Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir skrifar 15. nóvember 2024 09:15 Kæra forysta Kennarasambands Íslands, Ég skrifa ykkur í dag sem móðir barns með fötlun, barn sem hefur verið heima hjá mér í ótímabundnu verkfalli leikskólans í 13 daga. Verkfallið er vissulega ætlað að knýja fram breytingar á kjörum starfsfólks leikskóla, og ég hef skilning á þeim kröfum. En mig langar að vekja athygli ykkar á þeim hrikalegu afleiðingum sem þessar aðgerðir hafa á viðkvæmasta hóp samfélagsins – börn með sértækar þarfir – og fjölskyldur þeirra. Sonur minn hefur verið án sértæks stuðnings frá leikskólanum allan þennan tíma. Ég hef ekki aðgang að sérfræðingum, þjálfun eða stuðningi sem hann krefst daglega til að þrífast. Við erum komin á þann stað að ég óttast afleiðingarnar fyrir andlega og líkamlega líðan hans. Hann hefur misst stöðugleika, öryggi og rútínu sem hann treystir á til að takast á við heiminn. Álagið er ekki aðeins á honum – systkinin hans horfa upp á þetta ástand dag eftir dag, og sjá móður sína örmagna, bæði andlega og líkamlega. Þeir sjá bróður sinn þjást og vita ekki hvernig þeir eiga að hjálpa. Það er ekki aðeins sárt – það er siðferðilega óásættanlegt að setja börn sem mín í þessa stöðu. Verkföll eru oft réttlætt með því að þau séu til hagsbóta fyrir samfélagið til lengri tíma litið. En hvað með réttindi barnsins? Hvað með siðferðilega skyldu okkar til að tryggja að þau fái stuðninginn sem þau eiga rétt á? Þegar barnið mitt fær ekki nauðsynlegan stuðning, er það ekki aðeins tímabundinn skaði – það eru snjóboltaáhrif sem munu hafa afleiðingar fyrir hann og fjölskyldu hans til lengri tíma. Við höfum nú þegar þurft að axla verulegt fjárhagslegt tap vegna þessa verkfalls. Ég hef ekki getað stundað vinnu mína af fullum krafti, og við höfum þurft að forgangsraða fjármunum okkar til að mæta þessum nýju aðstæðum. Það hefur áhrif á alla fjölskylduna, ekki bara mig og son minn, heldur einnig systkini hans. Það er erfitt að útskýra fyrir öðrum börnum mínum hvers vegna við erum í þessari stöðu og hvers vegna bróðir þeirra fær ekki þá aðstoð sem hann þarf. Ég bið ykkur að hugsa um börn eins og son minn þegar þið takið ákvarðanir um aðgerðir. Ég bið ykkur að íhuga hvort það sé sanngjarnt að fórna þeirra velferð í þessari baráttu. Hver er siðferðileg ábyrgð ykkar gagnvart börnum með sérþarfir og fjölskyldum þeirra? Við sem foreldrar erum að berjast á báðum vígstöðvum – að reyna að halda fjölskyldulífinu gangandi, á meðan við fylgjumst með geðheilsu okkar og líðan fjara út fyrir augum okkar. Ég hvet ykkur til að endurskoða aðferðafræðina í þessari baráttu. Er ekki hægt að ná fram kröfum án þess að leggja þyngstu byrðarnar á þau börn sem minnst mega sín? Við þurfum samfélag sem stendur saman og verndar réttindi barna, ekki samfélag sem brýtur niður þau veikustu. Með von um að þið takið ábendingar mínar til greina og endurskoðið aðgerðir sem koma svona illa við viðkvæmustu hópana okkar, Móðir barns með fötlun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kennaraverkfall 2024 Málefni fatlaðs fólks Skóla- og menntamál Mest lesið Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson Skoðun Rúmfatalagerinn, ekki fyrir alla! Ragnar Gunnarsson Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun Ráðgátan um RÚV Helgi Brynjarsson Skoðun Er edrúlífið æðislegt? Jakob Smári Magnússon Skoðun Ísland þarf engan sérdíl Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Flækjustig í skjóli einföldunar Kolbrún Georgsdóttir Skoðun Lausnir í leikskólamálum Kristín Thoroddsen Skoðun Kópavogsmódelið Ragnheiður Ósk Jensdóttir Skoðun Hvetjandi refsing Reykjavíkurborgar Halla Gunnarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Drifkraftur bata – Alþjóðlegi geðheilbrigðisdagurinn Sigríður Ásta Hauksdóttir skrifar Skoðun Lordinn lýgur! Andrés Pétursson skrifar Skoðun Það er ekki hægt að þykjast með líf barnanna okkar Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Í örugga höfn! Örlygur Hnefill Örlygsson,Bergur Elías Ágústsson skrifar Skoðun Reykjavíkurmódelið er skref í rétta átt – fyrir börnin og starfsfólkið Bozena Raczkowska skrifar Skoðun Varasjóður eða hefðbundið styrkjakerfi? Birgitta Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Geðheilsa á tímum óvissu og áskorana María Heimisdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið Ragnheiður Ósk Jensdóttir skrifar Skoðun Villta vestur ólöglegra veðmálaauglýsinga á Íslandi Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir skrifar Skoðun Ísland þarf engan sérdíl Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Er edrúlífið æðislegt? Jakob Smári Magnússon skrifar Skoðun Rúmfatalagerinn, ekki fyrir alla! Ragnar Gunnarsson skrifar Skoðun Að gera ráð fyrir frelsi Birgir Orri Ásgrímsson skrifar Skoðun Að þekkja sín takmörk Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Gervigreind og dómgreind Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Fjárfesting í réttindum barna bætir fjárhag sveitarfélaga Marín Rós Eyjólfsdóttir skrifar Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson skrifar Skoðun Alþjóða geðheilbrigðisdagurinn – réttur til réttrar meðferðar Pétur Maack Þorsteinsson skrifar Skoðun Á að takmarka samfélagsmiðlanotkun barna? María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Hvernig vogar þú þér að gera grín að Möggu Stínu? Elliði Vignisson skrifar Skoðun Hvað er í gangi? Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Lausnir í leikskólamálum Kristín Thoroddsen skrifar Skoðun Hjálpum fólki að eignast börn Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Ráðgátan um RÚV Helgi Brynjarsson skrifar Skoðun Hvetjandi refsing Reykjavíkurborgar Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Flækjustig í skjóli einföldunar Kolbrún Georgsdóttir skrifar Skoðun Lýst eftir afstöðu Viðreisnar til ríkisstyrkja Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Vegferð menntunar Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: skrifar Sjá meira
Kæra forysta Kennarasambands Íslands, Ég skrifa ykkur í dag sem móðir barns með fötlun, barn sem hefur verið heima hjá mér í ótímabundnu verkfalli leikskólans í 13 daga. Verkfallið er vissulega ætlað að knýja fram breytingar á kjörum starfsfólks leikskóla, og ég hef skilning á þeim kröfum. En mig langar að vekja athygli ykkar á þeim hrikalegu afleiðingum sem þessar aðgerðir hafa á viðkvæmasta hóp samfélagsins – börn með sértækar þarfir – og fjölskyldur þeirra. Sonur minn hefur verið án sértæks stuðnings frá leikskólanum allan þennan tíma. Ég hef ekki aðgang að sérfræðingum, þjálfun eða stuðningi sem hann krefst daglega til að þrífast. Við erum komin á þann stað að ég óttast afleiðingarnar fyrir andlega og líkamlega líðan hans. Hann hefur misst stöðugleika, öryggi og rútínu sem hann treystir á til að takast á við heiminn. Álagið er ekki aðeins á honum – systkinin hans horfa upp á þetta ástand dag eftir dag, og sjá móður sína örmagna, bæði andlega og líkamlega. Þeir sjá bróður sinn þjást og vita ekki hvernig þeir eiga að hjálpa. Það er ekki aðeins sárt – það er siðferðilega óásættanlegt að setja börn sem mín í þessa stöðu. Verkföll eru oft réttlætt með því að þau séu til hagsbóta fyrir samfélagið til lengri tíma litið. En hvað með réttindi barnsins? Hvað með siðferðilega skyldu okkar til að tryggja að þau fái stuðninginn sem þau eiga rétt á? Þegar barnið mitt fær ekki nauðsynlegan stuðning, er það ekki aðeins tímabundinn skaði – það eru snjóboltaáhrif sem munu hafa afleiðingar fyrir hann og fjölskyldu hans til lengri tíma. Við höfum nú þegar þurft að axla verulegt fjárhagslegt tap vegna þessa verkfalls. Ég hef ekki getað stundað vinnu mína af fullum krafti, og við höfum þurft að forgangsraða fjármunum okkar til að mæta þessum nýju aðstæðum. Það hefur áhrif á alla fjölskylduna, ekki bara mig og son minn, heldur einnig systkini hans. Það er erfitt að útskýra fyrir öðrum börnum mínum hvers vegna við erum í þessari stöðu og hvers vegna bróðir þeirra fær ekki þá aðstoð sem hann þarf. Ég bið ykkur að hugsa um börn eins og son minn þegar þið takið ákvarðanir um aðgerðir. Ég bið ykkur að íhuga hvort það sé sanngjarnt að fórna þeirra velferð í þessari baráttu. Hver er siðferðileg ábyrgð ykkar gagnvart börnum með sérþarfir og fjölskyldum þeirra? Við sem foreldrar erum að berjast á báðum vígstöðvum – að reyna að halda fjölskyldulífinu gangandi, á meðan við fylgjumst með geðheilsu okkar og líðan fjara út fyrir augum okkar. Ég hvet ykkur til að endurskoða aðferðafræðina í þessari baráttu. Er ekki hægt að ná fram kröfum án þess að leggja þyngstu byrðarnar á þau börn sem minnst mega sín? Við þurfum samfélag sem stendur saman og verndar réttindi barna, ekki samfélag sem brýtur niður þau veikustu. Með von um að þið takið ábendingar mínar til greina og endurskoðið aðgerðir sem koma svona illa við viðkvæmustu hópana okkar, Móðir barns með fötlun.
Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun
Skoðun Reykjavíkurmódelið er skref í rétta átt – fyrir börnin og starfsfólkið Bozena Raczkowska skrifar
Skoðun Sterkari saman – geðheilsa er mannréttindi allra Halldóra Jónsdóttir,Halldóra Víðisdóttir,Júlíana Guðrún Þórðardóttir skrifar
Skoðun Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson skrifar
Skoðun Alþjóða geðheilbrigðisdagurinn – réttur til réttrar meðferðar Pétur Maack Þorsteinsson skrifar
Skoðun Almenningssamgöngur fyrir útvalda: Áskorun til stjórnar Strætó bs. og Reykjavíkurborgar Þorsteinn Árnason Sürmeli: skrifar
Hættið að þykjast standa með mannréttindum – hafnið nýju útlendingafrumvarpi Jón Sigurðsson Skoðun