Opið bréf til forystu Kennarasambands Íslands (KÍ): Endurskoðum aðferðafræði verkfallsins Valgerður Bára Bárðardóttir skrifar 15. nóvember 2024 09:15 Kæra forysta Kennarasambands Íslands, Ég skrifa ykkur í dag sem móðir barns með fötlun, barn sem hefur verið heima hjá mér í ótímabundnu verkfalli leikskólans í 13 daga. Verkfallið er vissulega ætlað að knýja fram breytingar á kjörum starfsfólks leikskóla, og ég hef skilning á þeim kröfum. En mig langar að vekja athygli ykkar á þeim hrikalegu afleiðingum sem þessar aðgerðir hafa á viðkvæmasta hóp samfélagsins – börn með sértækar þarfir – og fjölskyldur þeirra. Sonur minn hefur verið án sértæks stuðnings frá leikskólanum allan þennan tíma. Ég hef ekki aðgang að sérfræðingum, þjálfun eða stuðningi sem hann krefst daglega til að þrífast. Við erum komin á þann stað að ég óttast afleiðingarnar fyrir andlega og líkamlega líðan hans. Hann hefur misst stöðugleika, öryggi og rútínu sem hann treystir á til að takast á við heiminn. Álagið er ekki aðeins á honum – systkinin hans horfa upp á þetta ástand dag eftir dag, og sjá móður sína örmagna, bæði andlega og líkamlega. Þeir sjá bróður sinn þjást og vita ekki hvernig þeir eiga að hjálpa. Það er ekki aðeins sárt – það er siðferðilega óásættanlegt að setja börn sem mín í þessa stöðu. Verkföll eru oft réttlætt með því að þau séu til hagsbóta fyrir samfélagið til lengri tíma litið. En hvað með réttindi barnsins? Hvað með siðferðilega skyldu okkar til að tryggja að þau fái stuðninginn sem þau eiga rétt á? Þegar barnið mitt fær ekki nauðsynlegan stuðning, er það ekki aðeins tímabundinn skaði – það eru snjóboltaáhrif sem munu hafa afleiðingar fyrir hann og fjölskyldu hans til lengri tíma. Við höfum nú þegar þurft að axla verulegt fjárhagslegt tap vegna þessa verkfalls. Ég hef ekki getað stundað vinnu mína af fullum krafti, og við höfum þurft að forgangsraða fjármunum okkar til að mæta þessum nýju aðstæðum. Það hefur áhrif á alla fjölskylduna, ekki bara mig og son minn, heldur einnig systkini hans. Það er erfitt að útskýra fyrir öðrum börnum mínum hvers vegna við erum í þessari stöðu og hvers vegna bróðir þeirra fær ekki þá aðstoð sem hann þarf. Ég bið ykkur að hugsa um börn eins og son minn þegar þið takið ákvarðanir um aðgerðir. Ég bið ykkur að íhuga hvort það sé sanngjarnt að fórna þeirra velferð í þessari baráttu. Hver er siðferðileg ábyrgð ykkar gagnvart börnum með sérþarfir og fjölskyldum þeirra? Við sem foreldrar erum að berjast á báðum vígstöðvum – að reyna að halda fjölskyldulífinu gangandi, á meðan við fylgjumst með geðheilsu okkar og líðan fjara út fyrir augum okkar. Ég hvet ykkur til að endurskoða aðferðafræðina í þessari baráttu. Er ekki hægt að ná fram kröfum án þess að leggja þyngstu byrðarnar á þau börn sem minnst mega sín? Við þurfum samfélag sem stendur saman og verndar réttindi barna, ekki samfélag sem brýtur niður þau veikustu. Með von um að þið takið ábendingar mínar til greina og endurskoðið aðgerðir sem koma svona illa við viðkvæmustu hópana okkar, Móðir barns með fötlun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kennaraverkfall 2024 Málefni fatlaðs fólks Skóla- og menntamál Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Verkalýðshreyfingin, Dagbjört og ESB Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar Sjá meira
Kæra forysta Kennarasambands Íslands, Ég skrifa ykkur í dag sem móðir barns með fötlun, barn sem hefur verið heima hjá mér í ótímabundnu verkfalli leikskólans í 13 daga. Verkfallið er vissulega ætlað að knýja fram breytingar á kjörum starfsfólks leikskóla, og ég hef skilning á þeim kröfum. En mig langar að vekja athygli ykkar á þeim hrikalegu afleiðingum sem þessar aðgerðir hafa á viðkvæmasta hóp samfélagsins – börn með sértækar þarfir – og fjölskyldur þeirra. Sonur minn hefur verið án sértæks stuðnings frá leikskólanum allan þennan tíma. Ég hef ekki aðgang að sérfræðingum, þjálfun eða stuðningi sem hann krefst daglega til að þrífast. Við erum komin á þann stað að ég óttast afleiðingarnar fyrir andlega og líkamlega líðan hans. Hann hefur misst stöðugleika, öryggi og rútínu sem hann treystir á til að takast á við heiminn. Álagið er ekki aðeins á honum – systkinin hans horfa upp á þetta ástand dag eftir dag, og sjá móður sína örmagna, bæði andlega og líkamlega. Þeir sjá bróður sinn þjást og vita ekki hvernig þeir eiga að hjálpa. Það er ekki aðeins sárt – það er siðferðilega óásættanlegt að setja börn sem mín í þessa stöðu. Verkföll eru oft réttlætt með því að þau séu til hagsbóta fyrir samfélagið til lengri tíma litið. En hvað með réttindi barnsins? Hvað með siðferðilega skyldu okkar til að tryggja að þau fái stuðninginn sem þau eiga rétt á? Þegar barnið mitt fær ekki nauðsynlegan stuðning, er það ekki aðeins tímabundinn skaði – það eru snjóboltaáhrif sem munu hafa afleiðingar fyrir hann og fjölskyldu hans til lengri tíma. Við höfum nú þegar þurft að axla verulegt fjárhagslegt tap vegna þessa verkfalls. Ég hef ekki getað stundað vinnu mína af fullum krafti, og við höfum þurft að forgangsraða fjármunum okkar til að mæta þessum nýju aðstæðum. Það hefur áhrif á alla fjölskylduna, ekki bara mig og son minn, heldur einnig systkini hans. Það er erfitt að útskýra fyrir öðrum börnum mínum hvers vegna við erum í þessari stöðu og hvers vegna bróðir þeirra fær ekki þá aðstoð sem hann þarf. Ég bið ykkur að hugsa um börn eins og son minn þegar þið takið ákvarðanir um aðgerðir. Ég bið ykkur að íhuga hvort það sé sanngjarnt að fórna þeirra velferð í þessari baráttu. Hver er siðferðileg ábyrgð ykkar gagnvart börnum með sérþarfir og fjölskyldum þeirra? Við sem foreldrar erum að berjast á báðum vígstöðvum – að reyna að halda fjölskyldulífinu gangandi, á meðan við fylgjumst með geðheilsu okkar og líðan fjara út fyrir augum okkar. Ég hvet ykkur til að endurskoða aðferðafræðina í þessari baráttu. Er ekki hægt að ná fram kröfum án þess að leggja þyngstu byrðarnar á þau börn sem minnst mega sín? Við þurfum samfélag sem stendur saman og verndar réttindi barna, ekki samfélag sem brýtur niður þau veikustu. Með von um að þið takið ábendingar mínar til greina og endurskoðið aðgerðir sem koma svona illa við viðkvæmustu hópana okkar, Móðir barns með fötlun.
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun