Mikilvægt skref fyrir nýsköpunarstefnu Íslands, sem kynnt var á föstudag, væri að afnema auðlindagjald á sjávarútveg. Tæknifyrirtækjum hér á landi ætti að vera hægara um vik að ná fótfestu á þeim vettvangi vegna aðstæðna í atvinnulífinu.
Tæknifyrirtæki í sjávarútvegi geta stigið sín fyrstu skref í að þjónusta öflugan heimamarkað. Því er ekki að heilsa í öðrum atvinnugreinum; í ferðaþjónustu eru of mörg lítil fyrirtæki og álfyrirtækin eru fá. Fyrir örþjóð á eyju sem er fjarri öðrum mörkuðum er dýrmætt að tæknifyrirtæki geti þróað tæki og tól fyrir sjávarútveg. Takist það er auðveldara að selja erlendis.
Nú munu margir ærast. Íslenskur sjávarútvegur greiðir meira í opinber gjöld en gerist með öðrum þjóðum. Þeir sem tala fyrir auðlindagjaldi, helst ríkulegu, á sjávarútveg átta sig ekki á að þeir vega að íslenskum þekkingariðnaði og góðum störfum fyrir komandi kynslóðir.
Það þarf nefnilega að átta sig á samhengi hlutanna. Kvótakerfið varð undirstaða hagvaxtar á Íslandi. Án þess væru lífsgæði hér mun minni. Það þarf að horfa á málið í stærra samhengi en ekki einblína sífellt á auknar skatttekjur og ríkidæmi einstakra kvótakónga sem hafa keypt nær allan sinn kvóta. Sú þröngsýni er skaðleg.
Misráðið var að leggja auðlindagjald á greinina. Aukin skattheimta dregur úr getu fyrirtækjanna til að fjárfesta í tækni, sem er þeim nauðsynleg til að skara fram úr, og það hamlar aftur framgangi þekkingarfyrirtækja, einkum þeirra sem hafa ekki enn burði til að sækja á erlenda markaði. Auk þess getur skattheimtan leitt til þess að sjávarútvegur missi stöðu sína sem hefur keðjuverkandi áhrif.
Það var skynsamlegt af Þórdísi Kolbrúnu Gylfadóttur nýsköpunarráðherra að kalla eftir nýsköpunarstefnu fyrir Ísland. Mistakist okkur að byggja upp þekkingariðnað munu lífsgæði hér dragast aftur úr nágrönnum okkar og störfin verða einhæfari.
Æskilegt er að reyna að byggja upp klasa tæknifyrirtækja í sjávarútvegi, eins og þekkist með hugbúnaðarfyrirtæki í Kísildalnum. Innan klasa verða fyrirtæki öflugri en ella í ljósi aukinnar samkeppni, ríkara samstarfs og jarðvegurinn fyrir reksturinn er frjórri. Það er meðal annars vegna heppilegra samstarfsfyrirtækja, fjölda starfsfólks með viðeigandi þekkingu og hið opinbera leitast við að styðja við starfsemina til dæmis með réttu námsframboði og skynsamlegri skattheimtu.
Ísland þarf að byggja á sínum styrkleikum þegar kemur að uppbyggingu klasa. Rökrétt er að horfa til sjávarútvegs.

Auðlindagjald hamlar þekkingariðnaði
Skoðun

Fjórir milljarðar án réttinda
Guðný Ljósbrá Hreinsdóttir skrifar

Heimska eða illska
Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar

Fögnum alþjóðlegum persónuverndardegi!
Helga Þórisdóttir skrifar

Hvers vegna drukknar fólk í vöktuðum sundlaugum?
Hafþór B. Guðmundsson skrifar

Starfsþróun á tímum samkomutakmarkanna
Lísbet Einarsdóttir skrifar

Ferðafrelsi í þjóðgarði
Tryggvi Felixson skrifar

Á ríkið að eiga banka eða selja banka ?
Bryndís Haraldsdóttir skrifar

Hver vegur að heiman er vegurinn heim
Jódís Skúladóttir skrifar

Hugrekki og framtíðarsýn
Þórhildur Fjóla Kristjánsdóttir skrifar

Kynni mín af íslenskri útgerð í Namibíu
Eyþór Eðvarðsson skrifar

„Umburðarlyndi“ ofar mannéttindum?
Diljá Mist Einarsdóttir skrifar

Ekki lengur vísindaskáldskapur
Edda Sif Pind Aradóttir skrifar

Endurreisum ferðaþjónustuna með nýjum áherslum
Arnheiður Jóhannsdóttir skrifar

Til hvers er forsetinn?
Sigurður Hjartarson skrifar