Ormagryfjan í íslenskum skólum – þegar kerfið bregst Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar 10. febrúar 2025 17:00 Blaðagrein mín Agaleysi í íslenskum skólum – kennarar þurfa valdið til baka vakti mikil viðbrögð í samfélaginu. Ég fékk skilaboð og tölvupósta alls staðar að. Frá foreldrum, kennurum og stjórnendum. Allir þökkuðu mér fyrir hugrekkið og að þora að segja frá, eins og hlutirnir eru. Það sem stakk mig var að ég fékk fleiri sögur. Fleiri erfiðar sögur. Sögur frá kennurum og stjórnendum sem höfðu hrökklast úr starfi eftir erfið foreldrasamskipti. Sögu frá stjórnanda sem var kærð í starfi vegna þess að hún ákvað að bregðast við til að forðast að stórslys yrði innan skólans. Eftir 18 mánuði var kæran látin niður falla en málaferlin skilja eftir sig stórt ör. Í vikunni sem greinin mín var birt var málefni skólanna ofarlega á baugi og tjáðu sig margir um það. Rætt var vítt og breytt um að kennarar þurfa að vinna traust barnanna og þá myndi til dæmis orðbragð barnanna breytast til betri vegar. Slíkar alhæfingar er ekki hægt að viðhafa. Sum börn eru með svo ljótan orðaforða að þeim finnst eðlilegt að segja slíkt við kennarann sinn. Önnur börn halda í sér og nota ekki slík orð við kennarann, en nota þau við aðra starfsmenn skólans t.d. þá sem sinna útigæslu. Foreldrar verða að taka ábyrgð. Umræða um ofbeldi barna og börn sem missa stjórn á skapi sínu varð einnig áberandi í kjölfar greinar minnar. Að missa stjórn á skapi sínu og að beita ofbeldi eru tveir gjörólíkir hlutir. Starfsfólk skólanna er allt að vilja gert til að aðstoða þau börn sem missa stjórn á skapi sínu í ákveðnum aðstæðum. Þau börn sem missa stjórn á skapi sínu eru að læra inn á sína erfiðleika, þau geta verið með undirliggjandi greiningu eða hreinlega líður illa. Starfsfólk skólanna aðstoðar og leiðbeinir börnunum að ná stjórn á sér. Það kennir þeim að læra inn á erfiðleika sína og hjálpar til með lausnir.Þar stendur fagfólk sig gríðarlega vel og er aðdáunarvert að vita af þeim árangri sem næst í skólunum með mörg börn. Barn sem gengur framhjá bekkjarfélaga sínum og kýlir hann í magann eða sparkar í höfuð hans án nokkurs fyrirvara er ekki að missa stjórn á skapi sínu. Það er að beita ofbeldi. Það er of algengt í skólum landsins. Þetta tvennt þarf að aðgreina. Í íslensku samfélagi eru lög um að skóli eigi að vera fyrir alla, skóli án aðgreiningar. Það er mikilvægt að allir nemendur fái tækifæri til að vera í því námsumhverfi sem hentar þeim best. Er það alltaf hinn almenni íslenski skóli? Í okkar samfélagi eru sérskólar og skólar með sérdeildir og eru þessir skólar fyrir nemendur sem víkja verulega frá og þurfa námsumhverfi sem hentar þeim vel. Staðan í dag er sú að það er gríðarleg aðsókn í þessa skóla. Fjöldi plássa í þessum skólum hefur verið sá sami í fjölda ára en nemendum í landinu fjölgar. Ef hlutföllin halda sér segir það sig sjálft að nemendum sem þurfa á þessum úrræðum að halda er líka að fjölga. Það er ekki pláss og nemendum er hafnað og þá er reynt að hlúa sem best að þeim í þeirra heimaskóla. Stjórnvöld þurfa að huga að þeim sem víkja frá. Það þarf að huga að því hvaða leiðir þarf að fara í okkar samfélagi til að búa öllum nemendum sem bestar aðstæður og námsumhverfi. Um leið og það er gert fá fleiri tækifæri til náms eins og best verður á kosið. Líka þeim sem eru námslega sterkir. Þeir fá þá meiri tíma innan hins hefðbundna skóla. Heilbrigðiskerfið okkar er í molum og úrræðaleysi í geðheilbrigðismálum skilar sér inn í skólana. Stjórnvöld þurfa verulega að bæta geðheilbrigðismálin svo að foreldrar barna hafi greiðari aðgang að úrræðum fyrir börnin sín. Í dag eru komin lög um farsæld barna. Það er skref í rétta átt en það er ennþá alltof langt í land svo þjónustan verði sem best fyrir börnin okkar. Í íslensku samfélagi erum við með nemendur sem eru á löngum biðlista því þau þurfa að fá greiningu við hæfi eða þeim er vísað frá Bugl vegna alvarlegrar andlegrar líðan. Öll úrræði eru yfirfull. Börnin okkar í dag þurfa að vera það langt leidd í mikilli vanlíðan svo þau séu gripin. Það er ekki nóg að þau séu farin að gera tilraunir til að skaða sig. Þau þurfa hálfpartinn að vera við dauðans dyr svo þau séu gripin. Ég hringdi einu sinni á Bugl. Ég kynnti mig og útskýrði áhyggjur mínar. Ég hafði áhyggjur af því að senda nemanda heim. Ég var hrædd um að hann myndi taka sitt eigið líf. Ég hef aldrei hringt í neyð á Bugl. Ég hafði aldrei haft svona miklar áhyggjur af nemanda. Ég hringi ekki að gamni mínu svona símtal. Aðilinn sem svaraði hálfpartinn hló að mér. Ég fékk þau skilaboð að ég gæti ekki hringt og mætt með barn til þeirra. Ég man að ég stóð á gati. Ég stóð á gati yfir því að ég sem skólamanneskja, með mikla reynslu, væri hafnað af neyðarmóttöku Bugl. Átti ég að senda barnið heim og vona að það kæmi í skólann daginn eftir? Ég tek ofan fyrir starfsfólki í heilbrigðiskerfinu því það er að gera sitt allra besta í þeim aðstæðum sem það er í, alveg eins starfsfólk í skólakerfinu. Kerfin, sem stjórnmálamenn hafa búið til, eru að bregðast okkur, foreldrum og börnum í landinu. Það vantar eitthvað í okkar kerfi og á meðan þetta er svona er skólinn að glíma við það að skapa sem bestar aðstæður fyrir hvern og einn nemanda. Sama hvernig þeim líður eða hvaða bakgrunn þeir hafa. Í skólanum er starfsfólk með með grátandi foreldra í fanginu sem eru í uppgjöf og að niðurlotum komnir. Foreldra sem eru orðnir uppgefnir á því að lenda ítrekað á vegg í kerfinu. Þá vantar aðstoð. Börnunum þeirra er hafnað hvar sem þau koma. Starfsfólk skólanna er allt af vilja gert til að aðstoða en við getum það ekki alltaf þegar barn þarf aðstoð annars staðar frá en í skólanum. Það er mikið talað um að það sé eitthvað að í menntakerfinu okkar. Vandinn er svo miklu stærri. Kerfin verða að tala saman. Ef heilbrigðiskerfið virkaði betur sem skyldi og börn og foreldrar þeirra væru gripin þá skilar það sér út í skólana. Börnunum líður betur þegar þau fá viðeigandi þjónustu. Stundum er það þannig að við erum að lifa af með ákveðna nemendur. Því við höfum ekki umhverfið né aðra þjónustu börnunum í hag. Hvenær mun þetta lagast? Foreldri fékk greiningu fyrir barnið sitt í skólanum af skólasálfræðingi og átti í kjölfarið að panta tíma hjá geðlækni. Foreldrið hringir og ætlar að fá tíma hjá barnageðlækni. ,,Barnageðlækni, það er allavega þriggja ára bið að fá tíma hjá barnageðlækni.“ Það eru bara örfáir barnageðlæknar á landinu. Á meðan barnið bíður í þrjú ár er það í grunnskólanum sínum og hefur engin önnur úrræði. Það getur fengið tíma hjá barnalækni en ekki sérfræðingi á því sviði sem barnið þarfnast. Við reynum að gera okkar besta en það getur verið svo erfitt að horfa upp á það að börnin okkar, já ég segi börnin okkar því öll börn í íslensku samfélagi koma okkur við, fái ekki þjónustu við hæfi. Hver á að grípa börnin ef samfélagið gerir það ekki? Eigum við að bjóða börnunum okkar upp á þessa þjónustu? Hvort sem það er heilbrigðiskerfið eða sérskólar þá er löng bið í úrræði og börnin okkar komast ekki að. Við heyrum oft að skólakerfið þurfi að breytast. Skólakerfið er langt frá því að vera eini vandinn. Það er kerfið í heild sinni. Kerfið þarf að lagast svo starfsumhverfi kennara í skólum landsins verði betra. Við vinnum við eitt mikilvægasta starf í okkar samfélagi. Við erum með börnunum okkar lungann úr deginum. Það er nauðsynlegt að fá fagmenntað fólk í skóla landsins og fleira fagfólk í heilbrigðiskerfið til að grípa börnin okkar. Börnin sem okkur þykir öllum vænt um. Að vinna sem kennari er frábært starf en á sama tíma krefjandi. Kennarar þurfa laun sem hæfa menntun þeirra og ábyrgð. Nú þurfa samningar að fara að klárast svo við fáum góða framtíðarkennara fyrir börnin okkar, því þeir liggja ekki á lausu. Höfundur er skólastjóri í Hörðuvallaskóla. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla- og menntamál Grunnskólar Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir Mest lesið Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall Skoðun Halldór 27.03.2024 Halldór Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson Skoðun Skoðun Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall skrifar Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar Skoðun Stjórnendur sem mega ekki stjórna Stefán Vagn Stefánsson skrifar Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Græðgin í forgrunni Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sterk staða Hafnarfjarðar Orri Björnsson skrifar Skoðun Bless bless jafnlaunavottun Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar Skoðun Miðstýrt skólakerfi eða fjölbreytni með samræmdu gæðamati? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Veðmál barna – hættulegur leikur sem hægt er að stöðva Jóhann Steinar Ingimundarson skrifar Sjá meira
Blaðagrein mín Agaleysi í íslenskum skólum – kennarar þurfa valdið til baka vakti mikil viðbrögð í samfélaginu. Ég fékk skilaboð og tölvupósta alls staðar að. Frá foreldrum, kennurum og stjórnendum. Allir þökkuðu mér fyrir hugrekkið og að þora að segja frá, eins og hlutirnir eru. Það sem stakk mig var að ég fékk fleiri sögur. Fleiri erfiðar sögur. Sögur frá kennurum og stjórnendum sem höfðu hrökklast úr starfi eftir erfið foreldrasamskipti. Sögu frá stjórnanda sem var kærð í starfi vegna þess að hún ákvað að bregðast við til að forðast að stórslys yrði innan skólans. Eftir 18 mánuði var kæran látin niður falla en málaferlin skilja eftir sig stórt ör. Í vikunni sem greinin mín var birt var málefni skólanna ofarlega á baugi og tjáðu sig margir um það. Rætt var vítt og breytt um að kennarar þurfa að vinna traust barnanna og þá myndi til dæmis orðbragð barnanna breytast til betri vegar. Slíkar alhæfingar er ekki hægt að viðhafa. Sum börn eru með svo ljótan orðaforða að þeim finnst eðlilegt að segja slíkt við kennarann sinn. Önnur börn halda í sér og nota ekki slík orð við kennarann, en nota þau við aðra starfsmenn skólans t.d. þá sem sinna útigæslu. Foreldrar verða að taka ábyrgð. Umræða um ofbeldi barna og börn sem missa stjórn á skapi sínu varð einnig áberandi í kjölfar greinar minnar. Að missa stjórn á skapi sínu og að beita ofbeldi eru tveir gjörólíkir hlutir. Starfsfólk skólanna er allt að vilja gert til að aðstoða þau börn sem missa stjórn á skapi sínu í ákveðnum aðstæðum. Þau börn sem missa stjórn á skapi sínu eru að læra inn á sína erfiðleika, þau geta verið með undirliggjandi greiningu eða hreinlega líður illa. Starfsfólk skólanna aðstoðar og leiðbeinir börnunum að ná stjórn á sér. Það kennir þeim að læra inn á erfiðleika sína og hjálpar til með lausnir.Þar stendur fagfólk sig gríðarlega vel og er aðdáunarvert að vita af þeim árangri sem næst í skólunum með mörg börn. Barn sem gengur framhjá bekkjarfélaga sínum og kýlir hann í magann eða sparkar í höfuð hans án nokkurs fyrirvara er ekki að missa stjórn á skapi sínu. Það er að beita ofbeldi. Það er of algengt í skólum landsins. Þetta tvennt þarf að aðgreina. Í íslensku samfélagi eru lög um að skóli eigi að vera fyrir alla, skóli án aðgreiningar. Það er mikilvægt að allir nemendur fái tækifæri til að vera í því námsumhverfi sem hentar þeim best. Er það alltaf hinn almenni íslenski skóli? Í okkar samfélagi eru sérskólar og skólar með sérdeildir og eru þessir skólar fyrir nemendur sem víkja verulega frá og þurfa námsumhverfi sem hentar þeim vel. Staðan í dag er sú að það er gríðarleg aðsókn í þessa skóla. Fjöldi plássa í þessum skólum hefur verið sá sami í fjölda ára en nemendum í landinu fjölgar. Ef hlutföllin halda sér segir það sig sjálft að nemendum sem þurfa á þessum úrræðum að halda er líka að fjölga. Það er ekki pláss og nemendum er hafnað og þá er reynt að hlúa sem best að þeim í þeirra heimaskóla. Stjórnvöld þurfa að huga að þeim sem víkja frá. Það þarf að huga að því hvaða leiðir þarf að fara í okkar samfélagi til að búa öllum nemendum sem bestar aðstæður og námsumhverfi. Um leið og það er gert fá fleiri tækifæri til náms eins og best verður á kosið. Líka þeim sem eru námslega sterkir. Þeir fá þá meiri tíma innan hins hefðbundna skóla. Heilbrigðiskerfið okkar er í molum og úrræðaleysi í geðheilbrigðismálum skilar sér inn í skólana. Stjórnvöld þurfa verulega að bæta geðheilbrigðismálin svo að foreldrar barna hafi greiðari aðgang að úrræðum fyrir börnin sín. Í dag eru komin lög um farsæld barna. Það er skref í rétta átt en það er ennþá alltof langt í land svo þjónustan verði sem best fyrir börnin okkar. Í íslensku samfélagi erum við með nemendur sem eru á löngum biðlista því þau þurfa að fá greiningu við hæfi eða þeim er vísað frá Bugl vegna alvarlegrar andlegrar líðan. Öll úrræði eru yfirfull. Börnin okkar í dag þurfa að vera það langt leidd í mikilli vanlíðan svo þau séu gripin. Það er ekki nóg að þau séu farin að gera tilraunir til að skaða sig. Þau þurfa hálfpartinn að vera við dauðans dyr svo þau séu gripin. Ég hringdi einu sinni á Bugl. Ég kynnti mig og útskýrði áhyggjur mínar. Ég hafði áhyggjur af því að senda nemanda heim. Ég var hrædd um að hann myndi taka sitt eigið líf. Ég hef aldrei hringt í neyð á Bugl. Ég hafði aldrei haft svona miklar áhyggjur af nemanda. Ég hringi ekki að gamni mínu svona símtal. Aðilinn sem svaraði hálfpartinn hló að mér. Ég fékk þau skilaboð að ég gæti ekki hringt og mætt með barn til þeirra. Ég man að ég stóð á gati. Ég stóð á gati yfir því að ég sem skólamanneskja, með mikla reynslu, væri hafnað af neyðarmóttöku Bugl. Átti ég að senda barnið heim og vona að það kæmi í skólann daginn eftir? Ég tek ofan fyrir starfsfólki í heilbrigðiskerfinu því það er að gera sitt allra besta í þeim aðstæðum sem það er í, alveg eins starfsfólk í skólakerfinu. Kerfin, sem stjórnmálamenn hafa búið til, eru að bregðast okkur, foreldrum og börnum í landinu. Það vantar eitthvað í okkar kerfi og á meðan þetta er svona er skólinn að glíma við það að skapa sem bestar aðstæður fyrir hvern og einn nemanda. Sama hvernig þeim líður eða hvaða bakgrunn þeir hafa. Í skólanum er starfsfólk með með grátandi foreldra í fanginu sem eru í uppgjöf og að niðurlotum komnir. Foreldra sem eru orðnir uppgefnir á því að lenda ítrekað á vegg í kerfinu. Þá vantar aðstoð. Börnunum þeirra er hafnað hvar sem þau koma. Starfsfólk skólanna er allt af vilja gert til að aðstoða en við getum það ekki alltaf þegar barn þarf aðstoð annars staðar frá en í skólanum. Það er mikið talað um að það sé eitthvað að í menntakerfinu okkar. Vandinn er svo miklu stærri. Kerfin verða að tala saman. Ef heilbrigðiskerfið virkaði betur sem skyldi og börn og foreldrar þeirra væru gripin þá skilar það sér út í skólana. Börnunum líður betur þegar þau fá viðeigandi þjónustu. Stundum er það þannig að við erum að lifa af með ákveðna nemendur. Því við höfum ekki umhverfið né aðra þjónustu börnunum í hag. Hvenær mun þetta lagast? Foreldri fékk greiningu fyrir barnið sitt í skólanum af skólasálfræðingi og átti í kjölfarið að panta tíma hjá geðlækni. Foreldrið hringir og ætlar að fá tíma hjá barnageðlækni. ,,Barnageðlækni, það er allavega þriggja ára bið að fá tíma hjá barnageðlækni.“ Það eru bara örfáir barnageðlæknar á landinu. Á meðan barnið bíður í þrjú ár er það í grunnskólanum sínum og hefur engin önnur úrræði. Það getur fengið tíma hjá barnalækni en ekki sérfræðingi á því sviði sem barnið þarfnast. Við reynum að gera okkar besta en það getur verið svo erfitt að horfa upp á það að börnin okkar, já ég segi börnin okkar því öll börn í íslensku samfélagi koma okkur við, fái ekki þjónustu við hæfi. Hver á að grípa börnin ef samfélagið gerir það ekki? Eigum við að bjóða börnunum okkar upp á þessa þjónustu? Hvort sem það er heilbrigðiskerfið eða sérskólar þá er löng bið í úrræði og börnin okkar komast ekki að. Við heyrum oft að skólakerfið þurfi að breytast. Skólakerfið er langt frá því að vera eini vandinn. Það er kerfið í heild sinni. Kerfið þarf að lagast svo starfsumhverfi kennara í skólum landsins verði betra. Við vinnum við eitt mikilvægasta starf í okkar samfélagi. Við erum með börnunum okkar lungann úr deginum. Það er nauðsynlegt að fá fagmenntað fólk í skóla landsins og fleira fagfólk í heilbrigðiskerfið til að grípa börnin okkar. Börnin sem okkur þykir öllum vænt um. Að vinna sem kennari er frábært starf en á sama tíma krefjandi. Kennarar þurfa laun sem hæfa menntun þeirra og ábyrgð. Nú þurfa samningar að fara að klárast svo við fáum góða framtíðarkennara fyrir börnin okkar, því þeir liggja ekki á lausu. Höfundur er skólastjóri í Hörðuvallaskóla.
Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar
Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar
Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun