Að vera eða vera ekki Þröstur Ólafsson skrifar 30. september 2011 06:00 Góður kunningi minn lagði fyrir mig eftirfarandi spurningu, Hvort er óþjóðlegra að Nupo fái aðgang að Grímsstöðum á Fjöllum eða að erlendir vogunarsjóðir fái í hendur aðfararheimild að íslenskum fjölskyldum ? Fáránleg spurning og byrjaði að brosa út í annað, en eftir að hann hafði útskýrt fyrir mér stöðu margra íslenskra fjölskyldna, eftir að umsaminn afsláttur af lánum til nýju bankanna skilaði sér ekki til lántakanda, og tveir bankar komnir í eigu útlendinga, skildi ég alvöru fáránleikans. Hann bætti við: Margir íslenskir lántakendur hafa fengið aðstoð, þessir ekki. Og úr því að þjóðlegheit er tískuorðið, væri það ekki óþjóðlegt að leyfa erlendum eigendum bankanna að féfletta íslenskan almenning – hver ætti Grímsstaði skipti engu. Af rælni sagði ég löglærðum kunningja mínum frá þessu. Hann svaraði: „Nupo er ríkisborgari í kommúnistaríkinu Kína, þar sem leynd ríkir yfir öllu og enginn getur orðið ríkur, nema með leyfi flokksins. Þar bera einstaklingar ábyrgð gagnvart ríkinu ekki dómstólum. Nupo-Grímsstaðir er hættulegt mál og óþjóðlegt að veita því jáyrði. Þessir lántakendur sem tóku lán langt umfram getu sína, geta sjálfum sér um kennt.“ Vanburðugt almannavaldDeilt er um það milli fyrrnefndra lántakenda og stjórnvalda hvort þeir hafi fengið leiðréttingu – deilt er um hvort heimila eigi sölu á Grímsstöðum. Fá mál eru óumdeild hérlendis. Þetta líkist Chile í lok valdatíma Allendes, nema hvað hér er enginn her. Eins og þar geisar hér valdastríð á öllum vígstöðvum, það gerist á sama tíma og landið er í lamasessi. Fólk, en þó einkum stjórnmálamenn, virðist hafa misst sjónar á aðal- og aukaatriðum í stöðugum barningi þessarar þjóðar fyrir sjálfstæði og velferð. Fyrrnefnd spurning lýsir vel þeim vanda sem íslenskt samfélag er í. Annars vegar nær þjóðin ekki utan um afleiðingar hrunsins, nær ekki að jafna byrðunum, nær ekki að draga menn til ábyrgðar sem í óstöðvandi græðgi blóðmjólkuðu bæði bankana og stöndug fyrirtæki og skildu skuldirnar eftir hjá almenningi. Hún horfir upp á gömlu valdastéttirnar og útrásareinstaklinga hreiðra um sig í rólegheitum óáreitta. Þeir vita sem er að kerfið nær aðeins utan um formlegu hlið málsins, ekki þá efnislegu. Því miður bendir margt til þess að almannavaldið hér sé of veikburða til að geta ráðið við vanda af þessari stærðargráðu. Um langan tíma höfum við verið upptekin af því að styrkja rétt einstaklingsins á kostnað almannavaldsins og sitjum uppi með veikburða ríkisvald. Spegilmynd þess er septemberþingið, samkoma með endemum. Fámennið leiðir svo til þess að getulitlir þurfa að fást við og gera út um afar flóknar viðskiptaflækjur og komast aldrei til botns. Við ráðum ekki við ógagnsæjar flækjur nútíma þjóðfélags, til þess skortir okkur bæði hæfni og reynslu. Alvöruleysið allt um kringÁ hinn bóginn hefur grafið um sig óöryggi gagnvart flestu útlendu. Það heitir að vera þjóðlegur og telst til dyggða. Rök víkja fyrir froðu þjóðrembunnar. Tökum með okkur íslenskan mat til að hafa á ferðalögum erlendis svo að við veikjumst ekki! Vilja útlendingar okkur annað en að ásælast eigur okkar, land og sjálfstæði? Eigum við að opna húsið og bjóða þá velkomna eða loka dyrunum og vísa þeim frá. Beygur af útlendingum hefur löngum loðað við eyjarskeggja, sem snúa smæðarkennd sinni og vanmætti í stærilæti og þótta. Að vera eða vera ekki, það er vandinn, segir í frægu leikriti. Sem þjóð þurfum við að spyrja okkur sömu spurningar. Að vera er að opna dyrnar, deila með öðrum, bera ábyrgð, vera alvöru þjóð. Að vera ekki er að loka dyrunum, vera út af fyrir sig, vísa ábyrgðinni á aðra, vera Idol-þjóð þar sem allir leika í Útsvari. Við höfum um skeið tekið þann kost að vera ekki. Alvöruleysi íslenskra stjórnmála er stærsta meinsemd þjóðarinnar. Sjálf stjórnskipanin er ónýt. Forsetinn vinnur opinskátt gegn stefnu ríkisstjórnarinnar og rekur óáreittur sína prívat utanríkisstefnu. Ríkisstjórn og Alþingi berast á banaspjótum, mál fást ekki afgreidd þrátt fyrir meirihluta. Í málþófinu sýnir þingræðið sínar ömurlegustu hliðar. Innan ríkisstjórnar berjast ráðherrar og hindra framgang stefnumála sinnar eigin ríkisstjórnar. Sama ríkisstjórn er bæði með og á móti meginmálum. Alþingi er orðið svo veikt, að forsætisráðherra getur ekki einu sinni rofið þing, því líklegt er að forsetinn myndi neita að skrifa undir. Sú pólitíska endurnýjun sem vonast var til eftir hrunið hefur ekki orðið. Þvert á móti. Veikleikarnir aldrei verið meiri. Það pólitíska flokkakerfi, sem við bjuggum við alla síðustu öld, sem sniðið var að hluta að sérhagsmunagæslu, er úr sér gengið. En hvað tekur við? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Sá tapar sem fyrstur nefnir nasistana: gengisfelling orðsins „rasisti“ Birgir Finnsson Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir Skoðun Í vítahring stöðnunnar og úreldra vísinda Björn Ólafsson Skoðun Óttumst við það að vera frjálsar manneskjur í frjálsu landi? Arnar Þór Jónsson Skoðun Skoðun Skoðun Gleymdu að vanda sig Vanda Sigurgeirsdóttir skrifar Skoðun Vindhögg Viðskiptaráðs Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Skref aftur á bak fyrir konur með endómetríósu Sigurður Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Staða leikskólamála í Reykjanesbæ Guðný Birna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Gervigreindaraðstoð: Kennarinn endurheimtir dýrmætan tíma Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Tökum höndum saman áður en það er of seint Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun PWC – Traustsins verðir? Björn Thorsteinsson skrifar Skoðun Rasismi útskýrir stuðning við þjóðarmorð Ingólfur Gíslason skrifar Skoðun Skuldin við jörðina: Kolefnisstjórnun skiptir sköpum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Pólitískar kreddur á kostnað skattgreiðenda Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Þetta eru börnin sem ég hef áhyggjur af í skólakerfinu Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Óttumst við það að vera frjálsar manneskjur í frjálsu landi? Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Loftslagsváin bíður ekki Ívar Kristinn Jasonarson skrifar Skoðun Hvers vegna að kenna leiklist? Rannveig Björk Þorkelsdóttir,Jóna Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Jafnt aðgengi að geðheilbrigðisþjónustu fyrir öll Telma Sigtryggsdóttir skrifar Skoðun Svikin loforð í leikskólamálum Reykjanesbæjar Gígja Sigríður Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið í bakkgír Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Blóðrautt norðanáhlaup Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Í vítahring stöðnunnar og úreldra vísinda Björn Ólafsson skrifar Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Við erum réttindalaus Sigurlín Margrét Sigurðardóttir skrifar Skoðun Raunir ríka fólksins og bænir þess Jónas Yngvi Ásgrímsson skrifar Skoðun Myglaða nestisboxið og gleymda sítrónan María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Talið við okkur áður en þið talið um okkur Ian McDonald skrifar Skoðun Björgunarleiðangur fyrir Heimsmarkmiðin Antonio Guterres skrifar Skoðun Átti ekki að klára dæmið í geðheilbrigðismálum? Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar Skoðun Óður til Sigga sjéní Ingvi Þór Georgsson skrifar Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Sjá meira
Góður kunningi minn lagði fyrir mig eftirfarandi spurningu, Hvort er óþjóðlegra að Nupo fái aðgang að Grímsstöðum á Fjöllum eða að erlendir vogunarsjóðir fái í hendur aðfararheimild að íslenskum fjölskyldum ? Fáránleg spurning og byrjaði að brosa út í annað, en eftir að hann hafði útskýrt fyrir mér stöðu margra íslenskra fjölskyldna, eftir að umsaminn afsláttur af lánum til nýju bankanna skilaði sér ekki til lántakanda, og tveir bankar komnir í eigu útlendinga, skildi ég alvöru fáránleikans. Hann bætti við: Margir íslenskir lántakendur hafa fengið aðstoð, þessir ekki. Og úr því að þjóðlegheit er tískuorðið, væri það ekki óþjóðlegt að leyfa erlendum eigendum bankanna að féfletta íslenskan almenning – hver ætti Grímsstaði skipti engu. Af rælni sagði ég löglærðum kunningja mínum frá þessu. Hann svaraði: „Nupo er ríkisborgari í kommúnistaríkinu Kína, þar sem leynd ríkir yfir öllu og enginn getur orðið ríkur, nema með leyfi flokksins. Þar bera einstaklingar ábyrgð gagnvart ríkinu ekki dómstólum. Nupo-Grímsstaðir er hættulegt mál og óþjóðlegt að veita því jáyrði. Þessir lántakendur sem tóku lán langt umfram getu sína, geta sjálfum sér um kennt.“ Vanburðugt almannavaldDeilt er um það milli fyrrnefndra lántakenda og stjórnvalda hvort þeir hafi fengið leiðréttingu – deilt er um hvort heimila eigi sölu á Grímsstöðum. Fá mál eru óumdeild hérlendis. Þetta líkist Chile í lok valdatíma Allendes, nema hvað hér er enginn her. Eins og þar geisar hér valdastríð á öllum vígstöðvum, það gerist á sama tíma og landið er í lamasessi. Fólk, en þó einkum stjórnmálamenn, virðist hafa misst sjónar á aðal- og aukaatriðum í stöðugum barningi þessarar þjóðar fyrir sjálfstæði og velferð. Fyrrnefnd spurning lýsir vel þeim vanda sem íslenskt samfélag er í. Annars vegar nær þjóðin ekki utan um afleiðingar hrunsins, nær ekki að jafna byrðunum, nær ekki að draga menn til ábyrgðar sem í óstöðvandi græðgi blóðmjólkuðu bæði bankana og stöndug fyrirtæki og skildu skuldirnar eftir hjá almenningi. Hún horfir upp á gömlu valdastéttirnar og útrásareinstaklinga hreiðra um sig í rólegheitum óáreitta. Þeir vita sem er að kerfið nær aðeins utan um formlegu hlið málsins, ekki þá efnislegu. Því miður bendir margt til þess að almannavaldið hér sé of veikburða til að geta ráðið við vanda af þessari stærðargráðu. Um langan tíma höfum við verið upptekin af því að styrkja rétt einstaklingsins á kostnað almannavaldsins og sitjum uppi með veikburða ríkisvald. Spegilmynd þess er septemberþingið, samkoma með endemum. Fámennið leiðir svo til þess að getulitlir þurfa að fást við og gera út um afar flóknar viðskiptaflækjur og komast aldrei til botns. Við ráðum ekki við ógagnsæjar flækjur nútíma þjóðfélags, til þess skortir okkur bæði hæfni og reynslu. Alvöruleysið allt um kringÁ hinn bóginn hefur grafið um sig óöryggi gagnvart flestu útlendu. Það heitir að vera þjóðlegur og telst til dyggða. Rök víkja fyrir froðu þjóðrembunnar. Tökum með okkur íslenskan mat til að hafa á ferðalögum erlendis svo að við veikjumst ekki! Vilja útlendingar okkur annað en að ásælast eigur okkar, land og sjálfstæði? Eigum við að opna húsið og bjóða þá velkomna eða loka dyrunum og vísa þeim frá. Beygur af útlendingum hefur löngum loðað við eyjarskeggja, sem snúa smæðarkennd sinni og vanmætti í stærilæti og þótta. Að vera eða vera ekki, það er vandinn, segir í frægu leikriti. Sem þjóð þurfum við að spyrja okkur sömu spurningar. Að vera er að opna dyrnar, deila með öðrum, bera ábyrgð, vera alvöru þjóð. Að vera ekki er að loka dyrunum, vera út af fyrir sig, vísa ábyrgðinni á aðra, vera Idol-þjóð þar sem allir leika í Útsvari. Við höfum um skeið tekið þann kost að vera ekki. Alvöruleysi íslenskra stjórnmála er stærsta meinsemd þjóðarinnar. Sjálf stjórnskipanin er ónýt. Forsetinn vinnur opinskátt gegn stefnu ríkisstjórnarinnar og rekur óáreittur sína prívat utanríkisstefnu. Ríkisstjórn og Alþingi berast á banaspjótum, mál fást ekki afgreidd þrátt fyrir meirihluta. Í málþófinu sýnir þingræðið sínar ömurlegustu hliðar. Innan ríkisstjórnar berjast ráðherrar og hindra framgang stefnumála sinnar eigin ríkisstjórnar. Sama ríkisstjórn er bæði með og á móti meginmálum. Alþingi er orðið svo veikt, að forsætisráðherra getur ekki einu sinni rofið þing, því líklegt er að forsetinn myndi neita að skrifa undir. Sú pólitíska endurnýjun sem vonast var til eftir hrunið hefur ekki orðið. Þvert á móti. Veikleikarnir aldrei verið meiri. Það pólitíska flokkakerfi, sem við bjuggum við alla síðustu öld, sem sniðið var að hluta að sérhagsmunagæslu, er úr sér gengið. En hvað tekur við?
Skoðun ,,Skildu rétt, hvar skórinn að þér kreppir. Skildu, hver í bönd þig hneppti og hneppir.” (EB) Þorsteinn Sæmundsson skrifar
Skoðun Tómstunda- og félagsfræðinemar harma ákvörðun Akureyrarbæjar Hópur nemenda í tómstunda- og félagsmálafræði við HÍ skrifar
Skoðun Nefhjól á Austurvelli – Skiptir öryggi fólks á fjölmennasta svæði landsins ekki máli? Daði Rafnsson,Kristján Vigfússon,Margrét Manda Jónsdóttir,Martin Swift skrifar
Skoðun Álframleiðsla á Íslandi er ekki bara mikilvæg fyrir Ísland Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar