Við hjónin skelltum okkur á dögunum í hringferð kringum landið. Við skoluðum af okkur ferðarykið í heitum pottum og spjölluðum víða við ferðamenn. Fólk var venjulega hrifið af landi og þjóð en hafði á orði að verðlag í landinu væri út úr kú. Vöruverð í matvöruverslunum væri hátt en þó kastaði fyrst tólfunum þegar kæmi að gistingu og veitingahúsum. Við mölduðum í móinn og sögðum veitingamenn bera sig illa og að þeir reyndu að stilla verðinu í hóf.



Eitt kvöldið fórum við á vinsælan humarveitingastað á Höfn og pöntuðum dýrasta réttinn á matseðlinum fyrir 6.500 kr. Þjónninn kom eftir nokkra stund með 6 humarhala á grænkálsbeði auk tveggja heilla humra með haus og klær. Ég reiknaði út að þessir humrar væru ca 100 grömm svo að kílóverðið var 65 þúsund kall.



Hjarta mitt fylltist stolti. Íslenskir veitingamenn láta ekki deigan síga og halda ótrauðir áfram að okra á túristum. Við hjónin létum á engu bera og borðuðum humarinn og grænkálið og mikið af brauði til að seðja sárasta sultinn og fengum okkur uppáhellt kaffi fyrir 650 kr. X 2.



Margir hafa kvartað yfir illri umgengni túrista á landinu. Þeir gera hestana við vegkantinn að offitusjúklingum með brauðgjöfum. Margir spæna upp landið með utanvegaakstri. Veitingamenn stuðla með þessari verðlagningu að endurskipulagningu túrismans. Kannski getum við losað okkur við bakpokalýðinn og blönku túristana en fáum í staðinn almennilegt fólk sem finnst í lagi að „langoustine“ (lítill humar) kosti sama og rússenskur kavíar.



Þessi frétt birtist fyrst í Fréttablaðinu