Þess vegna vil ég hafa mosku í Reykjavík Sólveig Hulsdunk Georgsdóttir skrifar 26. júlí 2013 08:51 Um nokkurra ára bil bjuggum við hjónin beint á móti stærstu moskunni í Brussel. Moskan stendur í horninu á stórum almenningsgarði, Parc Cinquantenaire. Þar var kallað til bæna á föstudögum en annars var þögn í turninum og engin truflun af nokkurri starfsemi í moskunni. Hins vegar hringdu kirkjuklukkur í hverfinu tíma og ótíma. Mér varð hugsað til moskunnar um daginn. Sumarið 1992 var 9 ára gömul belgísk stúlka af marokkönskum uppruna, Loubna Benaïssa, send út í búð að kaupa jógúrt. Hún kom aldrei heim úr þeirri ferð. Fimm árum síðar bar þrotlaus barátta Nabelu systur hennar, sem var fáeinum árum eldri, þann árangur að hvarf hennar var aftur tekið til rannsóknar og lík Loubnu litlu fannst í verkfærakistu í kjallara dæmds kynferðisbrotamanns, aðeins 200 metra frá heimili fjölskyldunnar. Í ljós kom að upphafleg rannsókn hafði verið lítil og hroðvirknisleg og hófst reyndar ekki fyrr en viku eftir hvarf Loubnu. Það hafði meira að segja farið fram húsleit heima hjá morðingja hennar. Hvarf lítillar múslímastúlku var ekki sett í forgang og vakti takmarkaða athygli fjölmiðla og var það í hróplegu misræmi við rannsókn á hvarfi annarra belgískra stúlkna á þessum árum, sem barnaníðingurinn Marc Dutroux hafði á samviskunni. Þarna hefði mátt búast við að hatur myndi blossa upp meðal múslíma í Brussel (sem eru um 300.000 eða fjórðungur borgarbúa) í kjölfarið og jafnvel að óeirðir brytust út. En svo var ekki, allir, múslímar, kaþólskir, mótmælendur og aðrir, sameinuðust í harmi og hryllingi, margir límdu mynd af Loubnu með árituninni „Gleymum aldrei Loubnu Benaïssa“ í hús- og bílglugga og dag frá degi fjölgaði hvítu blómunum fyrir utan moskuna þar til blómahrúgan náði næstum upp að handfangi aðaldyranna. Það var áhrifamikið að ganga „hvítu gönguna“ gegnum Brussel endilanga ásamt hálfri milljón borgarbúa til að minnast þessara fórnarlamba barnaníðinga, en enginn hrópaði slagorð, enginn var með mótmælaskilti. Þeim mun fleiri voru hvítklæddir og báru hvít blóm.Vikið frá ströngum trúarreglum Þegar leið að útför Loubnu litlu varð ljóst að stærsta moska borgarinnar, sem rúmar 1.000 manns, dugði ekki til. Þá var ákveðið að setja upp tvo risaskjái í garði moskunnar og sýna beint frá athöfninni. Yfir 20 þúsund borgarbúar streymdu í garðinn til að heiðra minningu litlu stúlkunnar. Forystumenn safnaðarins ákváðu að víkja frá ströngum trúarreglum og rétta fram hönd til fjölskyldna fórnarlamba Marcs Dutroux, sem allar voru kaþólskar, og bjóða þeim að taka þátt í athöfninni inni í moskunni, þar sem mæðrunum var boðið að ávarpa söfnuðinn. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem konur töluðu í aðalsal moskunnar. Þetta var áhrifarík stund, sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu. Víða í garðinum mátti heyra innfædda Belga endurtaka „Allahu Akbar“ eftir Ímaminum og allir hlýddu þeim sem kunnu siðina og sneru sér í átt til Mekka þegar við átti, alveg eins og við hermum eftir þeim sem kunna kristna siði og stöndum upp í kirkjunni á réttum augnablikum. Þegar athöfninni var lokið var almenningi boðið að koma inn í moskuna. Við hjónin þáðum boðið og gengum inn í fallegan salinn, alþakinn mjúkum bænateppum. Þar var steint gler í gluggum og í útskornum hillum voru raðir af Kóraninum í fallegu gull- eða silfurslegnu bandi. Nokkrir gestir, karlar og konur, sátu á teppunum í þögn. Þarf ég að nefna að auðvitað fórum við úr skónum? Ég fer heldur ekki í kirkjur í Suður-Evrópu aðeins í bikiníbrjóstahaldara að ofan. Því er við að bæta að strax eftir athöfnina voru líkamsleifar Loubnu Benaïssa fluttar til Marokkó til greftrunar, enda var ekki múslímskur grafreitur í Brussel, þrátt fyrir margra ára viðleitni múslímskra íbúa til að fá grafreit. Það hefði verið enn þungbærara fyrir fjölskyldu hennar ef ekki hefði verið hægt að halda kveðjuathöfn um Loubnu í heimaborg hennar, Brussel, vegna þess að einhverjir hefðu verið á móti byggingu mosku þar. Þetta rifjaðist upp fyrir mér í sambandi við haturs- og öfgafulla umræðu undanfarið um væntanlega byggingu mosku í Reykjavík, umræðu sem einkennist jafnvel af svo miklu þekkingarleysi að moskan er eignuð allt öðrum söfnuði en þeim sem hefur beðið eftir lóðinni síðan fyrir aldamót. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Byrjað á öfugum enda! Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson Skoðun Plan Samfylkingar: Svona náum við niður vöxtunum Jóhann Páll Jóhannsson Skoðun Skoðun Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Skoðun Að hlúa að foreldrum: Forvörn sem skiptir máli Áróra Huld Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Byrjað á öfugum enda! Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Væri ekki hlaupið út aftur Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Gervigreind fyrir alla — en fyrir hvern í raun? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Hefur ítrekað hótað okkur áður Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson skrifar Skoðun Bandaríkin voru alltaf vondi kallinn Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Erum við á leiðinni í hnífavesti? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier skrifar Skoðun Kæfandi klámhögg sveitarstjóra Jón Trausti Reynisson skrifar Skoðun Klár fyrir Verslunarmannahelgina? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Einar Freyr Elínarson skrifar Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir skrifar Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar Skoðun Þau eru framtíðin – en fá ekki að njóta nútímans Sigurður Kári skrifar Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason skrifar Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson skrifar Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir skrifar Sjá meira
Um nokkurra ára bil bjuggum við hjónin beint á móti stærstu moskunni í Brussel. Moskan stendur í horninu á stórum almenningsgarði, Parc Cinquantenaire. Þar var kallað til bæna á föstudögum en annars var þögn í turninum og engin truflun af nokkurri starfsemi í moskunni. Hins vegar hringdu kirkjuklukkur í hverfinu tíma og ótíma. Mér varð hugsað til moskunnar um daginn. Sumarið 1992 var 9 ára gömul belgísk stúlka af marokkönskum uppruna, Loubna Benaïssa, send út í búð að kaupa jógúrt. Hún kom aldrei heim úr þeirri ferð. Fimm árum síðar bar þrotlaus barátta Nabelu systur hennar, sem var fáeinum árum eldri, þann árangur að hvarf hennar var aftur tekið til rannsóknar og lík Loubnu litlu fannst í verkfærakistu í kjallara dæmds kynferðisbrotamanns, aðeins 200 metra frá heimili fjölskyldunnar. Í ljós kom að upphafleg rannsókn hafði verið lítil og hroðvirknisleg og hófst reyndar ekki fyrr en viku eftir hvarf Loubnu. Það hafði meira að segja farið fram húsleit heima hjá morðingja hennar. Hvarf lítillar múslímastúlku var ekki sett í forgang og vakti takmarkaða athygli fjölmiðla og var það í hróplegu misræmi við rannsókn á hvarfi annarra belgískra stúlkna á þessum árum, sem barnaníðingurinn Marc Dutroux hafði á samviskunni. Þarna hefði mátt búast við að hatur myndi blossa upp meðal múslíma í Brussel (sem eru um 300.000 eða fjórðungur borgarbúa) í kjölfarið og jafnvel að óeirðir brytust út. En svo var ekki, allir, múslímar, kaþólskir, mótmælendur og aðrir, sameinuðust í harmi og hryllingi, margir límdu mynd af Loubnu með árituninni „Gleymum aldrei Loubnu Benaïssa“ í hús- og bílglugga og dag frá degi fjölgaði hvítu blómunum fyrir utan moskuna þar til blómahrúgan náði næstum upp að handfangi aðaldyranna. Það var áhrifamikið að ganga „hvítu gönguna“ gegnum Brussel endilanga ásamt hálfri milljón borgarbúa til að minnast þessara fórnarlamba barnaníðinga, en enginn hrópaði slagorð, enginn var með mótmælaskilti. Þeim mun fleiri voru hvítklæddir og báru hvít blóm.Vikið frá ströngum trúarreglum Þegar leið að útför Loubnu litlu varð ljóst að stærsta moska borgarinnar, sem rúmar 1.000 manns, dugði ekki til. Þá var ákveðið að setja upp tvo risaskjái í garði moskunnar og sýna beint frá athöfninni. Yfir 20 þúsund borgarbúar streymdu í garðinn til að heiðra minningu litlu stúlkunnar. Forystumenn safnaðarins ákváðu að víkja frá ströngum trúarreglum og rétta fram hönd til fjölskyldna fórnarlamba Marcs Dutroux, sem allar voru kaþólskar, og bjóða þeim að taka þátt í athöfninni inni í moskunni, þar sem mæðrunum var boðið að ávarpa söfnuðinn. Ég held að þetta hafi verið í fyrsta skipti sem konur töluðu í aðalsal moskunnar. Þetta var áhrifarík stund, sem einkenndist af gagnkvæmri virðingu. Víða í garðinum mátti heyra innfædda Belga endurtaka „Allahu Akbar“ eftir Ímaminum og allir hlýddu þeim sem kunnu siðina og sneru sér í átt til Mekka þegar við átti, alveg eins og við hermum eftir þeim sem kunna kristna siði og stöndum upp í kirkjunni á réttum augnablikum. Þegar athöfninni var lokið var almenningi boðið að koma inn í moskuna. Við hjónin þáðum boðið og gengum inn í fallegan salinn, alþakinn mjúkum bænateppum. Þar var steint gler í gluggum og í útskornum hillum voru raðir af Kóraninum í fallegu gull- eða silfurslegnu bandi. Nokkrir gestir, karlar og konur, sátu á teppunum í þögn. Þarf ég að nefna að auðvitað fórum við úr skónum? Ég fer heldur ekki í kirkjur í Suður-Evrópu aðeins í bikiníbrjóstahaldara að ofan. Því er við að bæta að strax eftir athöfnina voru líkamsleifar Loubnu Benaïssa fluttar til Marokkó til greftrunar, enda var ekki múslímskur grafreitur í Brussel, þrátt fyrir margra ára viðleitni múslímskra íbúa til að fá grafreit. Það hefði verið enn þungbærara fyrir fjölskyldu hennar ef ekki hefði verið hægt að halda kveðjuathöfn um Loubnu í heimaborg hennar, Brussel, vegna þess að einhverjir hefðu verið á móti byggingu mosku þar. Þetta rifjaðist upp fyrir mér í sambandi við haturs- og öfgafulla umræðu undanfarið um væntanlega byggingu mosku í Reykjavík, umræðu sem einkennist jafnvel af svo miklu þekkingarleysi að moskan er eignuð allt öðrum söfnuði en þeim sem hefur beðið eftir lóðinni síðan fyrir aldamót.
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar
Skoðun Þjóðaratkvæðagreiðsla vegna umsóknar um aðild að ESB er stjórnsýslugrín! Júlíus Valsson skrifar
Skoðun Ákall til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra að standa við gefin loforð Laura Sólveig Lefort Scheefer,Snorri Hallgrímsson,Sigurlaug Eir Beck Þórsdóttir,Jóhanna Malen Skúladóttir,Ida Karólína Harris,Antonia Hamann,Julien Nayet-Pelletier skrifar
Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar
Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar