu. Svo lengi sem maður reynir að njóta tímans með opnum huga ætti reynslan að verða ógleymanleg. Stundum er þetta skrítið. Maður fylgist með því sem er að gerast á Íslandi og finnst skrítið að vera ekki þátttakandi í því. Þegar ég fór út bjuggu allir í fjölskyldunni enn heima, en þegar ég kom heim voru báðar systur mínar fluttar út og ég orðinn hálfgert einkabarn. Margt breytist á einu ári, þótt tíminn líði hratt. Ég mun aldrei gleyma vinunum sem ég eignaðist í Sviss, en þeir eru búsettir um allan heim og flesta hitti ég líklega aldrei aftur. Ég mun aldrei gleyma öllu sem ég upplifði og sá, og ég mun svo sannarlega aldrei sjá eftir því að hafa tekið skrefið út í óvissuna, í skiptinám. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson Skoðun Mega blaðamenn ljúga? Páll Steingrímsson Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Á hvaða vegferð er ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur gagnvart sjávarútvegssveitarfélögunum? Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Dæmir sig sjálft Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Mega blaðamenn ljúga? Páll Steingrímsson skrifar Skoðun Ákall um nægjusemi í heimi neyslubrjálæðis Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir skrifar Skoðun Samstarf er lykill að framtíðinni Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæði? Dagur B. Eggertsson skrifar Skoðun Hver erum við? Hvert stefnum við? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar Skoðun Hugtakið valdarán gengisfellt Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ábyrgðin er þeirra Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Dæmt um form, ekki efni Hörður Arnarson skrifar Skoðun Að þröngva lífsskoðun upp á annað fólk Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Um fundarstjórn forseta Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hjálpartæki – fyrir hverja? Júlíana Magnúsdóttir skrifar Skoðun Flugnám - Fyrsti hluti: Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland skrifar Skoðun Í 1.129 daga hefur Alþingi hunsað jaðarsettasta hóp samfélagsins Grímur Atlason skrifar Skoðun Tekur ný ríkisstjórn af skarið? Árni Einarsson skrifar Skoðun Strandveiðar í gíslingu – Alþingi sveltir sjávarbyggðir Árni Björn Kristbjörnsson skrifar Skoðun Rölt að botninum Smári McCarthy skrifar Skoðun Að fortíð skal hyggja þegar framtíð skal byggja Einar G. Harðarson skrifar Skoðun Málþóf spillingar og græðgi á Alþingi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Lýðskrum Skattfylkingarinnar Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Krabbamein – reddast þetta? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Valdið yfir sjávarútvegsmálunum Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lummuleg áform heilbrigðisráðherra Ragnar Sigurður Kristjánsson skrifar Skoðun Hver á að fá súrefnisgrímuna fyrst? Davíð Bergmann. skrifar Skoðun Baráttan um kjör eldra fólks Jónína Björk Óskarsdóttir skrifar Sjá meira
Fyrir tæpum fjórum árum stóð ég við kveðjuhliðið í Flugstöð Leifs Eiríkssonar með fjölskyldunni. Mamma og systur mínar grátandi, pabbi hálfvandræðalegur, og ég, á hinu stórkostlega 15. aldursári, mjög vandræðalegur. Þetta var daginn sem Eyrún systir mín lagði upp í skiptinám sitt í Mexíkó. Ég var ekki sorgmæddur, ég var eiginlega frekar ánægður með alla athyglina sem ég vænti að njóta næsta árið! Næsta árið fékk ég sterka tilfinningu fyrir skiptinámi erlendis í gegnum systur mína og allt það sem hún sagði mér. Í gegnum upplifanir hennar komst ég í tæri við þá lífsreynslu sem skiptinám er. Árið leið og systir mín sneri aftur, kannski ekki sem stórbreytt manneskja, en greinilega reynslunni ríkari. Hugmynd kviknaði hjá mér: Gæti ég? Ætti ég? Fyrir rúmu ári stóð ég við kveðjuhliðið í Flugstöð Leifs Eiríkssonar með fjölskyldunni. Mamma grét, systur mínar og pabbi voru hálfvandræðaleg, og ég, á hinu heldur skárra 18. aldursári, var syfjaður. Þennan dag hófst mitt árslanga skiptinám í Sviss. Ég var ekki sorgmæddur, en heldur ekki beint spenntur. Eftir heilt ár af vinnu, undirbúningi, stressi og veseni þá var erfitt að trúa því að þetta væri í raun að gerast. Ég komst heill á húfi í gegnum flugvöllinn, upp í vél, upp í loftið og svo var ég kominn til Zürich. Ég stóð við færibandið, þegar ég tók eftir litlum strák sem starði á mig gegnum glugga. Ég veifaði, hann hljóp í burtu. Fimm mínútum seinna voru þau fimm í þessum litla glugga. Ég hugsaði með mér að annaðhvort hefðu þau aldrei séð Íslending áður, eða þetta væri nýja fjölskyldan mín. Á endanum komst ég til þeirra, við kynntum okkur og án þess að vita alveg hvernig við áttum að láta byrjuðum við á byrjuninni, vandræðalegu spjalli. Ég hafði ekki lært þýsku í MR en þeir tveir mánuðir sem ég hafði lært þýsku á internetinu skiluðu sér vel: Guten Tag. Ich heisse Sindri. Mir geht es gut. Das Pferd ist gross“. Næstu þrjár vikur voru undirbúningstímabil nýrra skiptinema. Á daginn fór ég í tungumálaskóla Rótarý með öðrum skiptinemum hvaðanæva að úr heiminum, en á kvöldin var ég heima með fjölskyldunni. Þau töluðu nær enga ensku svo það var þýska eða þögn. Þetta var í ágúst, það var sól alla daga og hitinn fór ekki undir 20°. Ég eignaðist vini frá öllum heimsálfum og þýskan varð fljótt betri. Um helgar ferðuðumst við skiptinemarnir um landið (í Sviss fá skiptinemar á vegum Rótarý kort að öllum almenningssamgöngum sem þýddi að við gátum farið hvert sem var, hvenær sem var). Þessar þrjár vikur liðu hratt og þá tók við næsti hluti: Skólinn. Ég var í menntaskóla í hjarta Zürich. Viðskiptaskólanum Kantonsschule Enge. Nýtt tímabil hófst. Skyndilega var eingöngu töluð þýska, allan daginn, og það svissneska mállýskan af þýsku, sem er í raun annað tungumál. Svo enn var ég stöðugt að læra. Nýir skiptinemar komu og gamlir fóru, aftur heim, langt í burtu. Ég kynntist fyrstu fjölskyldunni sífellt betur á þeim fjórum mánuðum sem ég bjó þar. Þá hófst nýtt tímabil, með nýrri fjölskyldu á nýjum stað (í skiptinámsprógrammi Rótarý á maður að búa hjá þremur fjölskyldum yfir árið). Ég átti að mæta mánaðarlega á fund hjá mínum Rótarýklúbbi, og tvisvar var ég fenginn til að flytja hálftíma erindi um mig og um Ísland, á þýsku að sjálfsögðu. Jólin komu og fóru, ég fann fyrir heimþrá í fyrsta sinn, og ég var stöðugt að upplifa eitthvað nýtt og kynnast fleira fólki. Skiptinám er heilt ár án rútínu. Hjá mér (og líklega flestum öðrum) skiptist það í tvo hluta: „Ég er nýkominn og allt er nýtt og spennandi“ og svo yfir nótt breyttist það í: „Shit, þetta er alveg að verða búið – égverðaðgeraalltsjáalltlæraalltnúnastrax!“ Tíminn leið hratt og því lengra sem leið á dvölina, því hraðar leið hann. Áður en ég tók skrefið sjálfur hafði ég heyrt margt um skiptinám. Samt vissi ég ekki við hverju ég ætti að búast. Upphaflega langaði mig mest til Spánar eða Suður-Ameríku. Mig langaði að læra spænsku og vera í sól og hita. Ég endaði á að „vera sendur“ til þýska hluta Sviss, lands þar sem ekki er einu sinni töluð venjuleg þýska. Ég fékk bakþanka. Ég hugsaði með mér að þetta yrði ekki sú reynsla sem ég sóttist eftir. Svo kom ég út og þetta gleymdist fljótt. Það skiptir minna máli hvert maður fer en ég hélt í fyrstu. Svo lengi sem maður reynir að njóta tímans með opnum huga ætti reynslan að verða ógleymanleg. Stundum er þetta skrítið. Maður fylgist með því sem er að gerast á Íslandi og finnst skrítið að vera ekki þátttakandi í því. Þegar ég fór út bjuggu allir í fjölskyldunni enn heima, en þegar ég kom heim voru báðar systur mínar fluttar út og ég orðinn hálfgert einkabarn. Margt breytist á einu ári, þótt tíminn líði hratt. Ég mun aldrei gleyma vinunum sem ég eignaðist í Sviss, en þeir eru búsettir um allan heim og flesta hitti ég líklega aldrei aftur. Ég mun aldrei gleyma öllu sem ég upplifði og sá, og ég mun svo sannarlega aldrei sjá eftir því að hafa tekið skrefið út í óvissuna, í skiptinám.
Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun
Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir Skoðun
Skoðun Á hvaða vegferð er ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur gagnvart sjávarútvegssveitarfélögunum? Anton Guðmundsson skrifar
Skoðun Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir skrifar
Skoðun Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir skrifar
Skoðun Fjármálalæsi í fríinu – fjárfesting sem endist lengur en sólbrúnkan! Íris Björk Hreinsdóttir skrifar
Skoðun Flugnám - Fyrsti hluti: Menntasjóður námsmanna og ECTS einingar Matthías Arngrímsson skrifar
Í skugga virkjana, þegar náttúran fær ekki að tala: Hvammsvirkjun lamin í gegn með góðu og illu Gunnar Þór Jónsson,Svanborg R. Jónsdóttir Skoðun
Hvað hefur áunnist á 140 dögum? Heiða Björg Hilmisdóttir,Dóra Björt Guðjónsdóttir,Sanna Magdalena Mörtudóttir,Helga Þórðardóttir,Líf Magneudóttir Skoðun